na drie weken begin ik het gezelschap van onze aad toch wel te missen

Oke even een update.


Het is al weer drie weken geleden en ik ben terug in de sleeping camel zoals de naam al zegt is het een rustige plaats even vrij van het gehussel en gesjagger. Even bijtanken mailen wassen gedachten op een rijtje. Al is dat niet geheel waar maar dat zal aan het eind van mijn verhaaltje wel blijken.

Zoals al eerder gezegd was ik na bamako naar segou gereden samen met chandra (geweldige schotse folkzangeres) waar een festival van vier dagen zou plaatsvinden. Onderweg een compleet naakte en geboeide man tegengekomen midden op de straat(bizar).Geweldige artiesten veel artisanale dingen en elke avond dansen erna nog genieten van jamsessions van verschillende artiesten die op het festival spelen en anderen waaronder chandra die een leuke mix wist te maken van Afrikaans en schotse folk. We verbleven bij een familie op de binnenplaats die ons zeer hartelijk hebben ontvangen met een hoeveelheid maaltijden die je in Nederland niet verwacht en al helemaal niet in mali. S’morgens s’middags sávonds warm eten als tegenprestatie heb ik de halve familie kaarten gekocht om het festival te bezoeken waar natuurlijk geen geld voor was. Onze zweedse vrienden kwamen na twee dagen ook nog aanwaaien dus het was een gezellige drukke boel (al had jonatan niet veel te vertellen met zijn malaria.

Na vier dagen feest verder en dan nu toch eindelijk alleen op pad al zou dit niet lang duren. Al vrij snel kwam ik Renee tegen in het pikkedonker in een of ander vaag klein dorpje. Het vertrouwen was er eigenlijk al vanaf de eerste minuut en besluit dan ook met hem verder te gaan. Hij werpt zich op als gids voor een belachelijke prijs van 4 euro per dag, en leert mij te leven van 1 euro per dag (plus de vier natuurlijk en de andere euro voor zijn eten). Wat wel te drinken wat niet te eten, waar wel te slapen waar niet te komen, waar wel te kopen wat niet te kopen, wie wel geld te geven en wie niet, wie wel te vertrouwen en wie niet. Waardevolle informatie die ik goed kan gebruiken al zit er ook een dosis paranoia van zijn kant in.

Goed we trekken verder naar djenne een handelsplaatsje aan de Niger. Die we moeten oversteken op een onmogelijke pont die bijna drijgt te bezwijken onder het gewicht van een over beladen vrachtwagen die er oprijdt. Veel handelswaar en voor de grap doe ik een bod op de complete inventaris van een winkel maskers en potten. Na bij 100000 euro te zijn begonnen en een twintigtal telefoontjes verder zijn we al weer terug bij 25000. Op renee’s advies besluit ik het toch maar niet te doen en als ik handelswaar nodig heb kan ik dat beter in bukina kopen waar alles veel goedkoper blijkt, en er is geen vertrouwen. Mooie moskee, pittoresk uitzicht, een Hollandse van negentien alleen op pad, en barber mega die maar blijft bellen en ons achtervolgd tot op de boot om maar een deal te kunnen maken.

Next stop is Biandiagara de toegangs poort tot de dogon. Renee kent daar enkele mensen waaronder een oud vrouwtje wat waanzinnig weefwerk maakt na wat onderhandelen met de eigenlijke opdrachtgeefster neem ik mee een strook van twintig meter en tien cetimeter breed weefwerk in turqoise en geel en een prachtige deken geweven op dezelfde manier en later aan elkaar genaaid. Huwelijksaanzoek 1 in ontvangst genomen, prachtige foto’s van kinderen tekenend spelend en showing of their candys, slapen op het marktplein, auto gefixed, en weer op weg de dogon in.

Dogon vallei is overgenomen door de dogons de mensen die er nu wonen, eerst waren het de pigmeeen maar die zijn verdreven. Een enkeling verschuilt zich nog in de grotwoningen maar het is zeldzaam er een tegen te komen. De geesten waren er nog wel rond. Dogons zijn ook mensen met zeer oude tradities die zich vertaald in de vorm van de huizen en de plaats waar het eten word bewaard gemaakt en waar de dorpsoudste verblijft, offers worden gemaakt en waar wordt vergaderd. Heb een masker gekocht waar ik zelf aan mocht werken en wat smeedwerk van een tienjarig ventje. Een slaaf zoals chandra en ik waren tegengekomen op weg naar segou. Geklommen naar de pigmeegrotten op plaatsen waar geen enkele toerist bij durft te komen(hele dag klimmen). Skeletten gevonden van pigmeeen potjes en pannen en scherven. Hilarische duinentocht in de nacht op zoek naar en vast komen te zitten zodat de overnachtings plaats duidelijk was.

Na dogon binnendoor naar Bani en ban (zeer mooi) op de grens met bukina fasso waar Renee ook weer mensen kende waar we konden verblijven op de binnenplaats. Volgende dag Ouagadougou de hoofdstad van Bukina Fasso en tevens de woonplaats van de vader en verschillende broers en zussen van Renee die hij al in geen zes jaar had gezien. Bukina bestaat eigenlijk uit de hoofdstad met van daar uit alle wegen uitzwervend naar buiten met kleinere dorpen eromheen, iedereen ontvlucht het platteland om hun heil te zoeken in Ouagadougou. Dit houd in dat de ouderen achterblijven op het platteland en de jongeren in de hoofdstad rondzwerven op zoek naar werk en een huis. Familie van Renee in ouaga is welorganised redelijk huisje met douche en toilet, het is er schoon ze hebben te lekker te eten al is het niet overdadig.

Na een dagje rust daar en reunie en kennismaken gaan we verder naar po en tjebele waar zijn moeder verblijft en de rest van de familie woont. Tjebele is dus zo’n dorpje met veelal kleine kinderen en ouderen waar de meeste (jeugd) is weggetrokken. Zijn moeder had net (half jaar geleden) een ongeluk gehad en haar kaak gebroken en alle tanden eruitgeslagen en is nog recovering. Weerzien hier is erg hartelijk en warm maar ook alsof er geen tijd tussen heeft gezeten. Het leven gaat gewoon door er word een beetje gekletst wat is er gebeurd en wat brengt je hier en vevolgens gaat alles gewoon weer verder.

De volgende dagen trekken we een beetje in de omgeving rond bezoeken een natuurpark met olifanten chimps en baboons en ander wild grut als slangen en schorpioenen kaaimannen. Ook in de omliggende dorpen is veel te zien aan traditionele bouw en leef wijzen. Een ceremonie bijgewoond om problemen die er zijn ontstaan tussen twee families uitgezuiverd te krijgen, waarbij muziek en dans ook niet ontbreekt. Kalebassen gemaakt kippetjes gegeten en het eten uit de pot een soort gestampte meel met wat magertjes saus waar ikzelf niet zo kapot van ben. Zie wel dat het hier echt armoe is. Ik zie een jongetje vuur maken en een ander 10 jarige een kip plukken deze wordt gebraden direct op het vuurtje naar wat later blijkt speciaal voor mij en alleen voor mij. Voel je je toch een beetje ongemakkelijk bij. Afscheid wordt gevierd met kalebassen maken ingekleurd met jawel gebrande apenootjes.

Na nog een dag in Ouagadougou word het ook tijd om afscheid te nemen van Renee, ben hier ook wel blij om weer even mijn eigen space en niet de hele dag rekening houden met. Nieuwe mensen ontmoeten en weer eens mijn overdenkingen maken. Ik rijdt in een dag naar sikasso en de volgende dag terug naar bamako. Onderweg kom ik een vrachtwagen tegen die wel heel grappig geparkeerd staat. Neem hier een foto van. Na nogmaals 150 kilometer te zijn gereden en duizenden mensen te zijn gepasseerd treft het toeval dat ik nu net deze chauffeur van die specifieke vrachtauto moet oppikken om hem terug naar bamako te brengen. (zal proberen een fotootje te posten).

Zoals gezegd sleeping camel geeft weer wat rust volgende morgen laisez passé voor de auto geregeld voor senegal. Ambasade van gambia heb je hier niet dus dat zal ik in senegal (Dakar) moeten regelen. Na terug te zijn gekomen bij sleeping camel kom ik een jamaicaan tegen. Spreekt alleen maar engels en is helemaal overstuur hij moet het vliegtuig halen woont in Amsterdam en vertelt me dat zijn saxofoon en zijn geld gister zijn gestolen in een jazzclub waar hij speelde. Nu was het toevallig ook die dag dat er hier in bamako rellen uit waren gebroken tussen politie en de taxichauffeurs, werkelijk half bamako stond in brand (autobanden op de weg en soms ook wagens) heel veel politie en er is zelfs een taxichauffeur doodgeschoten die niet wilde stoppen. Er reed die dag dan ook geen taxi en deze goede jamaicaan horace moest een vliegtuig halen. Nou zo gezegd zo gedaan we waren toch dicht bij de camping, auto gepakt horace erin koffers ophalen en naar het vliegtuig. Nu ja zo gezegd zo gedaan maar het was een crime om het hotel te vinden waar hij zijn koffers had staan. Uiteindelijk gevonden koffers weg!! Horace slaat aan het bellen en heeft het helemaal gehad hier in mali. Uiteindelijk krijgt hij iemand te pakken (een vriend die hem heeft geholpen) Oh hij weet waar de koffers zijn hij heeft ze naar het centrum gebracht omdat ie dacht daarmee behulpzaam te zijn horace kijkt al vreemd op “hoezo behulpzaam je helpt me alleen van de wal in de sloot”. Nu ja niet getreurd waar zijn ze dan dan gaan we ze daar wel ophalen. Aangekomen op de betreffende plek is de vriend niet aanwezig dus maar weer eens bellen. Oh hij heeft autopech en is onderweg maar moet eerst zijn auto nog repareren. Hij komt zo snel mogelijk. Na een uur gewacht te hebben nog maar eens gebeld. Nee nee de auto is nog niet klaar hij denkt om 2 uur daar te kunnen zijn. Maar twee uur is veel te laat bedenken we het inchecken is om twee uur. Dus weer bellen. Nee nee hij kon het echt niet halen maar zou een ander sturen die ook een sleutel had van de betreffende kamer. Wachten wachten ook niet gearriveerd. Ik zeg tegen Horace weet je wat ik denk ze houden je voor de gek. Your bags are gone they are stolen. Hij wil het maar niet geloven eerst zijn sax daarna zijn bagage. Hij belt zijn vrouw gewoon om te zeggen dat het goed gaat en dat hij de volgende vlucht pakt om haar niet ongerust te maken. Lang ons zitten een paar japanners die hij kan verstaan en geeft zijn vrouw aan de japanners om een gesprekje te voeren in hun eigen taal. Laat een foto zien van zijn japanse vrouw. (prachtmeid) Nu zijn vliegtuig heeft hij inmiddels gemist en zijn koffers zijn er nog steeds niet. Na steeds bozer wordende telefoontjes dreigen met de politie weten we de man uiteindelijk over te halen om de sleutel te brengen. Zo houd hij ons bezig tot laat in de avond als we uiteindelijk hem te pakken hebben of althans horace Want horace was de andere kant opgelopen als ik om de man te zoeken. Belt Horace mij Iam at the police station I hit the man on the face and took us both sounds very confused. Oke waar ben je dan welk police station. Piep piep piep. Hij belt me een paar minuten later terug en kan nog net zeggen dat zijn batterij net is opgeraakt. Dat is dus einde verhaal. Sta ik daar in middel of nowere. En welk politie station dan. Vind een bamakaan bereid om met me mee te rijden en stropen zo wat politie bureaus af. Zonder resultaat. Uiteindelijk belanden we terug in de sleeping camel ik en de malinees. Vertel het hele verhaal daar. Blijkt dat deze gast iemand anders ook zo te pakken heeft gehad en dan bedoel ik horace. En ik moet zeggen dat ik nog nooit zo’n goede toneelspeler ben tegengekomen. Zijn verhaal klopte gewoon hij kende Amsterdam op zijn duimpje zijn vrouw de japanners gewoon geloofwaardig. Meestal heb ik wel een soort van tweede zintuig voor dit soort toestanden maar liet me deze keer volledig in de steek. En geloof me dit is de verkorte versie. Gelukkig ben ik niks kwijt op 20 euris voor telefoon eten en wat ander dingen. Een ding geef ik hem mee hij is de beste die ik tot nu toe heb ontmoet.

Jammer is dat je na dit soort ervaringen je geloof in mensen weer wat moet bijstellen en weer wat anders kijkt naar iemand in nood.



Groetjes aan allen die dit willen lezen.