26 januari


Vandaag was het tijd om Marokko te verlaten en onze reis voort te zetten in Mauritanië. Na nog een kilometer of wat op de snelweg (wat eigenlijk een twee baans halvegare streep asfalt is),kwamen we aan bij de Marokkaanse grens. Eerst een formuliertje invullen, dan de rij in om het na te laten kijken en een stempel te halen. Goed, dat gedaan, door naar de volgende post om de auto papieren na te laten kijken. Dat ging gelukkig een stuk sneller dan de eerste post en na het geven van een petit cadeau, (in de vorm van 100 dirham, ongeveer 10 euro), aan de gendarmerie konden we niemandsland betreden. Niemandsland is een stuk grond tussen de Marokkaanse en mauretaanse grens wat van geen van beiden is en waar hier en daar nog een verdwaalde landmijn kan liggen. Geen van beide landen doet er ook iets aan want het is een ontzettende teringzooi. Van oude autowrakken tot zo ongeveer iedere verpakking die je in een willekeurige supermarkt tegenkomt, het lag er. Verder lopen er een heleboel onfrisse figuren rond die toch verassend behulpzaam zijn wanneer je vast komt te zitten met je auto(wat we gelukkig niet hadden maar een fordje transit wel). Na een kleine kilometer kwamen we aan bij de rij voor de grens van Mauritanië en ook daar mochten we weer lekker gaan staan wachten in de fokking hete zon. Na ongeveer een uur wachten mocht de hele karavaan b2b-auto’s door en we rekenden onszelf rijk want we hadden verwacht er nog wel even te staan. Helaas bleek die verwachting ook waar te zijn want na een absoluut niet grondige controle van de auto, (ik had makkelijk ‘n krat bier en 3 flessen whisky mee kunnen nemen. Iets wat ons af werd geraden aangezien Mauritanië zo islamitisch als een burka is), en het invullen van het volgende formulier moesten we blijkbaar nog wat stempels halen. Die stempels moesten vervolgens ook weer worden gekeurd op een andere plaats, wat natuurlijk allemaal op z’n elfendertigst verliep. Een dikke anderhalf uur later stonden onze Zweedse vrinden opeens naast ons. Zij waren zo slim geweest om maar gewoon overal waar ze konden langs de rij af te rijden en te doen alsof ze dom waren en dat schoot blijkbaar erg op. Eindelijk waren de stempels binnen en moesten we alleen nog geld wisselen, de auto laten checken en onze paspoorten nogmaals laten verifiëren. Terwijl Robert de controle van de auto en de paspoorten op zich nam, ging ik geld wisselen. Dat was op z’n lichtst gezegd een aparte ervaring. Ik werd door 3 dudes een kantoortje in geleid en daar mocht, of moest ik eigenlijk bijna, aan een tafel gaan zitten. Tegenover me, naast me achter me en half boven me stonden ongeveer 7 van die eerder genoemde dudes mij en de portemonnee nauwkeurig in de gaten te houden. Na de situatie eens grondig in me op te hebben genomen trok in 200 euries uit de portemonnee en wisselde die in voor 68.000 mauretaanse ougiya. toen werd me nog even verzocht om een formuliertje in te vullen waar mijn paspoort voor nodig was maar toen ik zei deze in de auto te hebben laten liggen mocht ik ook gewoon gaan. Goed, opgestaan, de deur uit en onderweg naar de auto was er ’n kerel die wel heel erg graag mijn geld-wissel –bonnetje wilde hebben. Waarschijnlijk zodat hij provisie kon krijgen ofzo. Eenmaal in de auto het bonnetje maar afgeven en toen konden we eindelijk Mauritanië in. Na een kilometer of 60 in karavaan te hebben gereden met nog 5 auto’s, en 1 controle van de gendarmerie later (die mensen hebben echt niets veel beters te doen dan dat), kwamen we aan bij het bivak voor de nacht. Dat was een grote zandvlakte omringd door een paar flinke zandduinen, compleet met ’n stuk of 6 leger pickups met 3 man per auto en dubbele ak-47 op het dak ter bescherming. Ons kon weinig meer gebeuren. Na een potje voetbal en een lekkere warme pasta bereid door de zweedse dudes, hebben we de auto maar eens uitgeveegd en opgeruimd want dat was wel nodig. ‘S avonds nog even gezellig bij het kampvuur gezeten en op tijd de tent in gedoken. Een boekje lezen verveelde al snel en na het sluiten van de ogen duurde het niet erg lang voor ik sliep…

Greetz, Aadje



Niemandsland landmijnen militairen machinegeweren en eindeloos strand en zand hutjes hitte en barre landschappen.

Thats all I have to say

Robert