Na afscheid van de familie te hebben genomen door alle kindjes mee te nemen naar het strand en een leuke fundag te hebben. Viertien kinderen en volwassenen op en in de auto met bagage er nog in en het paste. Na driekwartier rijden over een bushweg vallen ze er een voor een uit zeiknat van het zweet en kan de strandfun beginnen.
Zaterdag wil ik gaan rijden richting huis en krijg sávonds te horen dat het zaterdag schoonmaakdag (cleaningday) is. Ja cleaningday and so what?
Elke twee na laatste zaterdag van de maand is het cleaningday en omdat het de vorige twee na laatste zaterdag een nationale feestdag was is ie verschoven naar deze zaterdag! Ja and so what?
Nou op cleaningday is het niet mogelijk je te verplaatsen met een voertuig of het nu een fiets bus brommer taxi of auto is, iedereen heeft een verplaatsingsverbod. Dit word streng gecontroleerd en wie zich toch verplaatst word opgepakt en vastgezet.
Oh, en wat houd dat dan voor ons in? Nou tussen 9 en 13 uur mogen we niet rijden in gambia. En als we dan eens heel vroeg vertrekken zijn we dan gambia uit voordat het 9 uur is. Ja dat moet lukken.
Zogezegd zo gedaan om 5 uur op, half zes in de auto lekkere koude plaatselijke drank mee. Gemaakt van bloemetjes en mint en een enorme bult suiker en op pad. Zo tegen een uur of 7 komen we bij de boot aan (twee Hollandse veerpondjes uit het jaar nul). Nou dat moet lukken! Aan de overzijde nog even een half uurtje met de auto laten we zeggen met wachten erbij nog een uurtje op de boot dus zijn we tegen half negen aan de grens. Net op tijd!
Jahhh duhh dat zal wel drie boten verder zaten we uit eindelijk op de boot om om half negen te vertrekken en om negen uur aan te komen aan de andere kant, op nog een half uurtje naar de grens. Cleaningday!!!!!!!!!!! Kut van 9 to 1 wachten in de hitte. Alle winkels dicht op enkele eetgelegenheden na. En inderdaad geen bus of auto die rijd en inderdaad veel politie die elke auto die van de boot afrijd gebied te stoppen.
Na een uurtje wachten ofzo moet ik enorm schijten. Ook dit schijnt verboden te zijn tussen 9 en 1. Na veel zoeken vinden we uiteindelijk een plek. Opgelucht loop ik ernaar toe. 50 delassie alstublieft!! Jahaa nu dat weer heb geen zin om vijftig delassie te betalen (wat daar een hoop geld is). En keer weer om. Buba die het heeft aangehoord praat met de man en zegt dat ik toch kan gaan. Ik heb al geen zin meer en wil toch teruglopen. Nee ga nou maar. Uiteindelijk op de plee hoor ik het gesprek tussen buba de toiletman en nog een andere aan. Schijnt dat de toiletman een gemeente werker is en dat buba de compagnie kent waar hij werkt, zijn oom heeft daar een hoge post en het gaat hard op en neer. Dreigementen vallen over ontslag en represailles. Opgelucht kom ik weer van de wc enigszins verbouwereerd over hetgeen allemaal gezegd werd. Cleaningday????? Ik heb niemand zien schoonmaken en langs het water liggen waanzinnige puinhopen afval waar de varkens doorheen lopen te scharrelen!!!
Ook 1 uur word het op een gegeven moment en langzaamaan komt alles weer in beweging. In inderdaad een halfuurtje komen we bij de senegalese grens. Hier neem ik afscheid van buba eten nog wat en rijd senegal in. Had in mijn hoofd om in een dag heel senegal door te rijden om s’morgens vroeg gelijk aan de grens met mauretanie te staan. Dit word nu heel moeilijk gezien de afstand en gedeeltelijk erg slechte wegen. Rond een uur of twaalf passeer ik de laatste grote stad geloof louisanne of zoiets. Bij de politie post word ik eerst doorgelaten en toen hard teruggfloten. Ik wist gelijk oei oei foute boel. Deze agenten zijn gelijk op hun pik getrapt als je hun stopsein negeert of niet ziet. Maarja dacht ik ik heb alles in orde paspoort, laisser passer, carte gris en noem maar op. Na alles bekeken te hebben vraagt hij verzekering verzekering. Verzekering? Dat is toch die carte gris. Nee nee je moest appart een verzekering afsluiten aan de grens had ik die post dan niet gezien. Zeg nee. Affijn uitstappen een hoop geintimideer en ik moest daar maar wachten. Beetje vriendschap gesloten met de hulpjes van die gast die natuurlijk ook in het complot zitten. Uiteindelijk na een hoop vijven en zessen geintimideer en gedreig(om me daar te houden tot maandag en een boete van 65000 plusminus 40 euro). Moet ik 50000 contant afrekenen zonder reçu natuurlijk. Ik word vriendelijk uitgezwaaid door mijn vrienden die in het complot zitten en hun deel van de buit later ook wel op zullen eisen. Poeh poeh ik ken het onderhand wel. Had zo in gambia ook al eens een boete voor rijden zonder gordel. Normaal kost dat 2000 delassie maar ik kreeg korting en hoefde slechts de helft te betalen, na een uur wachten en intimidatie natuurlijk.
Na de ervaring met de politie weer een leuker akkefietje. Een paar jongetjes van een jaar of 16 staan te liften en mogen met me mee rijden ze moeten bijna aan de grens zijn met mauretanie in het plaatsje rosso. Twee achterin en eentje op de bij rijders stoel en weer op weg. Ze leiden mij de stad uit en dan nog ongeveer dertig kilometer. Bij een van de jongens kan ik op hun compound de tent opslaan en willen natuurlijk dat ik mee ga eten en gezellig doen. Bied aan om een bakje koffie te doen en dan toch echt te gaan slapen “ben kapot”. Hele dag gereden van s’morgens zes tot nu 1 uur s’nachts.
Volgende ochtend 6 uur weer verder. Eerst geld en benzine tanken. Nu nog in senegal mogelijk met de mastercard, direct niet meer in mauretanie. Zorg dat ik genoeg bijheb tank de wagen weer vol en rijd naar de grens. Deze wordt gevormd door weer een rivier (de senegal )die mauretanie van senegal scheid. Daar aangekomen de gewoonlijke hektiek en chaos van jongens die je wel wegwijs willen maken in de chaos. Een van hen die ik denk betrouwbaar is geef ik mijn rijbewijs en carte gris om de verzekering te regelen. Geef hem deze en deze word gelijk doorgegeven aan een ander die het gaat regelen. Ok dan maar vertrouwen hebben dat het goed komt. Na een klein kwartier sta ik op de boot en de jongen met de papieren ook. Dat gaat snel. Tot mijn verbazing gaat deze plots de bood af met de boodschap dat ie de verzekering nog moet regelen en later nakomt. Ik sta al op de bood en kan niks doen. Ok maar vertrouwen hebben. Aan de andere kant aangekomen een politie agent die mijn rijbewijs wil carte gris en paspoort. Nou mijn paspoort kan ik hem geven. Maar mijn rijbewijs en carte gris zijn nog aan de andere kant. Na zeker anderhalf uur gewacht te hebben in alle rust begin ik me toch af te vragen waar mijn papieren die nog aan de andere kant zijn blijven. Samen met weer een andere jongen charteren we een sloep (klein bootje) om aan de andere kant te komen. Genietend van het bootreisje want het kon me werkelijk allemaal gestolen worden komen we aan de andere kant na wat zoeken en bellen blijkt het gastje met de papieren al te zijn vertrokken naar de andere kant. Jaja zal wel , dus weer terug in hetzelfde bootje waar de halfste tijd de moter van uitvalt omdat er geen benzine meer in de tank zit. Na een hoop geschut met de tank en het pompje komen we toch aan de andere kant. Het gastje met de papieren blijkt daar inderdaad te zijn, hij heeft de verzekering geregeld. Zie je wel het komt allemaal goed! Daarna moeten nog allerlei andere formaliteiten geregeld worden en betaald ik snap er allemaal geen snars van maar geef toch weer het vertrouwen aan deze jongen die ook mijn verzekering heeft geregeld. Betaal hem en weg is ie weer om hem vervolgens weer een uur niet meer te zien. Ben ondertussen koning geworden van geduld en het me niet druk maken. Nadat hij weer terug is en blijkbaar bijna alles heeft geregeld word ik op het politie kantoor gevraagd te komen. Hier zit een uiterst vriendelijk ogend agent en vraagt mij waar mijn twee hulpjes zijn? Ik ga ze zoeken en breng ze mee niet wetend wat de bedoeling is. We worden appart genomen en er komt een soort van verhoor. Hoeveel geld heb ik de jongens gegeven waarvoor en wanneer. Er word druk gerekend wat het allemaal kost en ze komen tot de conclusie dat ik 3000 scefa teveel heb betaald. Mijn twee hulpen worden erbij gehaald en de ene die teveel gevraagd heeft word flink door de mangel gehaald en moet de 3000 scefa terugbetalen (die ik overigens gelijk weer teruggeef). De agent kijkt vreemd op en ik verklaar hem dat hij er toch ook voor gewerkt heeft. Nou een hoop gedoe voor 1 euro 60. Na nog een uurtje blijkt alles geregeld te zijn. Ik kijk mijn papieren na, Sjit ik mis nog mijn autopapieren. Waar zijn deze nu weer in hemelsnaam. Na een tijdje zoeken vinden we ook deze weer waar blijkt dat het weer verkeerd is ingevuld. Nog een half uurtje later kunnen we dan eindelijk verder de douane door. Heel kinderachtig worden de formaliteiten doorgekeken, alles blijkt te kloppen. We kunnen door! We! Ja we want alle mensen die denken enig aandeel te hebben gehad willen hun provisie. Ik kan ze wegjagen maar besluit er toch een paar tevreden te stellen. Al met al heeft dit grapje me 15 euro buiten de officiële kanalen gekost. Maar mensen mensen wat een toestand voor die paar rotcenten denk dat ik de volgende keer 25 euro uitloof voor degene die me er binnen het uur overheen helpt. No cure no Pay.
Mauretanie door is eigenlijk niet eens zo ver en de agenten en bevolking die ik verder tegenkom zijn bijzonder aardig. Sávonds laat bereik ik de andere grens en besluit te gaan slapen in een auberge die blijkt gesloten te zijn. Echter de guard en twee senegalezen zijn bereid de hut te voorzien van een accu en een peertje en mij te laten overnachten. Uiterst vriendelijke jongelui van een jaar of 20. De accu houdt het niet lang en al gauw lig ik in het pikkedonker, gelukkig kan de deur op slot en waan ik me veilig.
Volgende ochtend wederom 6 uur rij ik richting nouadibou om te gaan tanken heb nog een klein beetje mauretanies geld en wil dit opmaken voordat ik over ga. En of de duivel er mee speelt vergis ik me in de hoeveelheid centen en laat er perongeluk teveel diesel ingooien. Aiiii wat nu? Mobieltje ingeleverd bij een overigens uiterst sympatieke pompbediende en maar eens ergens wat geld gaan halen. Natuurlijk nog niks open en maar weer wachten. Een van de dingen die je in afrika leert is wachten geduld hebben en je nergens over op te winden. De grens met mauretanie en marocco kende ik van de heenreis wat de dingen al weer wat makkelijker maakt en op een beetje onwillige agent na verloopt alles vrij soepel en ben ik er binnen twee uur door. Weer het bizarre stukje niemandsland met de autowrakken en de lugubere sfeer. Andere kant ook geen problemen.
De western sahara is een lange rechte goeie weg en de kilometers wreten dan ook eindelijk onder het asvalt weg. Wel begin ik enigszins vermoeid te raken en dit is funest op zo’n honderden kilometers lange rechte weg. Rond een uur of tien sávonds besluit ik dan ook een hotelletje te pakken om eens goed te slapen en te rusten. Als een blok tot een uur of zeven. Heeeeeeeeeerlijk.
Verder is er eigenlijk niks bijzonders gebeurt in marocco. Op wat kleine dingejes na een boete voor het rijden over doorgetrokken streep “40 euro met reçu”, verdwaald in casablanca en rabat, aardig hotel in marakech en wederom flink oponthoud voor het op de boot gaan bij de douane richting spanje omdat ik zonodig door de scanner heen moest waar normaal nooit geen personenautos doorhoeven wat een camperpaartje die al zestien jaar camperen in marrocco ook nog nooit hebben meegemaakt.
Dan nog een dag rijden naar jos en susanne in spanje waar onderweg mijn pas niet meer bleek te werken na wat gebel gereken en geprobeer blijkt het toch te werken bij een volgende benzine station. Poehee had ik nog bijna vastgezeten in dat regenachtige europa. S’nachts nog aangehouden door wat militairtjes in uniform die het nodig vonden om de auto te onderzoeken op drugs en ze dachten beet te hebben gezien de rotzooi in de auto en allerlei vreemde voorwerpen die ik bij me had. Ze probeerden wat te intimideren, kon er echter alleen maar mee lachen stelletje spaanse pubers, na al mijn ervaringen in afrika met politie en militairen was dit een kinderspelletje.
Bij Jos en Susan kon ik de rust niet vinden om een paar dagen te blijven omdat er zich thuis teveel afspeelt. Na anderhalve dag rust rij ik dan ook weer verder en ben spoedig weer thuis. Net voor Lille raakt een van mijn hogedrukinjectors verstopt en moet ik op vier pitjes verder. Niet zo snel maar we komen vooruit. Dit is overigens het eerste motorische mankement dat ik heb gehad tijdens de race en vervolgens de reis.
Afrika
Prachtige mensen en een enorme diversiteit.
Muziek die door merg en been gaat.
Positieve mensen die hard knokken voor hun bestaan.
Afrika
Een traan voor de armoede.
Een traan voor de corruptie.
Een traan voor de vervuiling.
En een hele dikke traan voor wat er zich thuis afspeelt.
Lieve mensen hier wilde ik het bij laten. Groeten Robert
donderdag 25 maart 2010
dinsdag 9 maart 2010
Van bamako (mali) tot brikama (gambia)
Een lange confusing chat gehad met mijn schat inge de hele nacht door weinig geslapen en de volgende dag op weg naar diema kayes en richting senegal. Het had nogal wat voeten in aarde om bamako te verlaten moest midden in de spits van het ene eind naar het andere van de stad. Heb hier plusminus vier uur over gedaan, vaker draaien omdat ik verkeerde weg gereden was veel eenrichting geen doorkomen aan. Vaker hebben ze tijdens de spits wegen die normaal twee richtingen opgaan veranderd in een eenrichtingsweg om het allemaal wat gemakkelijker te maken. Kortom een grote bende, en ben dan ook blij eindelijk de stad uit te kunnen rijden en een beetje verkoeling te krijgen van de rijwind.
Op weg naar diema duurt het niet lang voordat ik wederom een lifter heb die ook in diema moet zijn. Praat geen woord Frans of engels dus erg gezellig was dit niet. Maar toch goede oude man en goed gezelschap met handen en voeten komen we een heel eind. In diema aangekomen bezoek ik opnieuw het charityproject van pam. Waren daar al een dag geweest (ananda en ik). En had het idee nog niet uitgekeken te zijn. Waarik ook gelijk in kreeg. Pam neemt me mee naar verschillende stammen die verder (60km) de bush in gaan. Hele pure mensen die echt alleen van het land leven en verder geen moderne middelen tot hun beschikking hebben. Hier dan ook geen vervuiling van plastic olie en andere vieze toestanden. Spontane ceremonie s’middags ter ontvangst van ons en sávonds een trouwceremonie ontzettend leuk heb er verschillende videootjes van, zijn wel wat donker zal kijken of ik ze erop kan krijgen. We zijn te gast bij de hoofd van de plaatselijke school en worden opgevangen in zijn huis krijgen hier de heerlijkste rijst die ik ooit heb gehad met kip en vervolgens nog twee levende kippen om mee naar huis te nemen. Aan de poten vastgebonden worden deze achteringegooid. Na een paar dagen bush terug naar diema om daar nog een beetje te helpen met het verslepen van enorme stukken hout met het landrovertje en de lier gaat verbazend goed sta er zelf versteld van net als vele kijkers. Een van de stukken confisceer ik en ben vastbesloten hier nog ooit een beeld uit te gaan hakken.
Zo laten we ook pam weer achter en rijden we verder naar kayes wederom gezelschap van adama die social worker is voor de allerarmsten en een cursus moet doen in kayes. Kayes is slechts 280km en komen daar dan ook vrij vroeg aan zodat ik na de middagdut in het cursuscentrum verder kan naar senegal ook dit bereik ik nog diezelfde dag. Vreemd om senegal in te rijden. Plots weer straatverlichting bushaltes en verlichting in de huizen. Niet alles meer gecentreerd langs de hoofdweg maar de dorpjes een beetje er vanaf. Voor de verandering maar weer eens geslapen op een vakantieparkje, internet gecheckt en volgende ochtend weer verder.
Plan is om richting het zuiden aan de onderkant gambia in te duiken zag dat er wat kleine weggetjes die kant op gaan. Na twee uur cirkelen in de bush en het niet gevonden krijgen vraag ik het maar eens aan een plaatselijke schone die met ontbloot bovenlijf me te woord staat en in mum van tijd staan er weer verschillende dorpsbewoners om me heen waarvan er natuurlijk net weer een die kant op moet. Dus fiets op de wagen en weer een lifter. Deze doet mij nog een oneerbaar voorstel wat ik maar vriendelijk aan de kant schuif. Door een nog onbegaanbaardere bush leid hij ons naar gambia. Ben geen grens tegengekomen en ben dus bang dat we zonder de papieren te regelen voor de auto and so on het land zijn binnengegaan. Aangekomen bij zijn dorp word ik wederom uitgenodigd te blijven eten en overnachten. Ben hier op ingegaan al prefereer ik het wel om in mijn eigen tentje te slapen boven zijn bed. Hartelijke ontvangst en vriendelijke mensen. De volgende ochtend was het ook zeer moeilijk om hem duidelijk te maken dat ik alleen verder wilde en het fijn zou vinden als hij bij zijn eigen familie zou blijven.
Dus verder op weg naar brikama waar de familie sanyang woont. Ook weer niet lang alleen want bij de eerstvolgende politiepost krijg ik twee militairen mee die ook in brikama moeten zijn. Dit blijkt achteraf ook zo zijn voordelen te hebben daar voor en na elk dorpje een politiepost staat waar je je papieren moet laten zien. Wat voor erg veel oponthoudt zorgt. Gelukkig heb ik bij een eerdere post mijn laisser passer kunnen regelen anders had ik waarschijnlijk al eerder in de problemen gezeten. Affijn met deze twee jonge gastjes in vol ornaad passeren we elke post zonder blikken of blozen en kunnen overal doorrijden. De weg is enorm bruut heb het gevoel of alles lostrilt aan de wagen. Zo bruut heb ik het nog niet gehad, en heb toch al wat gekke weggetjes gehad. De koppeling begeeft het ook nog onderweg dus stoppen voor de politieposten is zoiezo een crime. Zo zonder koppeling weten we toch brikama te bereiken waar ik dan ook rechtstreeks naar de eerste beste garage rijd om de koppeling na te laten kijken. Een kleine twee uur verder koppeling gefixt, boebha de broer van lamin al gevonden en 6 euro afgerekend te hebben (normaal een klus van zo’n 250 euro in holland) en had gelukkig voorzien dat deze kapot kon gaan en dus een reserve bij.
Samen met boebha ga ik wat eten laat me het voetbalveld zien waar lamin gespeeld heeft toen hij jong was. Hierna naar zijn familie waar we midden in een geboortefeestje vallen. Iedereen dus bij elkaar gemakkelijk kennismaken met de vrienden en kennissen van Lamin. Oh ja voor degene die het niet weten Lamin is een jongen uit vlissingen die getrouwd was met een goede vriendin van mij uit Eindhoven. Deze laatste is hier gestorven aan malaria in dit dorp. Dus nu een bedankje aan de familie die toender tijd heel veel zorg en zorgen hebben gehad over hera. Vandaar mijn bezoek, na een aantal keren vragen wat de moeder graag zou willen hebben aan boebha blijkt dat ik haar heel blij kan maken met twee zakken rijst van 25 kilo.
Kan het goed vinden met boebha en hij vertelt me van zijn plannen om een ecovillage (een idee waar ik wel warm voor loop) te beginnen voor de toeristen en waar hij natuurlijk geen geld voor heeft. Na een tijdje brainstormen en mogelijkheden aftasten. Het bevalt me hier en besluit een paar stukjes grond te kopen waar ik op kan doen wat ik wil zodat boebha zijn plannen kan verwezelijken. De familie is vrij rijk naar gambiaanse begrippen. D.w.z. ze hebben heel veel land en plantages met mangos en cashewnoten en bouwgrond. Genoeg om van te leven rijst te kopen e.d maar niet om investeringen te doen om zichzelf te storten op de toeristen die hier veel komen. Hebben vele kompounds bezocht met soortgelijke ideeën en wat marktonderzoek gedaan om de mogelijkheden af te tasten en zoals uit de optelsom blijkt moet het allemaal niet heel moeilijk te verwezenlijken zijn. Om mijn geld veilig te stellen stel ik dan ook voor de investeringen om te zetten in land dat ik overneem. Zoals gezegd het bevalt me hier ietwat westers misschien omdat het toch een grote stad is maar voor mij prima omdat het leven in de real bush te veel verschillen met zich meebrengt (al is dat hier ook wel, maar acceptabel). Zoals gezegd het bevalt me hier de wind van de zee geeft het klimaat een behaaglijke temperatuur, de mensen zijn uiterst vriendelijk, en kan de familie volledig vertrouwen. Er moeten zo nog wat dingen geregeld worden voor ik terugga en de tijd begint te dringen. Er staat nog een lange rit voor de boeg en zal waarschijnlijk wat daagjes te laat zijn. Een optie was om de wagen te laten staan en het vliegtuig te pakken maar dit blijkt moeilijk te regelen zijn met het laiser passer en zo nog wat praktische dingen. Dus met de auto terug en dan maar een paar daagjes later thuis. Alhoewel thuis? Ik weet nog niet wat me te wachten staat.
Paar daagjes word anderhalve week maar in deze tijd is het dan ook af. Alle papieren geregeld met plaatselijke autoriteiten en gemeente. Grappig hoe dat hier gaat. Met meetlintje en vragen hoe de buren heten word er een plattegrondje gemaakt. De man die de tax regeld woont in het stadsdeeltje en komt deze persoonlijk innen. Met een ford escort die bijna uit elkaar valt komt de gemeentebeambte alles opnemen. Misschien maak ik de grootste fout in mijn leven maar heb er tot nu toe wel lol in.
Op weg naar diema duurt het niet lang voordat ik wederom een lifter heb die ook in diema moet zijn. Praat geen woord Frans of engels dus erg gezellig was dit niet. Maar toch goede oude man en goed gezelschap met handen en voeten komen we een heel eind. In diema aangekomen bezoek ik opnieuw het charityproject van pam. Waren daar al een dag geweest (ananda en ik). En had het idee nog niet uitgekeken te zijn. Waarik ook gelijk in kreeg. Pam neemt me mee naar verschillende stammen die verder (60km) de bush in gaan. Hele pure mensen die echt alleen van het land leven en verder geen moderne middelen tot hun beschikking hebben. Hier dan ook geen vervuiling van plastic olie en andere vieze toestanden. Spontane ceremonie s’middags ter ontvangst van ons en sávonds een trouwceremonie ontzettend leuk heb er verschillende videootjes van, zijn wel wat donker zal kijken of ik ze erop kan krijgen. We zijn te gast bij de hoofd van de plaatselijke school en worden opgevangen in zijn huis krijgen hier de heerlijkste rijst die ik ooit heb gehad met kip en vervolgens nog twee levende kippen om mee naar huis te nemen. Aan de poten vastgebonden worden deze achteringegooid. Na een paar dagen bush terug naar diema om daar nog een beetje te helpen met het verslepen van enorme stukken hout met het landrovertje en de lier gaat verbazend goed sta er zelf versteld van net als vele kijkers. Een van de stukken confisceer ik en ben vastbesloten hier nog ooit een beeld uit te gaan hakken.
Zo laten we ook pam weer achter en rijden we verder naar kayes wederom gezelschap van adama die social worker is voor de allerarmsten en een cursus moet doen in kayes. Kayes is slechts 280km en komen daar dan ook vrij vroeg aan zodat ik na de middagdut in het cursuscentrum verder kan naar senegal ook dit bereik ik nog diezelfde dag. Vreemd om senegal in te rijden. Plots weer straatverlichting bushaltes en verlichting in de huizen. Niet alles meer gecentreerd langs de hoofdweg maar de dorpjes een beetje er vanaf. Voor de verandering maar weer eens geslapen op een vakantieparkje, internet gecheckt en volgende ochtend weer verder.
Plan is om richting het zuiden aan de onderkant gambia in te duiken zag dat er wat kleine weggetjes die kant op gaan. Na twee uur cirkelen in de bush en het niet gevonden krijgen vraag ik het maar eens aan een plaatselijke schone die met ontbloot bovenlijf me te woord staat en in mum van tijd staan er weer verschillende dorpsbewoners om me heen waarvan er natuurlijk net weer een die kant op moet. Dus fiets op de wagen en weer een lifter. Deze doet mij nog een oneerbaar voorstel wat ik maar vriendelijk aan de kant schuif. Door een nog onbegaanbaardere bush leid hij ons naar gambia. Ben geen grens tegengekomen en ben dus bang dat we zonder de papieren te regelen voor de auto and so on het land zijn binnengegaan. Aangekomen bij zijn dorp word ik wederom uitgenodigd te blijven eten en overnachten. Ben hier op ingegaan al prefereer ik het wel om in mijn eigen tentje te slapen boven zijn bed. Hartelijke ontvangst en vriendelijke mensen. De volgende ochtend was het ook zeer moeilijk om hem duidelijk te maken dat ik alleen verder wilde en het fijn zou vinden als hij bij zijn eigen familie zou blijven.
Dus verder op weg naar brikama waar de familie sanyang woont. Ook weer niet lang alleen want bij de eerstvolgende politiepost krijg ik twee militairen mee die ook in brikama moeten zijn. Dit blijkt achteraf ook zo zijn voordelen te hebben daar voor en na elk dorpje een politiepost staat waar je je papieren moet laten zien. Wat voor erg veel oponthoudt zorgt. Gelukkig heb ik bij een eerdere post mijn laisser passer kunnen regelen anders had ik waarschijnlijk al eerder in de problemen gezeten. Affijn met deze twee jonge gastjes in vol ornaad passeren we elke post zonder blikken of blozen en kunnen overal doorrijden. De weg is enorm bruut heb het gevoel of alles lostrilt aan de wagen. Zo bruut heb ik het nog niet gehad, en heb toch al wat gekke weggetjes gehad. De koppeling begeeft het ook nog onderweg dus stoppen voor de politieposten is zoiezo een crime. Zo zonder koppeling weten we toch brikama te bereiken waar ik dan ook rechtstreeks naar de eerste beste garage rijd om de koppeling na te laten kijken. Een kleine twee uur verder koppeling gefixt, boebha de broer van lamin al gevonden en 6 euro afgerekend te hebben (normaal een klus van zo’n 250 euro in holland) en had gelukkig voorzien dat deze kapot kon gaan en dus een reserve bij.
Samen met boebha ga ik wat eten laat me het voetbalveld zien waar lamin gespeeld heeft toen hij jong was. Hierna naar zijn familie waar we midden in een geboortefeestje vallen. Iedereen dus bij elkaar gemakkelijk kennismaken met de vrienden en kennissen van Lamin. Oh ja voor degene die het niet weten Lamin is een jongen uit vlissingen die getrouwd was met een goede vriendin van mij uit Eindhoven. Deze laatste is hier gestorven aan malaria in dit dorp. Dus nu een bedankje aan de familie die toender tijd heel veel zorg en zorgen hebben gehad over hera. Vandaar mijn bezoek, na een aantal keren vragen wat de moeder graag zou willen hebben aan boebha blijkt dat ik haar heel blij kan maken met twee zakken rijst van 25 kilo.
Kan het goed vinden met boebha en hij vertelt me van zijn plannen om een ecovillage (een idee waar ik wel warm voor loop) te beginnen voor de toeristen en waar hij natuurlijk geen geld voor heeft. Na een tijdje brainstormen en mogelijkheden aftasten. Het bevalt me hier en besluit een paar stukjes grond te kopen waar ik op kan doen wat ik wil zodat boebha zijn plannen kan verwezelijken. De familie is vrij rijk naar gambiaanse begrippen. D.w.z. ze hebben heel veel land en plantages met mangos en cashewnoten en bouwgrond. Genoeg om van te leven rijst te kopen e.d maar niet om investeringen te doen om zichzelf te storten op de toeristen die hier veel komen. Hebben vele kompounds bezocht met soortgelijke ideeën en wat marktonderzoek gedaan om de mogelijkheden af te tasten en zoals uit de optelsom blijkt moet het allemaal niet heel moeilijk te verwezenlijken zijn. Om mijn geld veilig te stellen stel ik dan ook voor de investeringen om te zetten in land dat ik overneem. Zoals gezegd het bevalt me hier ietwat westers misschien omdat het toch een grote stad is maar voor mij prima omdat het leven in de real bush te veel verschillen met zich meebrengt (al is dat hier ook wel, maar acceptabel). Zoals gezegd het bevalt me hier de wind van de zee geeft het klimaat een behaaglijke temperatuur, de mensen zijn uiterst vriendelijk, en kan de familie volledig vertrouwen. Er moeten zo nog wat dingen geregeld worden voor ik terugga en de tijd begint te dringen. Er staat nog een lange rit voor de boeg en zal waarschijnlijk wat daagjes te laat zijn. Een optie was om de wagen te laten staan en het vliegtuig te pakken maar dit blijkt moeilijk te regelen zijn met het laiser passer en zo nog wat praktische dingen. Dus met de auto terug en dan maar een paar daagjes later thuis. Alhoewel thuis? Ik weet nog niet wat me te wachten staat.
Paar daagjes word anderhalve week maar in deze tijd is het dan ook af. Alle papieren geregeld met plaatselijke autoriteiten en gemeente. Grappig hoe dat hier gaat. Met meetlintje en vragen hoe de buren heten word er een plattegrondje gemaakt. De man die de tax regeld woont in het stadsdeeltje en komt deze persoonlijk innen. Met een ford escort die bijna uit elkaar valt komt de gemeentebeambte alles opnemen. Misschien maak ik de grootste fout in mijn leven maar heb er tot nu toe wel lol in.
woensdag 24 februari 2010
na drie weken begin ik het gezelschap van onze aad toch wel te missen
Oke even een update.
Het is al weer drie weken geleden en ik ben terug in de sleeping camel zoals de naam al zegt is het een rustige plaats even vrij van het gehussel en gesjagger. Even bijtanken mailen wassen gedachten op een rijtje. Al is dat niet geheel waar maar dat zal aan het eind van mijn verhaaltje wel blijken.
Zoals al eerder gezegd was ik na bamako naar segou gereden samen met chandra (geweldige schotse folkzangeres) waar een festival van vier dagen zou plaatsvinden. Onderweg een compleet naakte en geboeide man tegengekomen midden op de straat(bizar).Geweldige artiesten veel artisanale dingen en elke avond dansen erna nog genieten van jamsessions van verschillende artiesten die op het festival spelen en anderen waaronder chandra die een leuke mix wist te maken van Afrikaans en schotse folk. We verbleven bij een familie op de binnenplaats die ons zeer hartelijk hebben ontvangen met een hoeveelheid maaltijden die je in Nederland niet verwacht en al helemaal niet in mali. S’morgens s’middags sávonds warm eten als tegenprestatie heb ik de halve familie kaarten gekocht om het festival te bezoeken waar natuurlijk geen geld voor was. Onze zweedse vrienden kwamen na twee dagen ook nog aanwaaien dus het was een gezellige drukke boel (al had jonatan niet veel te vertellen met zijn malaria.
Na vier dagen feest verder en dan nu toch eindelijk alleen op pad al zou dit niet lang duren. Al vrij snel kwam ik Renee tegen in het pikkedonker in een of ander vaag klein dorpje. Het vertrouwen was er eigenlijk al vanaf de eerste minuut en besluit dan ook met hem verder te gaan. Hij werpt zich op als gids voor een belachelijke prijs van 4 euro per dag, en leert mij te leven van 1 euro per dag (plus de vier natuurlijk en de andere euro voor zijn eten). Wat wel te drinken wat niet te eten, waar wel te slapen waar niet te komen, waar wel te kopen wat niet te kopen, wie wel geld te geven en wie niet, wie wel te vertrouwen en wie niet. Waardevolle informatie die ik goed kan gebruiken al zit er ook een dosis paranoia van zijn kant in.
Goed we trekken verder naar djenne een handelsplaatsje aan de Niger. Die we moeten oversteken op een onmogelijke pont die bijna drijgt te bezwijken onder het gewicht van een over beladen vrachtwagen die er oprijdt. Veel handelswaar en voor de grap doe ik een bod op de complete inventaris van een winkel maskers en potten. Na bij 100000 euro te zijn begonnen en een twintigtal telefoontjes verder zijn we al weer terug bij 25000. Op renee’s advies besluit ik het toch maar niet te doen en als ik handelswaar nodig heb kan ik dat beter in bukina kopen waar alles veel goedkoper blijkt, en er is geen vertrouwen. Mooie moskee, pittoresk uitzicht, een Hollandse van negentien alleen op pad, en barber mega die maar blijft bellen en ons achtervolgd tot op de boot om maar een deal te kunnen maken.
Next stop is Biandiagara de toegangs poort tot de dogon. Renee kent daar enkele mensen waaronder een oud vrouwtje wat waanzinnig weefwerk maakt na wat onderhandelen met de eigenlijke opdrachtgeefster neem ik mee een strook van twintig meter en tien cetimeter breed weefwerk in turqoise en geel en een prachtige deken geweven op dezelfde manier en later aan elkaar genaaid. Huwelijksaanzoek 1 in ontvangst genomen, prachtige foto’s van kinderen tekenend spelend en showing of their candys, slapen op het marktplein, auto gefixed, en weer op weg de dogon in.
Dogon vallei is overgenomen door de dogons de mensen die er nu wonen, eerst waren het de pigmeeen maar die zijn verdreven. Een enkeling verschuilt zich nog in de grotwoningen maar het is zeldzaam er een tegen te komen. De geesten waren er nog wel rond. Dogons zijn ook mensen met zeer oude tradities die zich vertaald in de vorm van de huizen en de plaats waar het eten word bewaard gemaakt en waar de dorpsoudste verblijft, offers worden gemaakt en waar wordt vergaderd. Heb een masker gekocht waar ik zelf aan mocht werken en wat smeedwerk van een tienjarig ventje. Een slaaf zoals chandra en ik waren tegengekomen op weg naar segou. Geklommen naar de pigmeegrotten op plaatsen waar geen enkele toerist bij durft te komen(hele dag klimmen). Skeletten gevonden van pigmeeen potjes en pannen en scherven. Hilarische duinentocht in de nacht op zoek naar en vast komen te zitten zodat de overnachtings plaats duidelijk was.
Na dogon binnendoor naar Bani en ban (zeer mooi) op de grens met bukina fasso waar Renee ook weer mensen kende waar we konden verblijven op de binnenplaats. Volgende dag Ouagadougou de hoofdstad van Bukina Fasso en tevens de woonplaats van de vader en verschillende broers en zussen van Renee die hij al in geen zes jaar had gezien. Bukina bestaat eigenlijk uit de hoofdstad met van daar uit alle wegen uitzwervend naar buiten met kleinere dorpen eromheen, iedereen ontvlucht het platteland om hun heil te zoeken in Ouagadougou. Dit houd in dat de ouderen achterblijven op het platteland en de jongeren in de hoofdstad rondzwerven op zoek naar werk en een huis. Familie van Renee in ouaga is welorganised redelijk huisje met douche en toilet, het is er schoon ze hebben te lekker te eten al is het niet overdadig.
Na een dagje rust daar en reunie en kennismaken gaan we verder naar po en tjebele waar zijn moeder verblijft en de rest van de familie woont. Tjebele is dus zo’n dorpje met veelal kleine kinderen en ouderen waar de meeste (jeugd) is weggetrokken. Zijn moeder had net (half jaar geleden) een ongeluk gehad en haar kaak gebroken en alle tanden eruitgeslagen en is nog recovering. Weerzien hier is erg hartelijk en warm maar ook alsof er geen tijd tussen heeft gezeten. Het leven gaat gewoon door er word een beetje gekletst wat is er gebeurd en wat brengt je hier en vevolgens gaat alles gewoon weer verder.
De volgende dagen trekken we een beetje in de omgeving rond bezoeken een natuurpark met olifanten chimps en baboons en ander wild grut als slangen en schorpioenen kaaimannen. Ook in de omliggende dorpen is veel te zien aan traditionele bouw en leef wijzen. Een ceremonie bijgewoond om problemen die er zijn ontstaan tussen twee families uitgezuiverd te krijgen, waarbij muziek en dans ook niet ontbreekt. Kalebassen gemaakt kippetjes gegeten en het eten uit de pot een soort gestampte meel met wat magertjes saus waar ikzelf niet zo kapot van ben. Zie wel dat het hier echt armoe is. Ik zie een jongetje vuur maken en een ander 10 jarige een kip plukken deze wordt gebraden direct op het vuurtje naar wat later blijkt speciaal voor mij en alleen voor mij. Voel je je toch een beetje ongemakkelijk bij. Afscheid wordt gevierd met kalebassen maken ingekleurd met jawel gebrande apenootjes.
Na nog een dag in Ouagadougou word het ook tijd om afscheid te nemen van Renee, ben hier ook wel blij om weer even mijn eigen space en niet de hele dag rekening houden met. Nieuwe mensen ontmoeten en weer eens mijn overdenkingen maken. Ik rijdt in een dag naar sikasso en de volgende dag terug naar bamako. Onderweg kom ik een vrachtwagen tegen die wel heel grappig geparkeerd staat. Neem hier een foto van. Na nogmaals 150 kilometer te zijn gereden en duizenden mensen te zijn gepasseerd treft het toeval dat ik nu net deze chauffeur van die specifieke vrachtauto moet oppikken om hem terug naar bamako te brengen. (zal proberen een fotootje te posten).
Zoals gezegd sleeping camel geeft weer wat rust volgende morgen laisez passé voor de auto geregeld voor senegal. Ambasade van gambia heb je hier niet dus dat zal ik in senegal (Dakar) moeten regelen. Na terug te zijn gekomen bij sleeping camel kom ik een jamaicaan tegen. Spreekt alleen maar engels en is helemaal overstuur hij moet het vliegtuig halen woont in Amsterdam en vertelt me dat zijn saxofoon en zijn geld gister zijn gestolen in een jazzclub waar hij speelde. Nu was het toevallig ook die dag dat er hier in bamako rellen uit waren gebroken tussen politie en de taxichauffeurs, werkelijk half bamako stond in brand (autobanden op de weg en soms ook wagens) heel veel politie en er is zelfs een taxichauffeur doodgeschoten die niet wilde stoppen. Er reed die dag dan ook geen taxi en deze goede jamaicaan horace moest een vliegtuig halen. Nou zo gezegd zo gedaan we waren toch dicht bij de camping, auto gepakt horace erin koffers ophalen en naar het vliegtuig. Nu ja zo gezegd zo gedaan maar het was een crime om het hotel te vinden waar hij zijn koffers had staan. Uiteindelijk gevonden koffers weg!! Horace slaat aan het bellen en heeft het helemaal gehad hier in mali. Uiteindelijk krijgt hij iemand te pakken (een vriend die hem heeft geholpen) Oh hij weet waar de koffers zijn hij heeft ze naar het centrum gebracht omdat ie dacht daarmee behulpzaam te zijn horace kijkt al vreemd op “hoezo behulpzaam je helpt me alleen van de wal in de sloot”. Nu ja niet getreurd waar zijn ze dan dan gaan we ze daar wel ophalen. Aangekomen op de betreffende plek is de vriend niet aanwezig dus maar weer eens bellen. Oh hij heeft autopech en is onderweg maar moet eerst zijn auto nog repareren. Hij komt zo snel mogelijk. Na een uur gewacht te hebben nog maar eens gebeld. Nee nee de auto is nog niet klaar hij denkt om 2 uur daar te kunnen zijn. Maar twee uur is veel te laat bedenken we het inchecken is om twee uur. Dus weer bellen. Nee nee hij kon het echt niet halen maar zou een ander sturen die ook een sleutel had van de betreffende kamer. Wachten wachten ook niet gearriveerd. Ik zeg tegen Horace weet je wat ik denk ze houden je voor de gek. Your bags are gone they are stolen. Hij wil het maar niet geloven eerst zijn sax daarna zijn bagage. Hij belt zijn vrouw gewoon om te zeggen dat het goed gaat en dat hij de volgende vlucht pakt om haar niet ongerust te maken. Lang ons zitten een paar japanners die hij kan verstaan en geeft zijn vrouw aan de japanners om een gesprekje te voeren in hun eigen taal. Laat een foto zien van zijn japanse vrouw. (prachtmeid) Nu zijn vliegtuig heeft hij inmiddels gemist en zijn koffers zijn er nog steeds niet. Na steeds bozer wordende telefoontjes dreigen met de politie weten we de man uiteindelijk over te halen om de sleutel te brengen. Zo houd hij ons bezig tot laat in de avond als we uiteindelijk hem te pakken hebben of althans horace Want horace was de andere kant opgelopen als ik om de man te zoeken. Belt Horace mij Iam at the police station I hit the man on the face and took us both sounds very confused. Oke waar ben je dan welk police station. Piep piep piep. Hij belt me een paar minuten later terug en kan nog net zeggen dat zijn batterij net is opgeraakt. Dat is dus einde verhaal. Sta ik daar in middel of nowere. En welk politie station dan. Vind een bamakaan bereid om met me mee te rijden en stropen zo wat politie bureaus af. Zonder resultaat. Uiteindelijk belanden we terug in de sleeping camel ik en de malinees. Vertel het hele verhaal daar. Blijkt dat deze gast iemand anders ook zo te pakken heeft gehad en dan bedoel ik horace. En ik moet zeggen dat ik nog nooit zo’n goede toneelspeler ben tegengekomen. Zijn verhaal klopte gewoon hij kende Amsterdam op zijn duimpje zijn vrouw de japanners gewoon geloofwaardig. Meestal heb ik wel een soort van tweede zintuig voor dit soort toestanden maar liet me deze keer volledig in de steek. En geloof me dit is de verkorte versie. Gelukkig ben ik niks kwijt op 20 euris voor telefoon eten en wat ander dingen. Een ding geef ik hem mee hij is de beste die ik tot nu toe heb ontmoet.
Jammer is dat je na dit soort ervaringen je geloof in mensen weer wat moet bijstellen en weer wat anders kijkt naar iemand in nood.
Groetjes aan allen die dit willen lezen.
Het is al weer drie weken geleden en ik ben terug in de sleeping camel zoals de naam al zegt is het een rustige plaats even vrij van het gehussel en gesjagger. Even bijtanken mailen wassen gedachten op een rijtje. Al is dat niet geheel waar maar dat zal aan het eind van mijn verhaaltje wel blijken.
Zoals al eerder gezegd was ik na bamako naar segou gereden samen met chandra (geweldige schotse folkzangeres) waar een festival van vier dagen zou plaatsvinden. Onderweg een compleet naakte en geboeide man tegengekomen midden op de straat(bizar).Geweldige artiesten veel artisanale dingen en elke avond dansen erna nog genieten van jamsessions van verschillende artiesten die op het festival spelen en anderen waaronder chandra die een leuke mix wist te maken van Afrikaans en schotse folk. We verbleven bij een familie op de binnenplaats die ons zeer hartelijk hebben ontvangen met een hoeveelheid maaltijden die je in Nederland niet verwacht en al helemaal niet in mali. S’morgens s’middags sávonds warm eten als tegenprestatie heb ik de halve familie kaarten gekocht om het festival te bezoeken waar natuurlijk geen geld voor was. Onze zweedse vrienden kwamen na twee dagen ook nog aanwaaien dus het was een gezellige drukke boel (al had jonatan niet veel te vertellen met zijn malaria.
Na vier dagen feest verder en dan nu toch eindelijk alleen op pad al zou dit niet lang duren. Al vrij snel kwam ik Renee tegen in het pikkedonker in een of ander vaag klein dorpje. Het vertrouwen was er eigenlijk al vanaf de eerste minuut en besluit dan ook met hem verder te gaan. Hij werpt zich op als gids voor een belachelijke prijs van 4 euro per dag, en leert mij te leven van 1 euro per dag (plus de vier natuurlijk en de andere euro voor zijn eten). Wat wel te drinken wat niet te eten, waar wel te slapen waar niet te komen, waar wel te kopen wat niet te kopen, wie wel geld te geven en wie niet, wie wel te vertrouwen en wie niet. Waardevolle informatie die ik goed kan gebruiken al zit er ook een dosis paranoia van zijn kant in.
Goed we trekken verder naar djenne een handelsplaatsje aan de Niger. Die we moeten oversteken op een onmogelijke pont die bijna drijgt te bezwijken onder het gewicht van een over beladen vrachtwagen die er oprijdt. Veel handelswaar en voor de grap doe ik een bod op de complete inventaris van een winkel maskers en potten. Na bij 100000 euro te zijn begonnen en een twintigtal telefoontjes verder zijn we al weer terug bij 25000. Op renee’s advies besluit ik het toch maar niet te doen en als ik handelswaar nodig heb kan ik dat beter in bukina kopen waar alles veel goedkoper blijkt, en er is geen vertrouwen. Mooie moskee, pittoresk uitzicht, een Hollandse van negentien alleen op pad, en barber mega die maar blijft bellen en ons achtervolgd tot op de boot om maar een deal te kunnen maken.
Next stop is Biandiagara de toegangs poort tot de dogon. Renee kent daar enkele mensen waaronder een oud vrouwtje wat waanzinnig weefwerk maakt na wat onderhandelen met de eigenlijke opdrachtgeefster neem ik mee een strook van twintig meter en tien cetimeter breed weefwerk in turqoise en geel en een prachtige deken geweven op dezelfde manier en later aan elkaar genaaid. Huwelijksaanzoek 1 in ontvangst genomen, prachtige foto’s van kinderen tekenend spelend en showing of their candys, slapen op het marktplein, auto gefixed, en weer op weg de dogon in.
Dogon vallei is overgenomen door de dogons de mensen die er nu wonen, eerst waren het de pigmeeen maar die zijn verdreven. Een enkeling verschuilt zich nog in de grotwoningen maar het is zeldzaam er een tegen te komen. De geesten waren er nog wel rond. Dogons zijn ook mensen met zeer oude tradities die zich vertaald in de vorm van de huizen en de plaats waar het eten word bewaard gemaakt en waar de dorpsoudste verblijft, offers worden gemaakt en waar wordt vergaderd. Heb een masker gekocht waar ik zelf aan mocht werken en wat smeedwerk van een tienjarig ventje. Een slaaf zoals chandra en ik waren tegengekomen op weg naar segou. Geklommen naar de pigmeegrotten op plaatsen waar geen enkele toerist bij durft te komen(hele dag klimmen). Skeletten gevonden van pigmeeen potjes en pannen en scherven. Hilarische duinentocht in de nacht op zoek naar en vast komen te zitten zodat de overnachtings plaats duidelijk was.
Na dogon binnendoor naar Bani en ban (zeer mooi) op de grens met bukina fasso waar Renee ook weer mensen kende waar we konden verblijven op de binnenplaats. Volgende dag Ouagadougou de hoofdstad van Bukina Fasso en tevens de woonplaats van de vader en verschillende broers en zussen van Renee die hij al in geen zes jaar had gezien. Bukina bestaat eigenlijk uit de hoofdstad met van daar uit alle wegen uitzwervend naar buiten met kleinere dorpen eromheen, iedereen ontvlucht het platteland om hun heil te zoeken in Ouagadougou. Dit houd in dat de ouderen achterblijven op het platteland en de jongeren in de hoofdstad rondzwerven op zoek naar werk en een huis. Familie van Renee in ouaga is welorganised redelijk huisje met douche en toilet, het is er schoon ze hebben te lekker te eten al is het niet overdadig.
Na een dagje rust daar en reunie en kennismaken gaan we verder naar po en tjebele waar zijn moeder verblijft en de rest van de familie woont. Tjebele is dus zo’n dorpje met veelal kleine kinderen en ouderen waar de meeste (jeugd) is weggetrokken. Zijn moeder had net (half jaar geleden) een ongeluk gehad en haar kaak gebroken en alle tanden eruitgeslagen en is nog recovering. Weerzien hier is erg hartelijk en warm maar ook alsof er geen tijd tussen heeft gezeten. Het leven gaat gewoon door er word een beetje gekletst wat is er gebeurd en wat brengt je hier en vevolgens gaat alles gewoon weer verder.
De volgende dagen trekken we een beetje in de omgeving rond bezoeken een natuurpark met olifanten chimps en baboons en ander wild grut als slangen en schorpioenen kaaimannen. Ook in de omliggende dorpen is veel te zien aan traditionele bouw en leef wijzen. Een ceremonie bijgewoond om problemen die er zijn ontstaan tussen twee families uitgezuiverd te krijgen, waarbij muziek en dans ook niet ontbreekt. Kalebassen gemaakt kippetjes gegeten en het eten uit de pot een soort gestampte meel met wat magertjes saus waar ikzelf niet zo kapot van ben. Zie wel dat het hier echt armoe is. Ik zie een jongetje vuur maken en een ander 10 jarige een kip plukken deze wordt gebraden direct op het vuurtje naar wat later blijkt speciaal voor mij en alleen voor mij. Voel je je toch een beetje ongemakkelijk bij. Afscheid wordt gevierd met kalebassen maken ingekleurd met jawel gebrande apenootjes.
Na nog een dag in Ouagadougou word het ook tijd om afscheid te nemen van Renee, ben hier ook wel blij om weer even mijn eigen space en niet de hele dag rekening houden met. Nieuwe mensen ontmoeten en weer eens mijn overdenkingen maken. Ik rijdt in een dag naar sikasso en de volgende dag terug naar bamako. Onderweg kom ik een vrachtwagen tegen die wel heel grappig geparkeerd staat. Neem hier een foto van. Na nogmaals 150 kilometer te zijn gereden en duizenden mensen te zijn gepasseerd treft het toeval dat ik nu net deze chauffeur van die specifieke vrachtauto moet oppikken om hem terug naar bamako te brengen. (zal proberen een fotootje te posten).
Zoals gezegd sleeping camel geeft weer wat rust volgende morgen laisez passé voor de auto geregeld voor senegal. Ambasade van gambia heb je hier niet dus dat zal ik in senegal (Dakar) moeten regelen. Na terug te zijn gekomen bij sleeping camel kom ik een jamaicaan tegen. Spreekt alleen maar engels en is helemaal overstuur hij moet het vliegtuig halen woont in Amsterdam en vertelt me dat zijn saxofoon en zijn geld gister zijn gestolen in een jazzclub waar hij speelde. Nu was het toevallig ook die dag dat er hier in bamako rellen uit waren gebroken tussen politie en de taxichauffeurs, werkelijk half bamako stond in brand (autobanden op de weg en soms ook wagens) heel veel politie en er is zelfs een taxichauffeur doodgeschoten die niet wilde stoppen. Er reed die dag dan ook geen taxi en deze goede jamaicaan horace moest een vliegtuig halen. Nou zo gezegd zo gedaan we waren toch dicht bij de camping, auto gepakt horace erin koffers ophalen en naar het vliegtuig. Nu ja zo gezegd zo gedaan maar het was een crime om het hotel te vinden waar hij zijn koffers had staan. Uiteindelijk gevonden koffers weg!! Horace slaat aan het bellen en heeft het helemaal gehad hier in mali. Uiteindelijk krijgt hij iemand te pakken (een vriend die hem heeft geholpen) Oh hij weet waar de koffers zijn hij heeft ze naar het centrum gebracht omdat ie dacht daarmee behulpzaam te zijn horace kijkt al vreemd op “hoezo behulpzaam je helpt me alleen van de wal in de sloot”. Nu ja niet getreurd waar zijn ze dan dan gaan we ze daar wel ophalen. Aangekomen op de betreffende plek is de vriend niet aanwezig dus maar weer eens bellen. Oh hij heeft autopech en is onderweg maar moet eerst zijn auto nog repareren. Hij komt zo snel mogelijk. Na een uur gewacht te hebben nog maar eens gebeld. Nee nee de auto is nog niet klaar hij denkt om 2 uur daar te kunnen zijn. Maar twee uur is veel te laat bedenken we het inchecken is om twee uur. Dus weer bellen. Nee nee hij kon het echt niet halen maar zou een ander sturen die ook een sleutel had van de betreffende kamer. Wachten wachten ook niet gearriveerd. Ik zeg tegen Horace weet je wat ik denk ze houden je voor de gek. Your bags are gone they are stolen. Hij wil het maar niet geloven eerst zijn sax daarna zijn bagage. Hij belt zijn vrouw gewoon om te zeggen dat het goed gaat en dat hij de volgende vlucht pakt om haar niet ongerust te maken. Lang ons zitten een paar japanners die hij kan verstaan en geeft zijn vrouw aan de japanners om een gesprekje te voeren in hun eigen taal. Laat een foto zien van zijn japanse vrouw. (prachtmeid) Nu zijn vliegtuig heeft hij inmiddels gemist en zijn koffers zijn er nog steeds niet. Na steeds bozer wordende telefoontjes dreigen met de politie weten we de man uiteindelijk over te halen om de sleutel te brengen. Zo houd hij ons bezig tot laat in de avond als we uiteindelijk hem te pakken hebben of althans horace Want horace was de andere kant opgelopen als ik om de man te zoeken. Belt Horace mij Iam at the police station I hit the man on the face and took us both sounds very confused. Oke waar ben je dan welk police station. Piep piep piep. Hij belt me een paar minuten later terug en kan nog net zeggen dat zijn batterij net is opgeraakt. Dat is dus einde verhaal. Sta ik daar in middel of nowere. En welk politie station dan. Vind een bamakaan bereid om met me mee te rijden en stropen zo wat politie bureaus af. Zonder resultaat. Uiteindelijk belanden we terug in de sleeping camel ik en de malinees. Vertel het hele verhaal daar. Blijkt dat deze gast iemand anders ook zo te pakken heeft gehad en dan bedoel ik horace. En ik moet zeggen dat ik nog nooit zo’n goede toneelspeler ben tegengekomen. Zijn verhaal klopte gewoon hij kende Amsterdam op zijn duimpje zijn vrouw de japanners gewoon geloofwaardig. Meestal heb ik wel een soort van tweede zintuig voor dit soort toestanden maar liet me deze keer volledig in de steek. En geloof me dit is de verkorte versie. Gelukkig ben ik niks kwijt op 20 euris voor telefoon eten en wat ander dingen. Een ding geef ik hem mee hij is de beste die ik tot nu toe heb ontmoet.
Jammer is dat je na dit soort ervaringen je geloof in mensen weer wat moet bijstellen en weer wat anders kijkt naar iemand in nood.
Groetjes aan allen die dit willen lezen.
zaterdag 6 februari 2010
Picture update
Hi Folks
A post in english for our swedish friends and their followers who got redirected to our blog for some pictures.
I made a small selection (227) of pictures and posted them on my facebook page.(notice : You must be a facebook member to see the pictures, sorry for that!)
Here you can see an overal impression of the 'adventure' we had throughout europe and africa. You can find the pictures on my profile under 'foto's', at the bottom left corner of the page.
http://www.facebook.com/home.php?#!/avandeneijnden?v=photos&ref=profile
(if the link doesn't work, try searching for A.j. van den Eijnden, and you'll find my profile)
I hope you enjoy!
Greetz, Aad.
A post in english for our swedish friends and their followers who got redirected to our blog for some pictures.
I made a small selection (227) of pictures and posted them on my facebook page.(notice : You must be a facebook member to see the pictures, sorry for that!)
Here you can see an overal impression of the 'adventure' we had throughout europe and africa. You can find the pictures on my profile under 'foto's', at the bottom left corner of the page.
http://www.facebook.com/home.php?#!/avandeneijnden?v=photos&ref=profile
(if the link doesn't work, try searching for A.j. van den Eijnden, and you'll find my profile)
I hope you enjoy!
Greetz, Aad.
woensdag 3 februari 2010
Segoul
3 februari 2010-02-03
Zittend in de campingbar tikken de laatste uurtjes hier ook weer weg. Het is nu 21 uur en om 24 uur vertrekt Anande naar het vliegveld. Van de Racemodus gaat anande weer in de chillmodus en ik in de Relaxmodus.
Ik ga morgen naar Segoul, er is daar een muziekfestival met Afrikaanse muziek van een week, dus naar wat ik begrepen tot en met zaterdag. Heb ook weer companie in de vorm van een dame van de camping die een lift daarnaartoe wilde. Dus rijd vannacht nadat ik aad heb weggebracht rechtstreeks door. Heb bamako nu wel gezien.
Nog een Visa weten te regelen voor bukina faso, laat waarschijnlijk plan varen om door Algarije heen te gaan (te gevaarlijk te moeilijk en vooral teveel geregel, zonde van mijn tijd die ik hier beter kan besteden, nog zoveel te zien). Sengal en Gambia geen visa nodig dus kan nog alle kanten op.
Hebben geprobeerd om wat foto’s op picasa te zetten maar het is hier nog steeds zo traag, enkele zijn doorgekomen de link staat hiernaast. Als Anande thuis is zal hij de rest updaten. Zal verder geen dagelijks verslag meer uit brengen, zoals ik al zei ga in de relax modus, wat komt dat komt wat gaat dat gaat.
Groetjes Robert
Zittend in de campingbar tikken de laatste uurtjes hier ook weer weg. Het is nu 21 uur en om 24 uur vertrekt Anande naar het vliegveld. Van de Racemodus gaat anande weer in de chillmodus en ik in de Relaxmodus.
Ik ga morgen naar Segoul, er is daar een muziekfestival met Afrikaanse muziek van een week, dus naar wat ik begrepen tot en met zaterdag. Heb ook weer companie in de vorm van een dame van de camping die een lift daarnaartoe wilde. Dus rijd vannacht nadat ik aad heb weggebracht rechtstreeks door. Heb bamako nu wel gezien.
Nog een Visa weten te regelen voor bukina faso, laat waarschijnlijk plan varen om door Algarije heen te gaan (te gevaarlijk te moeilijk en vooral teveel geregel, zonde van mijn tijd die ik hier beter kan besteden, nog zoveel te zien). Sengal en Gambia geen visa nodig dus kan nog alle kanten op.
Hebben geprobeerd om wat foto’s op picasa te zetten maar het is hier nog steeds zo traag, enkele zijn doorgekomen de link staat hiernaast. Als Anande thuis is zal hij de rest updaten. Zal verder geen dagelijks verslag meer uit brengen, zoals ik al zei ga in de relax modus, wat komt dat komt wat gaat dat gaat.
Groetjes Robert
dinsdag 2 februari 2010
D’n twidde van d’n twidde tweeduizentdtien
Na gisteren te zijn aangekomen in een van de grotere steden van Afrika en dat gevierd te hebben met onze mede-niet-afhakers, hebben we wederom prima geslapen onder een aangenaam temperatuurtje van ’n graad of 19. Vandaag stond vooral in het teken van het updaten van het blog en wat benodigde zaken regelen voor mijn vertrek. Na alle opties te hebben doorgenomen heb ik toch besloten om terug te gaan naar Nederland. Ik had er ook voor kunnen kiezen om nog wat langer weg te blijven maar ik denk dat Robert en ik beiden anders om zouden willen gaan met de tijd die we hier nog zouden hebben. Daarnaast ga ik ook terug wegens het feit ik het afgelopen jaar weinig heb gedaan op het gebied van werk en studie. Ik vind het tijd om m’n zaken weer op orde te krijgen. Niets doen is nooit echt mijn ding geweest en ik heb wel weer zin om in een vast ritme. Het temperatuurverschil van een graad of 35 neem ik er gratis en voor niets bij, gelukkig heb ik m’n lief om me op te warmen. Of was het andersom ;) Vanavond komen de zweedse dudes ook nog even langs en wordt het vooral uitwisselen van foto’s en gezellig bieren. Morgen nog een dagje om in te vullen met activiteiten naar keus en tegen 00:00 de auto in op weg naar het vliegveld. Donderdag rond de klok van 15:00 verwacht ik weer op station Eindhoven te staan. Robert vervolgd het avontuur in eerste instantie in z’n eentje, misschien dat Jos hem in een later stadium vergezeld. Vanaf morgen dopen we het blog om tot ‘Verrekte pinda met groen haar’ ;)
Thnx voor het volgen en tot later!
Greetz, Aad.
Thnx voor het volgen en tot later!
Greetz, Aad.
BAMAKO!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
1 febr 2010
Gister avond laat in Diema aangekomen ! Na eerst naar wat later bleek baboon te hebben gegeten kwamen we midden in een feest terecht ter ere van de aankomst van de vrachtwagen met hulpgoederen. Een kleine honderd kinderen dansend en plezier makend At Pams place. Een engelse dame die daar iets goeds probeert te doen voor de plaatselijke bevolking. Computerlessen uitdelen van medicijnen kleren schoolartikelen and so on. Aardige dame en fijne plaats om te zijn. De volgende ochtend meegeholpen met de spullen uit de truck te laden, de mair nog een handje mogen geven, toen weer terug achter in de hobbelige vrachtwagen naar Pams place.
Voor vandaag staan er een kleine 400 km op het program van diema naar bamako. Geheel over asfalt dus dat wordt een eitje. Maar goed ook want ben de lange stukken rijden zo onderhand wel beu. Met de hitte het Afrikaanse landschap en de snelheid waarop hier de dingen gaan kom ik steeds meer in de relaxmode te staan, en daar past geen ralley mentaliteit bij met kilometersvreten en ongeoorloofde snelheden door kleine dorpjes. Daarbij is het hier heel goed opletten op de weg daar van alles van de weg gebruik maakt (ezelkarretjes koeien geiten mensen brommertjes kompleet overladen bussen en vrachtwagens die doodleuk midden op de weg worden geparkeerd als ze het niet meer doen om te wachten op een nieuwe as band of wat er al niet kapot is. Ook s’nachts is het erg opletten geblazen, hetzelfde vee dat ook s’nachts rondloopt. Wagens met koplampen continu op grootlicht afgesteld, Zeker de helft rijdt zonder verlichting En hetzelfde stilstaande verkeer midden op de weg).
Na eerst 40 km door een mierennest heen te zijn gereden komen we in Bamako Aangekomen in Bamako rijden we eigenlijk recht op de camping af waar we wilden zijn (the sleeping Camel) Deze bleek ook nog eens net aan de andere kant van de rivier het hotel te zijn waar de andere verbleven. Onszelf geïnstalleerd in het appartementje samen met de zweden. (superplek om even bij te tanken de was te doen onszelf om te kleden en te douchen. Vanavond is het grote Budapest Bamako feest of wat er van is overgebleven want uiteindelijk zijn er maar een stuk of 50 wagens uiteindelijk naar Bamako gegaan. Na eerst in een club te zijn beland waar een pilsje 7,5 euro kost houden we het voor gezien na de speach van andrew en zoeken we ons eigen barretje ( geholpen door malinees van de camping die we vrij houden met eten en drinken) op waar we nog gezellig nakeuvelen tot een uur of 2.
Bamako: Groooooooooote stad, mierennest, ontzettend veel merchandise, Vrouwen voor een biertje en een pizza, chaggeraars, en een waanzinnige chaos. Not a place to stay too long.
Robert
Gister avond laat in Diema aangekomen ! Na eerst naar wat later bleek baboon te hebben gegeten kwamen we midden in een feest terecht ter ere van de aankomst van de vrachtwagen met hulpgoederen. Een kleine honderd kinderen dansend en plezier makend At Pams place. Een engelse dame die daar iets goeds probeert te doen voor de plaatselijke bevolking. Computerlessen uitdelen van medicijnen kleren schoolartikelen and so on. Aardige dame en fijne plaats om te zijn. De volgende ochtend meegeholpen met de spullen uit de truck te laden, de mair nog een handje mogen geven, toen weer terug achter in de hobbelige vrachtwagen naar Pams place.
Voor vandaag staan er een kleine 400 km op het program van diema naar bamako. Geheel over asfalt dus dat wordt een eitje. Maar goed ook want ben de lange stukken rijden zo onderhand wel beu. Met de hitte het Afrikaanse landschap en de snelheid waarop hier de dingen gaan kom ik steeds meer in de relaxmode te staan, en daar past geen ralley mentaliteit bij met kilometersvreten en ongeoorloofde snelheden door kleine dorpjes. Daarbij is het hier heel goed opletten op de weg daar van alles van de weg gebruik maakt (ezelkarretjes koeien geiten mensen brommertjes kompleet overladen bussen en vrachtwagens die doodleuk midden op de weg worden geparkeerd als ze het niet meer doen om te wachten op een nieuwe as band of wat er al niet kapot is. Ook s’nachts is het erg opletten geblazen, hetzelfde vee dat ook s’nachts rondloopt. Wagens met koplampen continu op grootlicht afgesteld, Zeker de helft rijdt zonder verlichting En hetzelfde stilstaande verkeer midden op de weg).
Na eerst 40 km door een mierennest heen te zijn gereden komen we in Bamako Aangekomen in Bamako rijden we eigenlijk recht op de camping af waar we wilden zijn (the sleeping Camel) Deze bleek ook nog eens net aan de andere kant van de rivier het hotel te zijn waar de andere verbleven. Onszelf geïnstalleerd in het appartementje samen met de zweden. (superplek om even bij te tanken de was te doen onszelf om te kleden en te douchen. Vanavond is het grote Budapest Bamako feest of wat er van is overgebleven want uiteindelijk zijn er maar een stuk of 50 wagens uiteindelijk naar Bamako gegaan. Na eerst in een club te zijn beland waar een pilsje 7,5 euro kost houden we het voor gezien na de speach van andrew en zoeken we ons eigen barretje ( geholpen door malinees van de camping die we vrij houden met eten en drinken) op waar we nog gezellig nakeuvelen tot een uur of 2.
Bamako: Groooooooooote stad, mierennest, ontzettend veel merchandise, Vrouwen voor een biertje en een pizza, chaggeraars, en een waanzinnige chaos. Not a place to stay too long.
Robert
tits and bushes
30 januari
Na alweer een tientje pp te hebben betaald voor de camping (iets wat eigenlijk alleen heeft gemoeten vanaf het moment dat de blauwe pyjama de groep onder zijn hoede heeft genomen) moesten we tanken. (anticlimax ofniet :P). Na een liter of 60 te hebbe betaald konden we weer van start. Helaas was het ook vandaag de bedoeling dat we in konvooi zouden rijden dus dat hebben we maar braaf gedaan. Gelukkig hoefden we niet over een geasfalteerde weg en konden we ook een beetje spelen op de vele zandsporen. Bij de tweede stop was er een groot deel van de auto’s foetsie waaronder de noorse en zweedse dudes. Die laatste hadden weer eens pech met een lekke band en de noren zaten blijkbaar een kilometer of 5 verderop een bakje te doen. Na weer te zijn herenigd met de rest van het konvooi konden we weer verder. Een officiële grensovergang was er niet deze keer, alleen het afgeven van een fiche (persoons en- auto gegevens), was voldoende. Op een gegeven moment begon onze ophanging aan de voorzijde van de auto wat te rammelen en bij het vastdraaien van de beugels voor de schokdempers brak er een boutje af. Geen groot probleem, wel rustig rijden. Na een kilometer of 30 moesten we wederom onze paspoorten controleren. Eenmaal daar kwam de gedachte dat het wel erg lang zou duren voor we in Kayes zouden zijn, gezien de vage zandpaadjes waar we al de hele dag op reden. Na nog een half uurtje rijden besloten we samen met de noren en de zweden om ergens in de bushbush een kamp op te slaan en morgen verder te rijden. Na wat gehannes met een lekker band en het opzetten van de tent, was het tijd voor een drooggevroren maaltijd uit een zakje, wat nog verassend goed smaakte. Daarna toch maar lekker op tijd in bed gaan liggen zodat we de volgende dag een vroege start konden maken. We hadden namelijk besloten om het op een na laatste stage van het roadbook te skippen en meteen door te rijden naar bamako.
Aad
Nou van vroeg opstaan kwam natuurlijk niks, al was ik er om 5 uur al uit om een lekkere ochtend wandeling te maken rondom ons bushkamp. Waanzinnig veel vogels die er vrolijk op los kwetteren zo s’morgens vroeg. Na eventjes lopen verdween jawel de volle maan achter de wolken en ik was ook ineens geheel de weg kwijt. Na het wachten op de maan een uur verder het bushkamp weer gevonden. Best spannend zo midden op de savanne. Na twee bakken koffie poetsen van de achterbak van de wagen (weer helemaal onder de stof) en zo nog wat dingetjes werd de rest ook weer wakker.
Rond een uur of 10 aangereden richting diema en bamako nu toch echt mali inrijdend over een bushweg waar geen eind aan lijkt te komen, langzaam de sfeer de mensen en de behuizing te zien veranderen. Aankomend in Kayes wat moet doorgaan voor een grote stad. Zoeken we de nodige plaatselijke valuta. Waar we de tank weer van vol kunnen gooien kunnen eten en water kopen, want die gaat ook hard. Er staat nog een ritje van 300 km op het program vandaag maar het is inmiddels ook al weer 4 uur dus hurrie up.
Verder valt op dat de mensen hier in Mali een stuk vriendelijker en relaxter zijn dan in mauretanie wat veel Arabische invloeden heeft en streng islamitisch is. En zoals Jonathan said: here the people are proud show off their tits and are happy.
Robert
Na alweer een tientje pp te hebben betaald voor de camping (iets wat eigenlijk alleen heeft gemoeten vanaf het moment dat de blauwe pyjama de groep onder zijn hoede heeft genomen) moesten we tanken. (anticlimax ofniet :P). Na een liter of 60 te hebbe betaald konden we weer van start. Helaas was het ook vandaag de bedoeling dat we in konvooi zouden rijden dus dat hebben we maar braaf gedaan. Gelukkig hoefden we niet over een geasfalteerde weg en konden we ook een beetje spelen op de vele zandsporen. Bij de tweede stop was er een groot deel van de auto’s foetsie waaronder de noorse en zweedse dudes. Die laatste hadden weer eens pech met een lekke band en de noren zaten blijkbaar een kilometer of 5 verderop een bakje te doen. Na weer te zijn herenigd met de rest van het konvooi konden we weer verder. Een officiële grensovergang was er niet deze keer, alleen het afgeven van een fiche (persoons en- auto gegevens), was voldoende. Op een gegeven moment begon onze ophanging aan de voorzijde van de auto wat te rammelen en bij het vastdraaien van de beugels voor de schokdempers brak er een boutje af. Geen groot probleem, wel rustig rijden. Na een kilometer of 30 moesten we wederom onze paspoorten controleren. Eenmaal daar kwam de gedachte dat het wel erg lang zou duren voor we in Kayes zouden zijn, gezien de vage zandpaadjes waar we al de hele dag op reden. Na nog een half uurtje rijden besloten we samen met de noren en de zweden om ergens in de bushbush een kamp op te slaan en morgen verder te rijden. Na wat gehannes met een lekker band en het opzetten van de tent, was het tijd voor een drooggevroren maaltijd uit een zakje, wat nog verassend goed smaakte. Daarna toch maar lekker op tijd in bed gaan liggen zodat we de volgende dag een vroege start konden maken. We hadden namelijk besloten om het op een na laatste stage van het roadbook te skippen en meteen door te rijden naar bamako.
Aad
Nou van vroeg opstaan kwam natuurlijk niks, al was ik er om 5 uur al uit om een lekkere ochtend wandeling te maken rondom ons bushkamp. Waanzinnig veel vogels die er vrolijk op los kwetteren zo s’morgens vroeg. Na eventjes lopen verdween jawel de volle maan achter de wolken en ik was ook ineens geheel de weg kwijt. Na het wachten op de maan een uur verder het bushkamp weer gevonden. Best spannend zo midden op de savanne. Na twee bakken koffie poetsen van de achterbak van de wagen (weer helemaal onder de stof) en zo nog wat dingetjes werd de rest ook weer wakker.
Rond een uur of 10 aangereden richting diema en bamako nu toch echt mali inrijdend over een bushweg waar geen eind aan lijkt te komen, langzaam de sfeer de mensen en de behuizing te zien veranderen. Aankomend in Kayes wat moet doorgaan voor een grote stad. Zoeken we de nodige plaatselijke valuta. Waar we de tank weer van vol kunnen gooien kunnen eten en water kopen, want die gaat ook hard. Er staat nog een ritje van 300 km op het program vandaag maar het is inmiddels ook al weer 4 uur dus hurrie up.
Verder valt op dat de mensen hier in Mali een stuk vriendelijker en relaxter zijn dan in mauretanie wat veel Arabische invloeden heeft en streng islamitisch is. En zoals Jonathan said: here the people are proud show off their tits and are happy.
Robert
boring
29-1/2010
Vandaag hebben we een escorte van politie. Nog nooit is het rijden zo boring geweest rijdend over het asfalt met een gangetje van 80 /90 nergens voor stoppend kachelen we vooruit het landschap langzaam veranderend van woestijn in steppe. Alle leuke dorpjes voorbijrijdend. Gelukkig kregen we de escorte zo ver om ons te laten gaan (wellis waar met een gewapende soldaat op de achterbank van een van de 3 auto’s, maargoed), en konden we na een kilometer of 100 een fatsoenlijke maaltijd verorberen. Deze maaltijd bestond uit heerlijk vers brood, wat ontzettend sterke maar zeer lekkere muntthee en (jawel) vers geitenvlees van de bbq. Daarna zijn we weer op ons gemak achter de rest van het konvooi aangereden wat ons inmiddels weer gepasseerd was. Ondanks de saaie wegen toch nog een ontzettend mooi landschap gezien en na wat nodige ontwijkende manoeuvres, (gezien de achteloos overstekende ezels, koeien en dromedarissen), veilig aangekomen op de camping voor vanavond. Na het opzetten van ons kampement en een bakkie pleur was het tijd voor de dagelijkse meeting. Morgen maken we de grensoversteek naar Mali en kunnen we hopelijk weer bellen/sms’en en misschien even een update doen op het blog. Daarnaast is het in Mali wel mogelijk om bier te scoren, iets wat in Mauritanië een absolute crime is. Nu lekker slapen en morgen weer vroeg van start.
Groetjes van Team (ondertussen weer zonder) Apenootjes.
Hmmmmmmmmmmm Mauretania what can we say? Mauretania sold the fishing rights to the EU for 20.000.000 a year. Local fisherman are only allowed to fish with fisher boats without an engine. What means the seas are empty by the huge EU fisher boats. The only thing Mauritanians have is the fish from the sea and of course some camels and goats. So far for charity!!!!!!
The cars that are running here are the ones we do not want to have because they are old and environmentally not that good. When they break down they strip it till there is only a carcass left the rest they burn together with all the garbage they have, some sand over it and it is gone. So far for environmental friendliness !!!!
Robert
Vandaag hebben we een escorte van politie. Nog nooit is het rijden zo boring geweest rijdend over het asfalt met een gangetje van 80 /90 nergens voor stoppend kachelen we vooruit het landschap langzaam veranderend van woestijn in steppe. Alle leuke dorpjes voorbijrijdend. Gelukkig kregen we de escorte zo ver om ons te laten gaan (wellis waar met een gewapende soldaat op de achterbank van een van de 3 auto’s, maargoed), en konden we na een kilometer of 100 een fatsoenlijke maaltijd verorberen. Deze maaltijd bestond uit heerlijk vers brood, wat ontzettend sterke maar zeer lekkere muntthee en (jawel) vers geitenvlees van de bbq. Daarna zijn we weer op ons gemak achter de rest van het konvooi aangereden wat ons inmiddels weer gepasseerd was. Ondanks de saaie wegen toch nog een ontzettend mooi landschap gezien en na wat nodige ontwijkende manoeuvres, (gezien de achteloos overstekende ezels, koeien en dromedarissen), veilig aangekomen op de camping voor vanavond. Na het opzetten van ons kampement en een bakkie pleur was het tijd voor de dagelijkse meeting. Morgen maken we de grensoversteek naar Mali en kunnen we hopelijk weer bellen/sms’en en misschien even een update doen op het blog. Daarnaast is het in Mali wel mogelijk om bier te scoren, iets wat in Mauritanië een absolute crime is. Nu lekker slapen en morgen weer vroeg van start.
Groetjes van Team (ondertussen weer zonder) Apenootjes.
Hmmmmmmmmmmm Mauretania what can we say? Mauretania sold the fishing rights to the EU for 20.000.000 a year. Local fisherman are only allowed to fish with fisher boats without an engine. What means the seas are empty by the huge EU fisher boats. The only thing Mauritanians have is the fish from the sea and of course some camels and goats. So far for charity!!!!!!
The cars that are running here are the ones we do not want to have because they are old and environmentally not that good. When they break down they strip it till there is only a carcass left the rest they burn together with all the garbage they have, some sand over it and it is gone. So far for environmental friendliness !!!!
Robert
langs het strand
28-1-10
Vandaag weer een aardig stuk over het strand gereden. Het grappige is dat ze dit ook daadwerkelijk zien als een grote weg die ook daadwerkelijk zo op de kaart is aangegeven. Je kunt er dus alleen rijden als het laagwater is en moet dus rekening houden met de getijden om te kijken wanneer je kunt rijden of je moet echt daadwerkelijk duinen gaan rijden wat aanzienlijk langzamer gaat met af en toe scheppen en graven omdat je vastzit. Leuk om zo 200 km langs het strand te kunnen rijden en zo nu en dan een klein vissersdorpje tegen te komen. Na zo’n 40 km zuidwaarts te zijn gereden konden we de verharde weg weer opzoeken wat we ook hebben gedaan omdat ik de auto niet langer bloot wilde stellen aan het zoute zeewater en deels omdat ik de wagen van de zweden niet zo vertrouwde dat ie het zou halen. Waar ik ook gelijk in kreeg. Vrij snel na het opdraaien naar de verharde weg schoten opnieuw de bouten van de steekas af. De steekas bleek ietwat krom en wringt daarom enorm met de bouten en deze breken telkens af. Na eerst een Mercedes uit het zand te hebben getrokken heb ik de zweden zo’n 80 km kunnen trekken tot nouakchott. Leuk om een Toyota achter mijn landrovertje te hebben.
Het gezelschap is veel kleiner dan als aan het begin van de race, er is meer saamhorigheid en gezelligheid. Racedruk is er vanaf. Als je een moeilijkere route wilt is het je eigen keus, samen wordt er gereden door de duinen waarbij elkaar geholpen word. ‘savonds word er gezamenlijk gegeten. Heb vandaag vanaf het strand van een passerende vissersboot al zwemmend een megavis gekocht en schoongemaakt en zonet klaargemaakt. Verser kan het niet dacht ik zo. Heerlijk gegeten met zeven man.
Morgen gaan we een stuk onderweg naar Mali en nemen we afstand van het strand van Mauritanië en gaan we naar kiffa nog net in Mauritanië.
Groetjes van Robert die het wel naar zijn zin heeft.
Vandaag weer een aardig stuk over het strand gereden. Het grappige is dat ze dit ook daadwerkelijk zien als een grote weg die ook daadwerkelijk zo op de kaart is aangegeven. Je kunt er dus alleen rijden als het laagwater is en moet dus rekening houden met de getijden om te kijken wanneer je kunt rijden of je moet echt daadwerkelijk duinen gaan rijden wat aanzienlijk langzamer gaat met af en toe scheppen en graven omdat je vastzit. Leuk om zo 200 km langs het strand te kunnen rijden en zo nu en dan een klein vissersdorpje tegen te komen. Na zo’n 40 km zuidwaarts te zijn gereden konden we de verharde weg weer opzoeken wat we ook hebben gedaan omdat ik de auto niet langer bloot wilde stellen aan het zoute zeewater en deels omdat ik de wagen van de zweden niet zo vertrouwde dat ie het zou halen. Waar ik ook gelijk in kreeg. Vrij snel na het opdraaien naar de verharde weg schoten opnieuw de bouten van de steekas af. De steekas bleek ietwat krom en wringt daarom enorm met de bouten en deze breken telkens af. Na eerst een Mercedes uit het zand te hebben getrokken heb ik de zweden zo’n 80 km kunnen trekken tot nouakchott. Leuk om een Toyota achter mijn landrovertje te hebben.
Het gezelschap is veel kleiner dan als aan het begin van de race, er is meer saamhorigheid en gezelligheid. Racedruk is er vanaf. Als je een moeilijkere route wilt is het je eigen keus, samen wordt er gereden door de duinen waarbij elkaar geholpen word. ‘savonds word er gezamenlijk gegeten. Heb vandaag vanaf het strand van een passerende vissersboot al zwemmend een megavis gekocht en schoongemaakt en zonet klaargemaakt. Verser kan het niet dacht ik zo. Heerlijk gegeten met zeven man.
Morgen gaan we een stuk onderweg naar Mali en nemen we afstand van het strand van Mauritanië en gaan we naar kiffa nog net in Mauritanië.
Groetjes van Robert die het wel naar zijn zin heeft.
mauretanie
27 januari
Na een belachelijk lange nacht slapen (9,5 uur is voor mijn doen erg lang, zeker in deze omstandigheden), werden we gewekt door het vertrouwde geluid van warmlopende motoren en opruim geluiden. Na het opvouwen van de daktent en het klaarmaken van de auto nog snel even een soort van eierkoek naar binnen geschoven (bij gebrek aan brood) en de auto gestart. Vandaag zouden er 3 verschillende groepen zijn. De eerste zou direct door rijden naar het checkpoint van morgen, de stad nouakchott. Deze groep verkoos comfort boven avontuur of moest om andere redenen de beschaving opzoeken. De tweede groep zou via een stuk asfalt en een goed begaanbare zandweg naar het strand rijden om daar kamp op te slaan voor de nacht. Dit waren oa twee wiel aangedreven auto’s en auto’s met mechanische gebreken, zoals de Zweedse jongens. De derde groep, waar wij toe behoorden, was een klein gezelschap van 4 auto’s in totaal die hun geluk gingen beproeven en via een strook van 25 kilometer zand en duinen richting strand zouden rijden. Dat lukte zonder serieuze problemen. Eenmaal op het strand zijn we nog gestopt op een schiereiland en hebben we een warme maaltijd genuttigd op een strandcamping, dat deed goed! Daarna nog een kilometer of 100 over het strand gereden, ook erg gaaf. Wat ik persoonlijk minder gaaf vond was dat Robert besloot dat, toen we even stopten om een foto te maken, hij een stuk wilde lopen. De redenen waarom ik dat niet gaaf vond waren ten eerste; het ons was afgeraden om alleen te zijn. Ten tweede ik bij lange na niet zo goed met de auto uit de voeten kan in de duinen als Robert. En ten derde de andere auto’s met wie we waren op ons aan het wachten waren en van niets wisten. Na ongeveer een kwartier en wat gebakkes later zat robert weer in de auto en konden we de laatste kilometers tot het bivak maken. Helaas kwamen er 3 van de 4 auto’s (de 4e was al doorgereden), ’n kleine kilometer verder vast te zitten. Voordat alle auto’s daar uit waren was het ’n uur later en konden de achtergebleven bijrijders het stuk tot vastere grond, waar de auto’s stonden te wachten, lopen. Eenmaal daar konden we weer instappen en toen waren de laatste 2 kilometers tot het kamp zo gemaakt. Eenmaal in het kamp nog even het blog van gisteren en vandaag getypt en nu ga ik een biertje drinken met de zweden alvorens ik in mijn slaapzak, ongeveer 5 meter van de zee ga liggen en hopelijk erg lekker ga slapen…. Boeit verder niet, jullie lezen dit waarschijnlijk toch pas rond de 30, dan is dit alweer oud nieuws ;).
Adios! Aadje.
Vandaag route door nationaal natuurpark van Mauritanië, flamingo’s, reigers, albatrossen, pelikanen en duizenden zeemeeuwen. Schattige vissersdorpjes lekker eten en waanzinnige zonsondergang tussen zee en woestijn. Als die idioten mij eens lekker lieten wandelen.
Robert
Na een belachelijk lange nacht slapen (9,5 uur is voor mijn doen erg lang, zeker in deze omstandigheden), werden we gewekt door het vertrouwde geluid van warmlopende motoren en opruim geluiden. Na het opvouwen van de daktent en het klaarmaken van de auto nog snel even een soort van eierkoek naar binnen geschoven (bij gebrek aan brood) en de auto gestart. Vandaag zouden er 3 verschillende groepen zijn. De eerste zou direct door rijden naar het checkpoint van morgen, de stad nouakchott. Deze groep verkoos comfort boven avontuur of moest om andere redenen de beschaving opzoeken. De tweede groep zou via een stuk asfalt en een goed begaanbare zandweg naar het strand rijden om daar kamp op te slaan voor de nacht. Dit waren oa twee wiel aangedreven auto’s en auto’s met mechanische gebreken, zoals de Zweedse jongens. De derde groep, waar wij toe behoorden, was een klein gezelschap van 4 auto’s in totaal die hun geluk gingen beproeven en via een strook van 25 kilometer zand en duinen richting strand zouden rijden. Dat lukte zonder serieuze problemen. Eenmaal op het strand zijn we nog gestopt op een schiereiland en hebben we een warme maaltijd genuttigd op een strandcamping, dat deed goed! Daarna nog een kilometer of 100 over het strand gereden, ook erg gaaf. Wat ik persoonlijk minder gaaf vond was dat Robert besloot dat, toen we even stopten om een foto te maken, hij een stuk wilde lopen. De redenen waarom ik dat niet gaaf vond waren ten eerste; het ons was afgeraden om alleen te zijn. Ten tweede ik bij lange na niet zo goed met de auto uit de voeten kan in de duinen als Robert. En ten derde de andere auto’s met wie we waren op ons aan het wachten waren en van niets wisten. Na ongeveer een kwartier en wat gebakkes later zat robert weer in de auto en konden we de laatste kilometers tot het bivak maken. Helaas kwamen er 3 van de 4 auto’s (de 4e was al doorgereden), ’n kleine kilometer verder vast te zitten. Voordat alle auto’s daar uit waren was het ’n uur later en konden de achtergebleven bijrijders het stuk tot vastere grond, waar de auto’s stonden te wachten, lopen. Eenmaal daar konden we weer instappen en toen waren de laatste 2 kilometers tot het kamp zo gemaakt. Eenmaal in het kamp nog even het blog van gisteren en vandaag getypt en nu ga ik een biertje drinken met de zweden alvorens ik in mijn slaapzak, ongeveer 5 meter van de zee ga liggen en hopelijk erg lekker ga slapen…. Boeit verder niet, jullie lezen dit waarschijnlijk toch pas rond de 30, dan is dit alweer oud nieuws ;).
Adios! Aadje.
Vandaag route door nationaal natuurpark van Mauritanië, flamingo’s, reigers, albatrossen, pelikanen en duizenden zeemeeuwen. Schattige vissersdorpjes lekker eten en waanzinnige zonsondergang tussen zee en woestijn. Als die idioten mij eens lekker lieten wandelen.
Robert
26 januari
Vandaag was het tijd om Marokko te verlaten en onze reis voort te zetten in Mauritanië. Na nog een kilometer of wat op de snelweg (wat eigenlijk een twee baans halvegare streep asfalt is),kwamen we aan bij de Marokkaanse grens. Eerst een formuliertje invullen, dan de rij in om het na te laten kijken en een stempel te halen. Goed, dat gedaan, door naar de volgende post om de auto papieren na te laten kijken. Dat ging gelukkig een stuk sneller dan de eerste post en na het geven van een petit cadeau, (in de vorm van 100 dirham, ongeveer 10 euro), aan de gendarmerie konden we niemandsland betreden. Niemandsland is een stuk grond tussen de Marokkaanse en mauretaanse grens wat van geen van beiden is en waar hier en daar nog een verdwaalde landmijn kan liggen. Geen van beide landen doet er ook iets aan want het is een ontzettende teringzooi. Van oude autowrakken tot zo ongeveer iedere verpakking die je in een willekeurige supermarkt tegenkomt, het lag er. Verder lopen er een heleboel onfrisse figuren rond die toch verassend behulpzaam zijn wanneer je vast komt te zitten met je auto(wat we gelukkig niet hadden maar een fordje transit wel). Na een kleine kilometer kwamen we aan bij de rij voor de grens van Mauritanië en ook daar mochten we weer lekker gaan staan wachten in de fokking hete zon. Na ongeveer een uur wachten mocht de hele karavaan b2b-auto’s door en we rekenden onszelf rijk want we hadden verwacht er nog wel even te staan. Helaas bleek die verwachting ook waar te zijn want na een absoluut niet grondige controle van de auto, (ik had makkelijk ‘n krat bier en 3 flessen whisky mee kunnen nemen. Iets wat ons af werd geraden aangezien Mauritanië zo islamitisch als een burka is), en het invullen van het volgende formulier moesten we blijkbaar nog wat stempels halen. Die stempels moesten vervolgens ook weer worden gekeurd op een andere plaats, wat natuurlijk allemaal op z’n elfendertigst verliep. Een dikke anderhalf uur later stonden onze Zweedse vrinden opeens naast ons. Zij waren zo slim geweest om maar gewoon overal waar ze konden langs de rij af te rijden en te doen alsof ze dom waren en dat schoot blijkbaar erg op. Eindelijk waren de stempels binnen en moesten we alleen nog geld wisselen, de auto laten checken en onze paspoorten nogmaals laten verifiëren. Terwijl Robert de controle van de auto en de paspoorten op zich nam, ging ik geld wisselen. Dat was op z’n lichtst gezegd een aparte ervaring. Ik werd door 3 dudes een kantoortje in geleid en daar mocht, of moest ik eigenlijk bijna, aan een tafel gaan zitten. Tegenover me, naast me achter me en half boven me stonden ongeveer 7 van die eerder genoemde dudes mij en de portemonnee nauwkeurig in de gaten te houden. Na de situatie eens grondig in me op te hebben genomen trok in 200 euries uit de portemonnee en wisselde die in voor 68.000 mauretaanse ougiya. toen werd me nog even verzocht om een formuliertje in te vullen waar mijn paspoort voor nodig was maar toen ik zei deze in de auto te hebben laten liggen mocht ik ook gewoon gaan. Goed, opgestaan, de deur uit en onderweg naar de auto was er ’n kerel die wel heel erg graag mijn geld-wissel –bonnetje wilde hebben. Waarschijnlijk zodat hij provisie kon krijgen ofzo. Eenmaal in de auto het bonnetje maar afgeven en toen konden we eindelijk Mauritanië in. Na een kilometer of 60 in karavaan te hebben gereden met nog 5 auto’s, en 1 controle van de gendarmerie later (die mensen hebben echt niets veel beters te doen dan dat), kwamen we aan bij het bivak voor de nacht. Dat was een grote zandvlakte omringd door een paar flinke zandduinen, compleet met ’n stuk of 6 leger pickups met 3 man per auto en dubbele ak-47 op het dak ter bescherming. Ons kon weinig meer gebeuren. Na een potje voetbal en een lekkere warme pasta bereid door de zweedse dudes, hebben we de auto maar eens uitgeveegd en opgeruimd want dat was wel nodig. ‘S avonds nog even gezellig bij het kampvuur gezeten en op tijd de tent in gedoken. Een boekje lezen verveelde al snel en na het sluiten van de ogen duurde het niet erg lang voor ik sliep…
Greetz, Aadje
Niemandsland landmijnen militairen machinegeweren en eindeloos strand en zand hutjes hitte en barre landschappen.
Thats all I have to say
Robert
Vandaag was het tijd om Marokko te verlaten en onze reis voort te zetten in Mauritanië. Na nog een kilometer of wat op de snelweg (wat eigenlijk een twee baans halvegare streep asfalt is),kwamen we aan bij de Marokkaanse grens. Eerst een formuliertje invullen, dan de rij in om het na te laten kijken en een stempel te halen. Goed, dat gedaan, door naar de volgende post om de auto papieren na te laten kijken. Dat ging gelukkig een stuk sneller dan de eerste post en na het geven van een petit cadeau, (in de vorm van 100 dirham, ongeveer 10 euro), aan de gendarmerie konden we niemandsland betreden. Niemandsland is een stuk grond tussen de Marokkaanse en mauretaanse grens wat van geen van beiden is en waar hier en daar nog een verdwaalde landmijn kan liggen. Geen van beide landen doet er ook iets aan want het is een ontzettende teringzooi. Van oude autowrakken tot zo ongeveer iedere verpakking die je in een willekeurige supermarkt tegenkomt, het lag er. Verder lopen er een heleboel onfrisse figuren rond die toch verassend behulpzaam zijn wanneer je vast komt te zitten met je auto(wat we gelukkig niet hadden maar een fordje transit wel). Na een kleine kilometer kwamen we aan bij de rij voor de grens van Mauritanië en ook daar mochten we weer lekker gaan staan wachten in de fokking hete zon. Na ongeveer een uur wachten mocht de hele karavaan b2b-auto’s door en we rekenden onszelf rijk want we hadden verwacht er nog wel even te staan. Helaas bleek die verwachting ook waar te zijn want na een absoluut niet grondige controle van de auto, (ik had makkelijk ‘n krat bier en 3 flessen whisky mee kunnen nemen. Iets wat ons af werd geraden aangezien Mauritanië zo islamitisch als een burka is), en het invullen van het volgende formulier moesten we blijkbaar nog wat stempels halen. Die stempels moesten vervolgens ook weer worden gekeurd op een andere plaats, wat natuurlijk allemaal op z’n elfendertigst verliep. Een dikke anderhalf uur later stonden onze Zweedse vrinden opeens naast ons. Zij waren zo slim geweest om maar gewoon overal waar ze konden langs de rij af te rijden en te doen alsof ze dom waren en dat schoot blijkbaar erg op. Eindelijk waren de stempels binnen en moesten we alleen nog geld wisselen, de auto laten checken en onze paspoorten nogmaals laten verifiëren. Terwijl Robert de controle van de auto en de paspoorten op zich nam, ging ik geld wisselen. Dat was op z’n lichtst gezegd een aparte ervaring. Ik werd door 3 dudes een kantoortje in geleid en daar mocht, of moest ik eigenlijk bijna, aan een tafel gaan zitten. Tegenover me, naast me achter me en half boven me stonden ongeveer 7 van die eerder genoemde dudes mij en de portemonnee nauwkeurig in de gaten te houden. Na de situatie eens grondig in me op te hebben genomen trok in 200 euries uit de portemonnee en wisselde die in voor 68.000 mauretaanse ougiya. toen werd me nog even verzocht om een formuliertje in te vullen waar mijn paspoort voor nodig was maar toen ik zei deze in de auto te hebben laten liggen mocht ik ook gewoon gaan. Goed, opgestaan, de deur uit en onderweg naar de auto was er ’n kerel die wel heel erg graag mijn geld-wissel –bonnetje wilde hebben. Waarschijnlijk zodat hij provisie kon krijgen ofzo. Eenmaal in de auto het bonnetje maar afgeven en toen konden we eindelijk Mauritanië in. Na een kilometer of 60 in karavaan te hebben gereden met nog 5 auto’s, en 1 controle van de gendarmerie later (die mensen hebben echt niets veel beters te doen dan dat), kwamen we aan bij het bivak voor de nacht. Dat was een grote zandvlakte omringd door een paar flinke zandduinen, compleet met ’n stuk of 6 leger pickups met 3 man per auto en dubbele ak-47 op het dak ter bescherming. Ons kon weinig meer gebeuren. Na een potje voetbal en een lekkere warme pasta bereid door de zweedse dudes, hebben we de auto maar eens uitgeveegd en opgeruimd want dat was wel nodig. ‘S avonds nog even gezellig bij het kampvuur gezeten en op tijd de tent in gedoken. Een boekje lezen verveelde al snel en na het sluiten van de ogen duurde het niet erg lang voor ik sliep…
Greetz, Aadje
Niemandsland landmijnen militairen machinegeweren en eindeloos strand en zand hutjes hitte en barre landschappen.
Thats all I have to say
Robert
maandag 25 januari 2010
Dag lieve mensen
Dag lieve mensen dank voor jullie leuke reacties
We hebben helaas geen tijd om te reageren en ook de fotootjes moeten nog even wachten. Het internet is hier zo waanzinnig traag.
Zo gauw we in Bamako zijn hopen we meer te kunnen updaten.
Groetjes Robert en Ananda
We hebben helaas geen tijd om te reageren en ook de fotootjes moeten nog even wachten. Het internet is hier zo waanzinnig traag.
Zo gauw we in Bamako zijn hopen we meer te kunnen updaten.
Groetjes Robert en Ananda
Op naar bamako
25 januari
Vandaag op weg naar daklah.
Na eerst een heerlijke nachtrust te hebben genoten van wel 8 uur aan een stuk, lekker rustig kunnen opstaan, een knipoog van miss hungarie kan mijn dag niet meer stuk. Nog slechts een km of 600 naar daklah en we zijn aan de grens met mauretania.Alles over de weg dus 6 uurtejs rijden en relax. De politie controles zijn hier talrijk, om de 50 km wel een, en steeds weer de vraag naar Petit cadeaus, we are running out of them. Maf om te zien hoe deze volwassen kerels zich moeten verlagen door het vragen van Petit cadeaus al gaan sommigen er ook heel grappig mee om.
Aad zit aan het stuur en hoe vaak ik hem ook vertel dat hij heeeel rustig zo’n controle post moet naderen elke keer krijgt ie het voor elkaar te hard te rijden, te ver door te rijden of het helemaal over het hoofd te zien. En ook waar speedlimits zijn gewoon doen!!!!!!!!!! Bijna een boete van 400 dirham voor speeding al bleek later dat deze mannen een beetje met ons aan het spelen waren. Mijn groene haar en klompen kwamen hier weer van pas, een lag een grapje en een Petit cadeau en we zijn weer op weg.
Een paar dagen geleden hebben we zitten kletsen met een stel slowaken die aan kop stonden in de race, jonge gastjes met snelle auto en op en top voorbereid. Vandaag hun auto gezien die een paar koprollen heeft gemaakt, niet veel meer van over dus. Hoorde dat een van hun een gebroken rug had en de ander slechts wat ribkneuzingen. Blijkt dat ze hun gordel niet omhadden. Hoe dom kun je zijn! Denk dat er anders weinig aan de hand was geweest.
De zweden hebben zoals gewoonlijk weer pech en moeten hun brakepads vernieuwen. Of dat ik hun vooruit kan helpen met mijn Frans
Groeten robert
Vandaag op weg naar daklah.
Na eerst een heerlijke nachtrust te hebben genoten van wel 8 uur aan een stuk, lekker rustig kunnen opstaan, een knipoog van miss hungarie kan mijn dag niet meer stuk. Nog slechts een km of 600 naar daklah en we zijn aan de grens met mauretania.Alles over de weg dus 6 uurtejs rijden en relax. De politie controles zijn hier talrijk, om de 50 km wel een, en steeds weer de vraag naar Petit cadeaus, we are running out of them. Maf om te zien hoe deze volwassen kerels zich moeten verlagen door het vragen van Petit cadeaus al gaan sommigen er ook heel grappig mee om.
Aad zit aan het stuur en hoe vaak ik hem ook vertel dat hij heeeel rustig zo’n controle post moet naderen elke keer krijgt ie het voor elkaar te hard te rijden, te ver door te rijden of het helemaal over het hoofd te zien. En ook waar speedlimits zijn gewoon doen!!!!!!!!!! Bijna een boete van 400 dirham voor speeding al bleek later dat deze mannen een beetje met ons aan het spelen waren. Mijn groene haar en klompen kwamen hier weer van pas, een lag een grapje en een Petit cadeau en we zijn weer op weg.
Een paar dagen geleden hebben we zitten kletsen met een stel slowaken die aan kop stonden in de race, jonge gastjes met snelle auto en op en top voorbereid. Vandaag hun auto gezien die een paar koprollen heeft gemaakt, niet veel meer van over dus. Hoorde dat een van hun een gebroken rug had en de ander slechts wat ribkneuzingen. Blijkt dat ze hun gordel niet omhadden. Hoe dom kun je zijn! Denk dat er anders weinig aan de hand was geweest.
De zweden hebben zoals gewoonlijk weer pech en moeten hun brakepads vernieuwen. Of dat ik hun vooruit kan helpen met mijn Frans
Groeten robert
vliegen met de auto
23 januari
Na een uurtje of 6 slaap en ’n goed uur snoozen toch maar opgestaan. Robert was al even uit de veren en naar mijn zin veel te wakker ;). Toch m’n slaapzak maar uitgekropen en samen de auto klaar gemaakt voor vertrek.
Er stond een lange dag op het programma met redelijk wat geo-catches, duinen, hobbelpaden en snelle vlaktes. Na het gebruikelijke invoeren van alle coördinaten, ( een saai maar noodzakelijk werkje), konden we van start. Een drietal dorpjes en wat leuke weggetjes later kon het gas er op en heb ik mijn rechtervoet toch iets te enthousiast zijn gang laten gaan. Na een mooie sprong van ’n meter of 5, dus met ’n kilometer of 60 los van de grond en perfect geland, zag ik een kuil over het hoofd. Dat was overigens niet mijn schuld want robert zag een eekhoorn en ik moest perse kijken van hem. Anyway, die kuil en die eekhoorn hebben ons wederom een schokdemper gekost. Gelukkig hadden we er nog 1 bij en na het krijgen van de benodigde moer van de toevallig passerende hulp-truck konden we het mankement fixxen.
Een stukje verder was het weer tijd om wat duinen te trotseren, iets wat ons tot nu toe best prima afgaat. Bij het tweede gps punt in die duinen zat er een team vast in het losse zand en hebben we ze met behulp van een lier losgetrokken. 2 punten verder kwamen we onze zweedse homeboys tegen. Ook zij zaten vast en met wat handig graaf en lierwerk konden ze hun weg weer vervolgen. We besloten om een stuk samen verder te rijden en toen we stopten op een zandvlakte om een kopje koffie te drinken bij een lemen hutje, begon de pech. Blijkbaar waren de zweden vergeten om hun diff-lock er vanaf te halen na het verlaten van de duinen waardoor de locker van de achteras aan gort was gegaan en de as er deels aan de zijkant uitstak. Na dit probleem vakkundig te hebben verholpen konden we onze weg vervolgen.’n Kilometer of 30 verder stak er een nieuw probleem de kop op. Eerst viel het reservewiel van de achterdeur af, vervolgens verloor de auto vermogen. Ook dat was snel opgelost met het vervangen van de oliefilter en het verwijderen van een boel vuiligheid uit de dieselfilter. Nog eens 20 kilometer verder was het na het controleren van de motor weer raak. Bij het dichtlaten vallen van de motorkap, braken de vleugels van de ventilator af waarvan 1 er zich de radiator in boorde. Oftewel, lek! Ook op dit probleem hadden ze gerekend want met een chemisch metaal zou het gat zo gedicht zijn. Was het niet zo dat er juist op dat moment een zandstorm de kop op stak die recht tussen twee bergen in joeg. En wij stonden er natuurlijk midden in. Enfin, nog een uur later waren we weer onderweg. Tot 500 meter verder toen de vooras het begaf. Oorzaak: once again, the diff-lock. Maargoed, met alleen achterwiel aandrijving kun je ook op de zuidkaap komen ( de reisbestemming van de zweedse dudes), althans, dat was de theorie. Of deze klopt merken we vanzelf, morgen eerst maar eens richting dahkla, (1200 km zuidelijker)waar we de 25e de grens met Mauritanië over zullen steken. In Mauritanië hebben we waarschijnlijk geen bereik met onze mobiel ivm een ander soort netwerk, ook internet zal schaars zijn, dan weten jullie dat. De 31 of de 1e zijn we in Mali waar we als het goed is wel weer wat meer communicatie mogelijk is.
Aad
Leren vliegen met de auto
Ik ken Ananda nu vanaf zijn 6de en heb hem vanalles zien leren, leren zwemmen, leren pasta eten met tomatensaus, leren roken etc. Maarom nu te leren vliegen met de auto vind ik weer wat ver gaan. Na opgeklommen te zijn naar de 29ste plaats is natuurlijk overwinningsdrang weer naar boven gekomen. De uitersten van de wagen zijn nu wel verkent dacht ik zo. Na de tweede gebroken schokbreker een achter deur die niet meer sluit een motorkap die aardig wat speling begint te vertonen en de zoveelste krat eten die tot moes is geworden besluiten we het wat rustiger aan te gaan doen. We verlaten toch de race dus de tijdsdruk is er vanaf.
Nu we het toch rustiger aandoen sluiten we ons aan bij een stel maffe zweden met vickinghelmen die zwaar overbeladen de duinen proberen te bedwingen in een toyota hj60. Op een gegeven moment in het midden van de woestijn een koffiehutje gezien en gevraagd of ze zin hadden in een bakkie. Ze willen draaien wat blijkt moeilijk te gaan. Stuurbekrahtiging? Nee blijkt ok! Oh shit vergeten difflock eraf te halen, alle bouten van de drijfflanches erafgebroken. Voel me een beetje schuldig ik ban namelijk degene die ze tot deze bocht heeft gedreven. Affijn de rest kunnen jullie hierboven lezen.
Groeten Robert
Na een uurtje of 6 slaap en ’n goed uur snoozen toch maar opgestaan. Robert was al even uit de veren en naar mijn zin veel te wakker ;). Toch m’n slaapzak maar uitgekropen en samen de auto klaar gemaakt voor vertrek.
Er stond een lange dag op het programma met redelijk wat geo-catches, duinen, hobbelpaden en snelle vlaktes. Na het gebruikelijke invoeren van alle coördinaten, ( een saai maar noodzakelijk werkje), konden we van start. Een drietal dorpjes en wat leuke weggetjes later kon het gas er op en heb ik mijn rechtervoet toch iets te enthousiast zijn gang laten gaan. Na een mooie sprong van ’n meter of 5, dus met ’n kilometer of 60 los van de grond en perfect geland, zag ik een kuil over het hoofd. Dat was overigens niet mijn schuld want robert zag een eekhoorn en ik moest perse kijken van hem. Anyway, die kuil en die eekhoorn hebben ons wederom een schokdemper gekost. Gelukkig hadden we er nog 1 bij en na het krijgen van de benodigde moer van de toevallig passerende hulp-truck konden we het mankement fixxen.
Een stukje verder was het weer tijd om wat duinen te trotseren, iets wat ons tot nu toe best prima afgaat. Bij het tweede gps punt in die duinen zat er een team vast in het losse zand en hebben we ze met behulp van een lier losgetrokken. 2 punten verder kwamen we onze zweedse homeboys tegen. Ook zij zaten vast en met wat handig graaf en lierwerk konden ze hun weg weer vervolgen. We besloten om een stuk samen verder te rijden en toen we stopten op een zandvlakte om een kopje koffie te drinken bij een lemen hutje, begon de pech. Blijkbaar waren de zweden vergeten om hun diff-lock er vanaf te halen na het verlaten van de duinen waardoor de locker van de achteras aan gort was gegaan en de as er deels aan de zijkant uitstak. Na dit probleem vakkundig te hebben verholpen konden we onze weg vervolgen.’n Kilometer of 30 verder stak er een nieuw probleem de kop op. Eerst viel het reservewiel van de achterdeur af, vervolgens verloor de auto vermogen. Ook dat was snel opgelost met het vervangen van de oliefilter en het verwijderen van een boel vuiligheid uit de dieselfilter. Nog eens 20 kilometer verder was het na het controleren van de motor weer raak. Bij het dichtlaten vallen van de motorkap, braken de vleugels van de ventilator af waarvan 1 er zich de radiator in boorde. Oftewel, lek! Ook op dit probleem hadden ze gerekend want met een chemisch metaal zou het gat zo gedicht zijn. Was het niet zo dat er juist op dat moment een zandstorm de kop op stak die recht tussen twee bergen in joeg. En wij stonden er natuurlijk midden in. Enfin, nog een uur later waren we weer onderweg. Tot 500 meter verder toen de vooras het begaf. Oorzaak: once again, the diff-lock. Maargoed, met alleen achterwiel aandrijving kun je ook op de zuidkaap komen ( de reisbestemming van de zweedse dudes), althans, dat was de theorie. Of deze klopt merken we vanzelf, morgen eerst maar eens richting dahkla, (1200 km zuidelijker)waar we de 25e de grens met Mauritanië over zullen steken. In Mauritanië hebben we waarschijnlijk geen bereik met onze mobiel ivm een ander soort netwerk, ook internet zal schaars zijn, dan weten jullie dat. De 31 of de 1e zijn we in Mali waar we als het goed is wel weer wat meer communicatie mogelijk is.
Aad
Leren vliegen met de auto
Ik ken Ananda nu vanaf zijn 6de en heb hem vanalles zien leren, leren zwemmen, leren pasta eten met tomatensaus, leren roken etc. Maarom nu te leren vliegen met de auto vind ik weer wat ver gaan. Na opgeklommen te zijn naar de 29ste plaats is natuurlijk overwinningsdrang weer naar boven gekomen. De uitersten van de wagen zijn nu wel verkent dacht ik zo. Na de tweede gebroken schokbreker een achter deur die niet meer sluit een motorkap die aardig wat speling begint te vertonen en de zoveelste krat eten die tot moes is geworden besluiten we het wat rustiger aan te gaan doen. We verlaten toch de race dus de tijdsdruk is er vanaf.
Nu we het toch rustiger aandoen sluiten we ons aan bij een stel maffe zweden met vickinghelmen die zwaar overbeladen de duinen proberen te bedwingen in een toyota hj60. Op een gegeven moment in het midden van de woestijn een koffiehutje gezien en gevraagd of ze zin hadden in een bakkie. Ze willen draaien wat blijkt moeilijk te gaan. Stuurbekrahtiging? Nee blijkt ok! Oh shit vergeten difflock eraf te halen, alle bouten van de drijfflanches erafgebroken. Voel me een beetje schuldig ik ban namelijk degene die ze tot deze bocht heeft gedreven. Affijn de rest kunnen jullie hierboven lezen.
Groeten Robert
auto weer gemaakt 22 jan
22 januari
Vandaag hebben we ontzettend mooie gebieden gezien. Van dorre vlaktes (kan ook best mooi zijn), tot prachtige bergtoppen naar groene valleien en oases. Helaas ook een lekke band gekregen maar die was snel verwisseld. Hét defect van de dag, (door iemands schuld, ik heb geen flauw idee wie maar Robert vind dat ik het ben geweest), was de kapotte schokbreker. Waarschijnlijk is een van ons te enthousiast geweest met het scheuren over de vlakke stukken en heeft daarbij een kuiltje over het hoofd gezien. Ik zou zoiets nooit over het hoofd zien want ik ben uitermate getraind in het spotten van kuilen en gaten…
Anyway, Toen we door een stad reden ongeveer 40 kilometer voor de finish, werden we gezien door een gast op een brommer die ons achterna reed. Wij dachten dat het weer zo’n zot was die wat te verkopen had maar later bleek het een landrover monteur te zijn. Eenmaal in zijn garage en ’n goed uur later waren alle mankementen weer verholpen. We waren niet de enige met panne want er stonden nog 4 auto’s met deelnemers aan de b2b. Best gezellig staan ouwehoeren met een paar engelsen en ondertussen nog bijna in de verkooppraatjes van een winkelier getrapt. Ik wist me uiteraard in te houden, net als met roken wat ik sinds 6 januari niet meer heb gedaan. Robert daarin tegen… die blijft maar sigaretjes vragen.. zelf weten ;)
Eenmaal gegeten en aangekomen in het bivak voor de nacht hebben we nog wat biertjes gedronken en wat updates gedaan op het blog. Na het leeg raken van de accu, de laptop maar opgeborgen en richting daktent gegaan. Robert dook na nog ’n rondje z’n slaapzak in en ik had het na ’n halve film en dito biertje ook wel weer gezien.
Aad
Dag dag allemaal
We doen het niet slecht, zijn opgeklommen naar de 29ste plaats. Gezien het geringe vermogen van onze wagen, de achterstand in het begin, het gewicht van de wagen, en de onervarenheid van het geocatchen in het begin, een hele prestatie. Zeker het geocatchen gaat ons nu voortreffelijk af. Heb een perfecte navigator aan anande en als ik aan het navigeren ben heeft aad de kans om alles naar de gort te rijden, wat ons veel tijd kost om het zaakje weer gerepareerd te krijgen.
Ook is dit de dag dat we hebben besloten om door naar Bamako te rijden dit houd in dat we over 2 dagen de race gaan verlaten en koers zetten richting mauretanie. Het is niet duidelijk hoeveel er alsnog naar bamako gaan maar volgens inschattingen zijn er minstens 20 teams die die kant opgaan. Berichten over het gevaar zijn nog steeds tegenstrijdig wat de beslissing niet makkelijk maakt.
Groeten Robert
Vandaag hebben we ontzettend mooie gebieden gezien. Van dorre vlaktes (kan ook best mooi zijn), tot prachtige bergtoppen naar groene valleien en oases. Helaas ook een lekke band gekregen maar die was snel verwisseld. Hét defect van de dag, (door iemands schuld, ik heb geen flauw idee wie maar Robert vind dat ik het ben geweest), was de kapotte schokbreker. Waarschijnlijk is een van ons te enthousiast geweest met het scheuren over de vlakke stukken en heeft daarbij een kuiltje over het hoofd gezien. Ik zou zoiets nooit over het hoofd zien want ik ben uitermate getraind in het spotten van kuilen en gaten…
Anyway, Toen we door een stad reden ongeveer 40 kilometer voor de finish, werden we gezien door een gast op een brommer die ons achterna reed. Wij dachten dat het weer zo’n zot was die wat te verkopen had maar later bleek het een landrover monteur te zijn. Eenmaal in zijn garage en ’n goed uur later waren alle mankementen weer verholpen. We waren niet de enige met panne want er stonden nog 4 auto’s met deelnemers aan de b2b. Best gezellig staan ouwehoeren met een paar engelsen en ondertussen nog bijna in de verkooppraatjes van een winkelier getrapt. Ik wist me uiteraard in te houden, net als met roken wat ik sinds 6 januari niet meer heb gedaan. Robert daarin tegen… die blijft maar sigaretjes vragen.. zelf weten ;)
Eenmaal gegeten en aangekomen in het bivak voor de nacht hebben we nog wat biertjes gedronken en wat updates gedaan op het blog. Na het leeg raken van de accu, de laptop maar opgeborgen en richting daktent gegaan. Robert dook na nog ’n rondje z’n slaapzak in en ik had het na ’n halve film en dito biertje ook wel weer gezien.
Aad
Dag dag allemaal
We doen het niet slecht, zijn opgeklommen naar de 29ste plaats. Gezien het geringe vermogen van onze wagen, de achterstand in het begin, het gewicht van de wagen, en de onervarenheid van het geocatchen in het begin, een hele prestatie. Zeker het geocatchen gaat ons nu voortreffelijk af. Heb een perfecte navigator aan anande en als ik aan het navigeren ben heeft aad de kans om alles naar de gort te rijden, wat ons veel tijd kost om het zaakje weer gerepareerd te krijgen.
Ook is dit de dag dat we hebben besloten om door naar Bamako te rijden dit houd in dat we over 2 dagen de race gaan verlaten en koers zetten richting mauretanie. Het is niet duidelijk hoeveel er alsnog naar bamako gaan maar volgens inschattingen zijn er minstens 20 teams die die kant opgaan. Berichten over het gevaar zijn nog steeds tegenstrijdig wat de beslissing niet makkelijk maakt.
Groeten Robert
vrijdag 22 januari 2010
mislukte foto updates :S
Sorry mensen maar het uploaden van foto's is hier een crime.. blogspot werkt niet mee, langzame internet verbindingen enz... We doen ons best maar het kan even duren
The sixth day
Dag 6 is een dag van serieus stofhappen rockcrawling stuiteren en afzien. De race is echt begonnen langzaam kuipen we op in de ranking maar de auto krijgt het voor zijn kiezen net zoals wij. De suspension lost some bolts we had to replace, one other bold keeps coming loose, so we have to check for every couple of hours. Alles aan de binnenkant van de auto ligt overhoop en onder het stof en dan bedoel ik ook echt duimendik. En Piet en Ria lief van jullie dat je de eitjes mee hebt gegeven ze zijn gelukkig al op maar hadden deze proef duidelijk niet overleefd, alles wat in de koelbox zat is geworden tot een grote brei van iets ondefinieerbaars. Ben bang dat we weer wat boodschapjes moeten gaan doen.
Onderweg is aadje flink aan het uitdelen geslagen. Een kist met potloden en pennen en gerei is al weer op. Iets te snel naar mijn zin want we hebben nog een lange tijd te gaan. Maargoed de ruimte kunnen we wel gebruiken. Zo hebben we ook de emmer met apenootjes weggegeven om ruimte te scheppen in de wagen. Aan een jongen die ook aan het azen was op een Petit Cadeau of geld of iets, gaf aadje de emmer Apenootjes. Heb het zelf niet gezien maar kon me uit zijn (aadje) opgewonden verhaal wel opmaken dat deze jongeman eerst heel verbaasd heeft gekeken van “wat moet ik hier nu mee aan” en vervolgens vriendelijk lachend van het is goed en verder niks meer gevraagd heeft.
Vervolgens komt ook de dag dichterbij dat we moeten gaan beslissen, of we doorgaan naar bamako, of onze reis eindigen in Agadir, of een van ons twee doorgaat. Een moeilijke beslissing met alle onrust verhalen van de laatste weken. Gaan we dit risico aan? En ook voor onszelf ga jijzelf dit risico aan en of voel je je verantwoordelijk voor de ander of vind je dat jezelf daar verantwoordelijk voor bent. Zijn de verhalen overtrokken? Kunnen we erop vertrouwen dat het goed gaat? Gaan er misschien meer mensen dood in de woestijn aan uitdroging en verdwaald zijn dan aan terrorisme of bandieten? Allemaal vragen met een open antwoord. We weten het niet! Voor mijzelf is het dat ik voor de tweede keer voor deze grens sta en graag doorwil en geblokkeerd word voor some reason. Ik een Reis geplanned heb met als einddoel Bamako en dit doel niet graag uit het oog verlies. Maargoed we hebben nog een paar dagen te gaan tot de uiteindelijk beslissing.
Anande is gister hier in het hotel denk ik wel een uur bezig geweest om dingen op het internet te zetten moest allerlei instellingen aanpassen drivers instaleren wordprogramma’s converteren en weet ik wat al niet meer. Het is in ieder geval niet gelukt en jullie begrijpen dat het steeds moeilijker wordt om dingen te posten. Tomorrow we give it another try.
And it worked!
Onderweg is aadje flink aan het uitdelen geslagen. Een kist met potloden en pennen en gerei is al weer op. Iets te snel naar mijn zin want we hebben nog een lange tijd te gaan. Maargoed de ruimte kunnen we wel gebruiken. Zo hebben we ook de emmer met apenootjes weggegeven om ruimte te scheppen in de wagen. Aan een jongen die ook aan het azen was op een Petit Cadeau of geld of iets, gaf aadje de emmer Apenootjes. Heb het zelf niet gezien maar kon me uit zijn (aadje) opgewonden verhaal wel opmaken dat deze jongeman eerst heel verbaasd heeft gekeken van “wat moet ik hier nu mee aan” en vervolgens vriendelijk lachend van het is goed en verder niks meer gevraagd heeft.
Vervolgens komt ook de dag dichterbij dat we moeten gaan beslissen, of we doorgaan naar bamako, of onze reis eindigen in Agadir, of een van ons twee doorgaat. Een moeilijke beslissing met alle onrust verhalen van de laatste weken. Gaan we dit risico aan? En ook voor onszelf ga jijzelf dit risico aan en of voel je je verantwoordelijk voor de ander of vind je dat jezelf daar verantwoordelijk voor bent. Zijn de verhalen overtrokken? Kunnen we erop vertrouwen dat het goed gaat? Gaan er misschien meer mensen dood in de woestijn aan uitdroging en verdwaald zijn dan aan terrorisme of bandieten? Allemaal vragen met een open antwoord. We weten het niet! Voor mijzelf is het dat ik voor de tweede keer voor deze grens sta en graag doorwil en geblokkeerd word voor some reason. Ik een Reis geplanned heb met als einddoel Bamako en dit doel niet graag uit het oog verlies. Maargoed we hebben nog een paar dagen te gaan tot de uiteindelijk beslissing.
Anande is gister hier in het hotel denk ik wel een uur bezig geweest om dingen op het internet te zetten moest allerlei instellingen aanpassen drivers instaleren wordprogramma’s converteren en weet ik wat al niet meer. Het is in ieder geval niet gelukt en jullie begrijpen dat het steeds moeilijker wordt om dingen te posten. Tomorrow we give it another try.
And it worked!
Dag 5. Eindelijk zand, En veul!
Na gisteren een belachelijk lange rit te hebben gemaakt en een nacht goed te hebben geslapen onder een nog belachelijkere sterrenhemel (erg gaaf), was het vandaag tijd om eens flink de duinen in te duiken. Na de auto klaar te hebben gemaakt en in de gebruikelijke rij t hebben gestaan mochten we eindelijk de zandbak in. Daar waar we de eerste paar dagen behoorlijk irritant werden van het geo-catching, ging het vandaag als een trein en zijn we langs alle punten gereden. De meeste van de opdrachten stelden niet veel meer voor dan over het punt rijden, dus dat was ook niet zo moeilijk. De uitdaging zat ‘m in het daadwerkelijk op de coördinaten komen. Helaas ben ik nog niet zo’n held de landrover, laat staan in de duinen. Daarom heeft Robert het meeste gereden en heb ik de navigatie voor m’n rekening genomen. Bij zo ongeveer ieder punt stond er een groepje Marokkanen te koekeloeren en wanneer er een auto vast kwam te zitten waren ze zeer behulpzaam. Maar de hulp was niet gratis, tenminste, zij vonden van niet. Natuurlijk hebben we de echt behulpzame mannen en kids iets gegeven. Al was het maar een reep chocolade of een paar dirham, wij waren eerder los en zij waren ook blij dus een winstpakkertje voor beide. Rotzakken, of liever gezegd, rotzakjes waren er ook. Kleine irritante pubers die alleen tegen betaling wilden zeggen op welke rots de letter of het cijfer te vinden was. Helaas voor hen, ook wij hebben ogen ;).
Verder was het een super dagje, lekker gereden, van het weer genoten, wat dingen bijgeleerd over hoe te rijden in ontzettend los zand en (voor de verandering), nog op tijd terug op het bivak ook.
Wat ons morgen te wachten staat is nog onduidelijk, hopelijk horen we vanavond nog wat de bedoeling gaat zijn. Nu lekker genieten van een kop tomatensoep met een broodje en een biertje. Helaas wel Heineken maar zelfs dat smaakt best prima na een ontzettend toffe dag.
Greetz, Aadje.
Tja duinen……… geweldig om zo’n duin op te rijden met volle vaart om vervolgens bovenaan ineens aan een afgrond te staan die je eigenlijk eerst wilt bekijken hoe verder te gaan, hier geen tijd voor te hebben omdat je anders een half uur aan het graven bent. Geweldige ervaring in een onmenselijk grote zandbak.
Vanavond briefing over bamako wie wel en niet wat zijn de gevaren, ontevreden mensen, mensen die geld terug willen mensen die hun auto niet kunnen verkopen terwijl ze dit wel wilden.,mensen die een vlucht geboekt hebben die ze niet kunnen nemen……….affijn er gaat van alles door elkaar lopen en er lopen verschillende mensen te chagrijnen. Voor mij geld nog steeds van we zien wel. Dit is het moment om te genieten en dat hebben we gedaan vandaag.
Goed nieuws over de ranking………Van de 63 teams zijn we vanmorgen als 48ste geëindigd meegenomen dat we een dag een geotasking moeheid hadden en een dag niet meetelde omdat we niet bij de briefing konden zijn omdat we bij jos sliepen. Denk ik dat we na vandaag alle targets gehaald te hebben en binnen de tijd gefinisht minstens tien plaatsen naar boven zullen opschuiven. We zullen het zien morgen.
Een knipoog vanuit de duinen Robert en Ananda
Verder was het een super dagje, lekker gereden, van het weer genoten, wat dingen bijgeleerd over hoe te rijden in ontzettend los zand en (voor de verandering), nog op tijd terug op het bivak ook.
Wat ons morgen te wachten staat is nog onduidelijk, hopelijk horen we vanavond nog wat de bedoeling gaat zijn. Nu lekker genieten van een kop tomatensoep met een broodje en een biertje. Helaas wel Heineken maar zelfs dat smaakt best prima na een ontzettend toffe dag.
Greetz, Aadje.
Tja duinen……… geweldig om zo’n duin op te rijden met volle vaart om vervolgens bovenaan ineens aan een afgrond te staan die je eigenlijk eerst wilt bekijken hoe verder te gaan, hier geen tijd voor te hebben omdat je anders een half uur aan het graven bent. Geweldige ervaring in een onmenselijk grote zandbak.
Vanavond briefing over bamako wie wel en niet wat zijn de gevaren, ontevreden mensen, mensen die geld terug willen mensen die hun auto niet kunnen verkopen terwijl ze dit wel wilden.,mensen die een vlucht geboekt hebben die ze niet kunnen nemen……….affijn er gaat van alles door elkaar lopen en er lopen verschillende mensen te chagrijnen. Voor mij geld nog steeds van we zien wel. Dit is het moment om te genieten en dat hebben we gedaan vandaag.
Goed nieuws over de ranking………Van de 63 teams zijn we vanmorgen als 48ste geëindigd meegenomen dat we een dag een geotasking moeheid hadden en een dag niet meetelde omdat we niet bij de briefing konden zijn omdat we bij jos sliepen. Denk ik dat we na vandaag alle targets gehaald te hebben en binnen de tijd gefinisht minstens tien plaatsen naar boven zullen opschuiven. We zullen het zien morgen.
Een knipoog vanuit de duinen Robert en Ananda
Day four, we're back!
Eindelijk marokko, Eventjes consternatie politie stond langs de weg zoveelste controle anande had ze niet gezien en reed ze bijna met 120 omver. Nu weer verder.
Afhandeling bij de douane ging soepel en om 8.05 waren we al onderweg. Eerst wat wegkilometers om vervolgens geotasking weer het veld in te duiken. Voorproefje voor de vele kilometers pisten die nog gaan komen. Mooi stuk dwars door droog en dorre vlakten met af en toe een droge rivierbedding die moest worden overgestoken, lastig om zo nu en dan een geschikte plek te vinden en soms moesten we dan ook weer kilometers om rijden om daar te komen waar we wilden zijn. Denk soms dat het jammer is dat ze zoveel km gepland hebben in de route dat het boijna onmogelijk is om alle taken te halen en er veel te veel wegkilometers gereden moeten worden om het eindpunt van die dag te bereiken en daarmee al het moois voorbij te rijden. Op de echt ruige pistes kun je hooguit een km of dertig veertig per uur rijden en soms ben je ze helemaal kwijt zoals ik al zei en moet je dwars door het veld hopend weer iets tegen te komen wat lijkt op een spoor wat ergens naar toe leidt. Ontzettend leuk maar op die manier leg je geen 700 km op een dag af.
Mijn groene haren en klompen vragen hier veel aandacht (de blikken prikken) laat het maar langs me af glijden en doe net of ik gek ben.
Rijden net achter 2 gastjes met opgevoerde brommertjes een kmtje of 80 per uur , zie ik het achterste gastje toch mega op zijn muil gaan in de bocht uitgegleden en vreselijk over de kop, ik denk hij vouwt dubbel. Affijn gestopt en al vlug meer mensen erbij denk dat het nog wel meevalt maar toch tand eruit en flink wat schaaf en kneuswonden. Cava oui cava en weer verder. Hebben een race te winen!!
Zo langzamerhand beginnen er zich ook al wat problemen bij andere wagens te ontstaan, versnellingsbakken schijnen het zwaar te hebben. Een stelletje noren die van cape nord to cape south wilden hebben we sinds gister niet meer gezien, nu weer een stel polen langs de weg.
Afhandeling bij de douane ging soepel en om 8.05 waren we al onderweg. Eerst wat wegkilometers om vervolgens geotasking weer het veld in te duiken. Voorproefje voor de vele kilometers pisten die nog gaan komen. Mooi stuk dwars door droog en dorre vlakten met af en toe een droge rivierbedding die moest worden overgestoken, lastig om zo nu en dan een geschikte plek te vinden en soms moesten we dan ook weer kilometers om rijden om daar te komen waar we wilden zijn. Denk soms dat het jammer is dat ze zoveel km gepland hebben in de route dat het boijna onmogelijk is om alle taken te halen en er veel te veel wegkilometers gereden moeten worden om het eindpunt van die dag te bereiken en daarmee al het moois voorbij te rijden. Op de echt ruige pistes kun je hooguit een km of dertig veertig per uur rijden en soms ben je ze helemaal kwijt zoals ik al zei en moet je dwars door het veld hopend weer iets tegen te komen wat lijkt op een spoor wat ergens naar toe leidt. Ontzettend leuk maar op die manier leg je geen 700 km op een dag af.
Mijn groene haren en klompen vragen hier veel aandacht (de blikken prikken) laat het maar langs me af glijden en doe net of ik gek ben.
Rijden net achter 2 gastjes met opgevoerde brommertjes een kmtje of 80 per uur , zie ik het achterste gastje toch mega op zijn muil gaan in de bocht uitgegleden en vreselijk over de kop, ik denk hij vouwt dubbel. Affijn gestopt en al vlug meer mensen erbij denk dat het nog wel meevalt maar toch tand eruit en flink wat schaaf en kneuswonden. Cava oui cava en weer verder. Hebben een race te winen!!
Zo langzamerhand beginnen er zich ook al wat problemen bij andere wagens te ontstaan, versnellingsbakken schijnen het zwaar te hebben. Een stelletje noren die van cape nord to cape south wilden hebben we sinds gister niet meer gezien, nu weer een stel polen langs de weg.
maandag 18 januari 2010
Day three
Aadje gaf gister al aan dat het geocatchen ons nu al een beetje de neus uit komt. Daarom besloten om dag drie te cancellen en vanaf Perpignan (eindpunt) gelijk door te rijden naar jos en Susan die net onder Barcelona wonen. Een kleine driehonderd km verder maar die hoeven we vandaag dan ook niet meer te rijden. Doordat we s’morgens dan ook geen briefing en opdrachten mee krijgen kunnen we deze dag geen punten halen. We zakken alweer wat in de ranking maar beloven jullie dit goed te maken in Marokko.
1 uur s’nachts bij jos, warm onthaald lekkere warme hap, douchen, kleren gewassen, schoon warm bed en warempel 6 hele uren geslapen. Ochtendwandeling bak koffie en puddingbroodje. Dank aan de fam snellen!!
Het niet-roken gaat Aadje prima af, ik heb daar in tegen al meerdere malen gezondigd. Eigenlijk ben ik maar een mietje
Groetjes, Robert.
1 uur s’nachts bij jos, warm onthaald lekkere warme hap, douchen, kleren gewassen, schoon warm bed en warempel 6 hele uren geslapen. Ochtendwandeling bak koffie en puddingbroodje. Dank aan de fam snellen!!
Het niet-roken gaat Aadje prima af, ik heb daar in tegen al meerdere malen gezondigd. Eigenlijk ben ik maar een mietje
Groetjes, Robert.
Day two. the day we decided that we hated geo-catching
Zo, dat was me het dagje weer. Vannacht om 1 uur de slaapzak in en na een kort maar lekker nachtje slapen stonden we om 07:00 de daktent al weer in te klappen .
Na een rommelige en chaotische start was er meteen al ruzie met de eerste opdracht. Daarna hebben we ook maar meteen besloten om alleen de opdrachten te doen waar de gps punten bij staan, dat scheelt een hoop stress, kilometers en dus tijd en dus ook weer nachtrust.
Onderweg zijn we nog op zoek gegaan naar een supermarkt die open was (op zondag?). Helaas is die missie niet geslaagd en dus hebben we de laatste mueslirepen en wat fruit soldaat gemaakt. Vanavond crashen we bij Jos in spanje waarwe morgen dan meteen een nieuwe voorraad noodles enz kunnen inslaan.
Ondertussen moet er ook nog nagedacht worden over het verloop van onze reis na de officiële race. Zoals gezegd gaan de stages in Mauritanië en Mali niet door onder de officiële wedstrijdleiding. Uiteraard zijn er verschillende teams die dit, even als ons, erg jammer vinden. Een van de oprichters/organisatoren heeft besloten om toch door te rijden naar Bamako, mits er voldoende teams mee gaan. Wij maken deel uit van de groep die graag mee wil en dat is gelukkig ook mogelijk. Het enige probleem is echter dat er geen enkel ander team ook terug rijdt met de auto. Iedereen verkoopt de auto of laat deze verschepen naar het thuisland. Alleen terug vanuit Bamako gaat ‘m niet worden, dat is niet veilig. Reizen met een groep is de beste oplossing alleen nu er geen groep is om mee terug te reizen wordt dat ook lastig. Gewoon gaan en daar wel zien is wat mij betreft geen optie. Ik ben wat dit risico liever zeker van de zaak. Robert is wat makkelijker en wil gewoon gaan. Maargoed, eerst maar eens komende 2 weken door komen en dan zien we wel verder.
Aadje
Na een rommelige en chaotische start was er meteen al ruzie met de eerste opdracht. Daarna hebben we ook maar meteen besloten om alleen de opdrachten te doen waar de gps punten bij staan, dat scheelt een hoop stress, kilometers en dus tijd en dus ook weer nachtrust.
Onderweg zijn we nog op zoek gegaan naar een supermarkt die open was (op zondag?). Helaas is die missie niet geslaagd en dus hebben we de laatste mueslirepen en wat fruit soldaat gemaakt. Vanavond crashen we bij Jos in spanje waarwe morgen dan meteen een nieuwe voorraad noodles enz kunnen inslaan.
Ondertussen moet er ook nog nagedacht worden over het verloop van onze reis na de officiële race. Zoals gezegd gaan de stages in Mauritanië en Mali niet door onder de officiële wedstrijdleiding. Uiteraard zijn er verschillende teams die dit, even als ons, erg jammer vinden. Een van de oprichters/organisatoren heeft besloten om toch door te rijden naar Bamako, mits er voldoende teams mee gaan. Wij maken deel uit van de groep die graag mee wil en dat is gelukkig ook mogelijk. Het enige probleem is echter dat er geen enkel ander team ook terug rijdt met de auto. Iedereen verkoopt de auto of laat deze verschepen naar het thuisland. Alleen terug vanuit Bamako gaat ‘m niet worden, dat is niet veilig. Reizen met een groep is de beste oplossing alleen nu er geen groep is om mee terug te reizen wordt dat ook lastig. Gewoon gaan en daar wel zien is wat mij betreft geen optie. Ik ben wat dit risico liever zeker van de zaak. Robert is wat makkelijker en wil gewoon gaan. Maargoed, eerst maar eens komende 2 weken door komen en dan zien we wel verder.
Aadje
zaterdag 16 januari 2010
D’n start, ’t goede begin, d’n verouderde kaart, d’n dikke vette omweg!
Eindelijk! Na anderhalve dag kou te hebben geleden en ons uren lang te hebben verveeld, was het vandaag zo ver, de race ging van start.
Aangezien de startprocedure vanaf 08:00 zou beginnen hebben we om kwart voor 7 de warme daktent verlaten en opgeruimd. Na een bakkie noodles en een kleine opfrisbeurt hebben we de rest van de spullen ingeladen zodat we daarna in alle rust de start konden bekijken. Om 09:00 kwam de organisatie onze TC-box (track control) installeren en mochten we in de rij gaan staan voor de start.
Om 09:27 stonden we op de startlijn en konden we van start.
Na een makkelijk gehaald eerste gps-punt kregen we in de gaten dat de kaart van onze gps lang niet alle wegen van Hongarije en Slovenië bevatte. Na een boel omwegen, zelfgemaakte wegen door velden en akkers en 5 gps-punten later besloten we om maar gewoon door te rijden tot de eindbestemming van de dag, Mantova, Italië. De punten die we hebben verloren door deze beslissing, nemen we er voor lief bij. Het gaat ons beiden uiteindelijk meer om de ervaring dan om het winnen.(niet dat we überhaupt een kans maken, maargoed, zo hebben we een excuus ;))
.
Gelukkig staan er we kaarten van Italië, Frankrijk en Spanje op de gps, anders worden de komende dagen net zo puntenloos als vandaag…..
Aadjeeee
Nog even aan toe voegen dat het heel leuk spelen is in de vette klei van Hongarije. Doordat de bodem keihard bevroren was geweest en nu net de toplaag weer aan het ontdooien was, was het spiegelglad geworden en vlogen de klodders modder je om de oren. Eenmaal stonden we 180 graden gedraaid in ene keer en bijna vast in de sloot. Leuk begin!! De niet kloppende kaarten van Hongarije dwingen ons om de rest van de taken te laten liggen en rechtstreeks naar Mantova in Italië te rijden.
Intussen tien uur sávonds en nog ongeveer 300 km te gaan en drie opdrachten te doen ja toch maar doorgegaan! Laatste waypoint werden we op dezelfde manier gefopt als de vorige omdat onze garmin de kaarten van Slovenië en Hongarije niet erg gedetailleerd zijn pakt ie coördinaten die vlak aan de grens in Slovenië of Hongarije liggen via Oostenrijk respectievelijk Italië met een gigantische omweg. In Hongarije werden we hierdoor gefopt omdat er precies op de grens een megasloot de barrière moest vormen tussen oost en west. In Slovenië hadden we meer geluk de grens was weliswaar afgesloten met een hefboom maar een voetpad van enkele kilometers bracht ons weliswaar waar we moesten zijn. Hier en daar wel een krasje erbij maar megaleuk zo in niemandsland. Toppie, op naar het volgende!
Groeten Robert
Aangezien de startprocedure vanaf 08:00 zou beginnen hebben we om kwart voor 7 de warme daktent verlaten en opgeruimd. Na een bakkie noodles en een kleine opfrisbeurt hebben we de rest van de spullen ingeladen zodat we daarna in alle rust de start konden bekijken. Om 09:00 kwam de organisatie onze TC-box (track control) installeren en mochten we in de rij gaan staan voor de start.
Om 09:27 stonden we op de startlijn en konden we van start.
Na een makkelijk gehaald eerste gps-punt kregen we in de gaten dat de kaart van onze gps lang niet alle wegen van Hongarije en Slovenië bevatte. Na een boel omwegen, zelfgemaakte wegen door velden en akkers en 5 gps-punten later besloten we om maar gewoon door te rijden tot de eindbestemming van de dag, Mantova, Italië. De punten die we hebben verloren door deze beslissing, nemen we er voor lief bij. Het gaat ons beiden uiteindelijk meer om de ervaring dan om het winnen.(niet dat we überhaupt een kans maken, maargoed, zo hebben we een excuus ;))
.
Gelukkig staan er we kaarten van Italië, Frankrijk en Spanje op de gps, anders worden de komende dagen net zo puntenloos als vandaag…..
Aadjeeee
Nog even aan toe voegen dat het heel leuk spelen is in de vette klei van Hongarije. Doordat de bodem keihard bevroren was geweest en nu net de toplaag weer aan het ontdooien was, was het spiegelglad geworden en vlogen de klodders modder je om de oren. Eenmaal stonden we 180 graden gedraaid in ene keer en bijna vast in de sloot. Leuk begin!! De niet kloppende kaarten van Hongarije dwingen ons om de rest van de taken te laten liggen en rechtstreeks naar Mantova in Italië te rijden.
Intussen tien uur sávonds en nog ongeveer 300 km te gaan en drie opdrachten te doen ja toch maar doorgegaan! Laatste waypoint werden we op dezelfde manier gefopt als de vorige omdat onze garmin de kaarten van Slovenië en Hongarije niet erg gedetailleerd zijn pakt ie coördinaten die vlak aan de grens in Slovenië of Hongarije liggen via Oostenrijk respectievelijk Italië met een gigantische omweg. In Hongarije werden we hierdoor gefopt omdat er precies op de grens een megasloot de barrière moest vormen tussen oost en west. In Slovenië hadden we meer geluk de grens was weliswaar afgesloten met een hefboom maar een voetpad van enkele kilometers bracht ons weliswaar waar we moesten zijn. Hier en daar wel een krasje erbij maar megaleuk zo in niemandsland. Toppie, op naar het volgende!
Groeten Robert
vrijdag 15 januari 2010
Budapest – Bamako wordt Budapest – Agadhir .
Vandaag hebben we nog wat laatste kleine aanpassingen gedaan aan de auto en verder alleen ’n beetje van de zon genoten. Daarnaast washet nog steeds fokking koud dus alleen m’n gezicht heeft zon gezien.
Om 17:00 stond er een informatieve bijeenkomst gepland. De bijeenkomst bleek te gaan over het aanwezige gevaar in mauretanie. Na aanleiding van een gesprek met het hongaarse ministerie van buitenlandse zaken en onder druk van verschillendehongaarse veiligheisdiensten en de regering, heeft de organistie besloten om budapest-bamako niet door te laten gaan in mauretanie. Daarmee wordt dus ook het gedeelte in mali gecancelled. In plaats van deze twee landen zal er een aangepaste route door marokko komen. Ook zal het hele gebeuren al op 29 januari eindigen, in plaats van 2 februari.
Dit hadden we niet verwacht maar ergens wel al ingecalculeerd. De afgelopen maanden hadden we ook al een aantal mailtjes gehad van de organisatie met berichten over ‘n ontvoering in mauretanie. Wat het plan voor na de race betreft, daar zijn we nog niet over uit. We hebben allebei ’n visum voor 2 maanden voor zowel mauretanie als mali, dus we kunnen door. Alleen we moeten nog wel eens stevig nadenken over de risico’s die het met zich mee brengt, wanneer we besluiten om door te rijden. Alleen is zowieso geen optie, althans in mijn ogen. Maar dat zal sowieso niet het geval zijn. Er zijn verschillende teams die aan hebben gegeven om toch gewoon door te rijden. Er zijn dus altijd mogelijkheden om toch in bamako te komenenvanuit daar verder te kijken. Ook de terugreis zou geen problemen op moeten leveren. Er zijn altijd wel mensen die naar het noorden reizen en aansluiten is meestal geen probleem.
Maargoed. Eerst maar eens de race uitrijden, wat we daarna nog gaan doen zien we eind januari wel.
Robert’s nachtelijke avonuur
15 januari sóchtends 1uur 53 .Maar eens opgestaan. Paar kotsende noren langs ons en enorme behoefte om eens lekker te scheiten al moet ik zeggen dat die zin me wel verging bij het zien of eigenlijk niet zien (geen verlichting) Van de wc. Glibberend over wat ondefinieerbare dingen uiteindelijk toch de wcbril bereikt. Poeh dat lucht op.
Morgen wordt een dagje van wachten er staat al een flinke rij autos opgesteld maar verwacht dat er zeker nog het dubbelle aantal zal arriveren morgen. Ik verwacht dat morgen meer de profies gaan komen.
Aadje zijn mobiele telefoon internet werkt perfekt, maar goed ook want denk dat we van de organisatie wat dat betreft niet veel hoeven te verwachten.
Nu maar even een boekje lezen. Aadje lijkt overal doorheen te slapen, maar goed ook hij heeft niet veel geslapen de afgelopen dagen.
Morgen wordt een dagje van wachten er staat al een flinke rij autos opgesteld maar verwacht dat er zeker nog het dubbelle aantal zal arriveren morgen. Ik verwacht dat morgen meer de profies gaan komen.
Aadje zijn mobiele telefoon internet werkt perfekt, maar goed ook want denk dat we van de organisatie wat dat betreft niet veel hoeven te verwachten.
Nu maar even een boekje lezen. Aadje lijkt overal doorheen te slapen, maar goed ook hij heeft niet veel geslapen de afgelopen dagen.
donderdag 14 januari 2010
Budapest, here we are!
Na een lange dag rijden, een koude nacht in de daktent naast een oostenrijkse snelweg en nog wat uurtjes rijden, zijn we er! Ook in budapest is het koud maar we hebben wel onze examens gehaald en ook de auto is door de keuring heen. Robert (the lucky bastard) gokte zo goed dat hij 0 fouten had. ik was met 3 fout ook tevree.
maandag 11 januari 2010
Dank jullie wel
Dankjullie wel voor het geweldige feest en de overdaad aan petit cadeau's. We zullen er voor zorgen dat half mali rondloopt met roze hoofddoekjes en zestigerjare zonnebrillen,.....grandioos.
Abonneren op:
Posts (Atom)