Van bamako (mali) tot brikama (gambia)

Een lange confusing chat gehad met mijn schat inge de hele nacht door weinig geslapen en de volgende dag op weg naar diema kayes en richting senegal. Het had nogal wat voeten in aarde om bamako te verlaten moest midden in de spits van het ene eind naar het andere van de stad. Heb hier plusminus vier uur over gedaan, vaker draaien omdat ik verkeerde weg gereden was veel eenrichting geen doorkomen aan. Vaker hebben ze tijdens de spits wegen die normaal twee richtingen opgaan veranderd in een eenrichtingsweg om het allemaal wat gemakkelijker te maken. Kortom een grote bende, en ben dan ook blij eindelijk de stad uit te kunnen rijden en een beetje verkoeling te krijgen van de rijwind.

Op weg naar diema duurt het niet lang voordat ik wederom een lifter heb die ook in diema moet zijn. Praat geen woord Frans of engels dus erg gezellig was dit niet. Maar toch goede oude man en goed gezelschap met handen en voeten komen we een heel eind. In diema aangekomen bezoek ik opnieuw het charityproject van pam. Waren daar al een dag geweest (ananda en ik). En had het idee nog niet uitgekeken te zijn. Waarik ook gelijk in kreeg. Pam neemt me mee naar verschillende stammen die verder (60km) de bush in gaan. Hele pure mensen die echt alleen van het land leven en verder geen moderne middelen tot hun beschikking hebben. Hier dan ook geen vervuiling van plastic olie en andere vieze toestanden. Spontane ceremonie s’middags ter ontvangst van ons en sávonds een trouwceremonie ontzettend leuk heb er verschillende videootjes van, zijn wel wat donker zal kijken of ik ze erop kan krijgen. We zijn te gast bij de hoofd van de plaatselijke school en worden opgevangen in zijn huis krijgen hier de heerlijkste rijst die ik ooit heb gehad met kip en vervolgens nog twee levende kippen om mee naar huis te nemen. Aan de poten vastgebonden worden deze achteringegooid. Na een paar dagen bush terug naar diema om daar nog een beetje te helpen met het verslepen van enorme stukken hout met het landrovertje en de lier gaat verbazend goed sta er zelf versteld van net als vele kijkers. Een van de stukken confisceer ik en ben vastbesloten hier nog ooit een beeld uit te gaan hakken.

Zo laten we ook pam weer achter en rijden we verder naar kayes wederom gezelschap van adama die social worker is voor de allerarmsten en een cursus moet doen in kayes. Kayes is slechts 280km en komen daar dan ook vrij vroeg aan zodat ik na de middagdut in het cursuscentrum verder kan naar senegal ook dit bereik ik nog diezelfde dag. Vreemd om senegal in te rijden. Plots weer straatverlichting bushaltes en verlichting in de huizen. Niet alles meer gecentreerd langs de hoofdweg maar de dorpjes een beetje er vanaf. Voor de verandering maar weer eens geslapen op een vakantieparkje, internet gecheckt en volgende ochtend weer verder.

Plan is om richting het zuiden aan de onderkant gambia in te duiken zag dat er wat kleine weggetjes die kant op gaan. Na twee uur cirkelen in de bush en het niet gevonden krijgen vraag ik het maar eens aan een plaatselijke schone die met ontbloot bovenlijf me te woord staat en in mum van tijd staan er weer verschillende dorpsbewoners om me heen waarvan er natuurlijk net weer een die kant op moet. Dus fiets op de wagen en weer een lifter. Deze doet mij nog een oneerbaar voorstel wat ik maar vriendelijk aan de kant schuif. Door een nog onbegaanbaardere bush leid hij ons naar gambia. Ben geen grens tegengekomen en ben dus bang dat we zonder de papieren te regelen voor de auto and so on het land zijn binnengegaan. Aangekomen bij zijn dorp word ik wederom uitgenodigd te blijven eten en overnachten. Ben hier op ingegaan al prefereer ik het wel om in mijn eigen tentje te slapen boven zijn bed. Hartelijke ontvangst en vriendelijke mensen. De volgende ochtend was het ook zeer moeilijk om hem duidelijk te maken dat ik alleen verder wilde en het fijn zou vinden als hij bij zijn eigen familie zou blijven.

Dus verder op weg naar brikama waar de familie sanyang woont. Ook weer niet lang alleen want bij de eerstvolgende politiepost krijg ik twee militairen mee die ook in brikama moeten zijn. Dit blijkt achteraf ook zo zijn voordelen te hebben daar voor en na elk dorpje een politiepost staat waar je je papieren moet laten zien. Wat voor erg veel oponthoudt zorgt. Gelukkig heb ik bij een eerdere post mijn laisser passer kunnen regelen anders had ik waarschijnlijk al eerder in de problemen gezeten. Affijn met deze twee jonge gastjes in vol ornaad passeren we elke post zonder blikken of blozen en kunnen overal doorrijden. De weg is enorm bruut heb het gevoel of alles lostrilt aan de wagen. Zo bruut heb ik het nog niet gehad, en heb toch al wat gekke weggetjes gehad. De koppeling begeeft het ook nog onderweg dus stoppen voor de politieposten is zoiezo een crime. Zo zonder koppeling weten we toch brikama te bereiken waar ik dan ook rechtstreeks naar de eerste beste garage rijd om de koppeling na te laten kijken. Een kleine twee uur verder koppeling gefixt, boebha de broer van lamin al gevonden en 6 euro afgerekend te hebben (normaal een klus van zo’n 250 euro in holland) en had gelukkig voorzien dat deze kapot kon gaan en dus een reserve bij.

Samen met boebha ga ik wat eten laat me het voetbalveld zien waar lamin gespeeld heeft toen hij jong was. Hierna naar zijn familie waar we midden in een geboortefeestje vallen. Iedereen dus bij elkaar gemakkelijk kennismaken met de vrienden en kennissen van Lamin. Oh ja voor degene die het niet weten Lamin is een jongen uit vlissingen die getrouwd was met een goede vriendin van mij uit Eindhoven. Deze laatste is hier gestorven aan malaria in dit dorp. Dus nu een bedankje aan de familie die toender tijd heel veel zorg en zorgen hebben gehad over hera. Vandaar mijn bezoek, na een aantal keren vragen wat de moeder graag zou willen hebben aan boebha blijkt dat ik haar heel blij kan maken met twee zakken rijst van 25 kilo.

Kan het goed vinden met boebha en hij vertelt me van zijn plannen om een ecovillage (een idee waar ik wel warm voor loop) te beginnen voor de toeristen en waar hij natuurlijk geen geld voor heeft. Na een tijdje brainstormen en mogelijkheden aftasten. Het bevalt me hier en besluit een paar stukjes grond te kopen waar ik op kan doen wat ik wil zodat boebha zijn plannen kan verwezelijken. De familie is vrij rijk naar gambiaanse begrippen. D.w.z. ze hebben heel veel land en plantages met mangos en cashewnoten en bouwgrond. Genoeg om van te leven rijst te kopen e.d maar niet om investeringen te doen om zichzelf te storten op de toeristen die hier veel komen. Hebben vele kompounds bezocht met soortgelijke ideeën en wat marktonderzoek gedaan om de mogelijkheden af te tasten en zoals uit de optelsom blijkt moet het allemaal niet heel moeilijk te verwezenlijken zijn. Om mijn geld veilig te stellen stel ik dan ook voor de investeringen om te zetten in land dat ik overneem. Zoals gezegd het bevalt me hier ietwat westers misschien omdat het toch een grote stad is maar voor mij prima omdat het leven in de real bush te veel verschillen met zich meebrengt (al is dat hier ook wel, maar acceptabel). Zoals gezegd het bevalt me hier de wind van de zee geeft het klimaat een behaaglijke temperatuur, de mensen zijn uiterst vriendelijk, en kan de familie volledig vertrouwen. Er moeten zo nog wat dingen geregeld worden voor ik terugga en de tijd begint te dringen. Er staat nog een lange rit voor de boeg en zal waarschijnlijk wat daagjes te laat zijn. Een optie was om de wagen te laten staan en het vliegtuig te pakken maar dit blijkt moeilijk te regelen zijn met het laiser passer en zo nog wat praktische dingen. Dus met de auto terug en dan maar een paar daagjes later thuis. Alhoewel thuis? Ik weet nog niet wat me te wachten staat.

Paar daagjes word anderhalve week maar in deze tijd is het dan ook af. Alle papieren geregeld met plaatselijke autoriteiten en gemeente. Grappig hoe dat hier gaat. Met meetlintje en vragen hoe de buren heten word er een plattegrondje gemaakt. De man die de tax regeld woont in het stadsdeeltje en komt deze persoonlijk innen. Met een ford escort die bijna uit elkaar valt komt de gemeentebeambte alles opnemen. Misschien maak ik de grootste fout in mijn leven maar heb er tot nu toe wel lol in.