Oke even een update.
Het is al weer drie weken geleden en ik ben terug in de sleeping camel zoals de naam al zegt is het een rustige plaats even vrij van het gehussel en gesjagger. Even bijtanken mailen wassen gedachten op een rijtje. Al is dat niet geheel waar maar dat zal aan het eind van mijn verhaaltje wel blijken.
Zoals al eerder gezegd was ik na bamako naar segou gereden samen met chandra (geweldige schotse folkzangeres) waar een festival van vier dagen zou plaatsvinden. Onderweg een compleet naakte en geboeide man tegengekomen midden op de straat(bizar).Geweldige artiesten veel artisanale dingen en elke avond dansen erna nog genieten van jamsessions van verschillende artiesten die op het festival spelen en anderen waaronder chandra die een leuke mix wist te maken van Afrikaans en schotse folk. We verbleven bij een familie op de binnenplaats die ons zeer hartelijk hebben ontvangen met een hoeveelheid maaltijden die je in Nederland niet verwacht en al helemaal niet in mali. S’morgens s’middags sávonds warm eten als tegenprestatie heb ik de halve familie kaarten gekocht om het festival te bezoeken waar natuurlijk geen geld voor was. Onze zweedse vrienden kwamen na twee dagen ook nog aanwaaien dus het was een gezellige drukke boel (al had jonatan niet veel te vertellen met zijn malaria.
Na vier dagen feest verder en dan nu toch eindelijk alleen op pad al zou dit niet lang duren. Al vrij snel kwam ik Renee tegen in het pikkedonker in een of ander vaag klein dorpje. Het vertrouwen was er eigenlijk al vanaf de eerste minuut en besluit dan ook met hem verder te gaan. Hij werpt zich op als gids voor een belachelijke prijs van 4 euro per dag, en leert mij te leven van 1 euro per dag (plus de vier natuurlijk en de andere euro voor zijn eten). Wat wel te drinken wat niet te eten, waar wel te slapen waar niet te komen, waar wel te kopen wat niet te kopen, wie wel geld te geven en wie niet, wie wel te vertrouwen en wie niet. Waardevolle informatie die ik goed kan gebruiken al zit er ook een dosis paranoia van zijn kant in.
Goed we trekken verder naar djenne een handelsplaatsje aan de Niger. Die we moeten oversteken op een onmogelijke pont die bijna drijgt te bezwijken onder het gewicht van een over beladen vrachtwagen die er oprijdt. Veel handelswaar en voor de grap doe ik een bod op de complete inventaris van een winkel maskers en potten. Na bij 100000 euro te zijn begonnen en een twintigtal telefoontjes verder zijn we al weer terug bij 25000. Op renee’s advies besluit ik het toch maar niet te doen en als ik handelswaar nodig heb kan ik dat beter in bukina kopen waar alles veel goedkoper blijkt, en er is geen vertrouwen. Mooie moskee, pittoresk uitzicht, een Hollandse van negentien alleen op pad, en barber mega die maar blijft bellen en ons achtervolgd tot op de boot om maar een deal te kunnen maken.
Next stop is Biandiagara de toegangs poort tot de dogon. Renee kent daar enkele mensen waaronder een oud vrouwtje wat waanzinnig weefwerk maakt na wat onderhandelen met de eigenlijke opdrachtgeefster neem ik mee een strook van twintig meter en tien cetimeter breed weefwerk in turqoise en geel en een prachtige deken geweven op dezelfde manier en later aan elkaar genaaid. Huwelijksaanzoek 1 in ontvangst genomen, prachtige foto’s van kinderen tekenend spelend en showing of their candys, slapen op het marktplein, auto gefixed, en weer op weg de dogon in.
Dogon vallei is overgenomen door de dogons de mensen die er nu wonen, eerst waren het de pigmeeen maar die zijn verdreven. Een enkeling verschuilt zich nog in de grotwoningen maar het is zeldzaam er een tegen te komen. De geesten waren er nog wel rond. Dogons zijn ook mensen met zeer oude tradities die zich vertaald in de vorm van de huizen en de plaats waar het eten word bewaard gemaakt en waar de dorpsoudste verblijft, offers worden gemaakt en waar wordt vergaderd. Heb een masker gekocht waar ik zelf aan mocht werken en wat smeedwerk van een tienjarig ventje. Een slaaf zoals chandra en ik waren tegengekomen op weg naar segou. Geklommen naar de pigmeegrotten op plaatsen waar geen enkele toerist bij durft te komen(hele dag klimmen). Skeletten gevonden van pigmeeen potjes en pannen en scherven. Hilarische duinentocht in de nacht op zoek naar en vast komen te zitten zodat de overnachtings plaats duidelijk was.
Na dogon binnendoor naar Bani en ban (zeer mooi) op de grens met bukina fasso waar Renee ook weer mensen kende waar we konden verblijven op de binnenplaats. Volgende dag Ouagadougou de hoofdstad van Bukina Fasso en tevens de woonplaats van de vader en verschillende broers en zussen van Renee die hij al in geen zes jaar had gezien. Bukina bestaat eigenlijk uit de hoofdstad met van daar uit alle wegen uitzwervend naar buiten met kleinere dorpen eromheen, iedereen ontvlucht het platteland om hun heil te zoeken in Ouagadougou. Dit houd in dat de ouderen achterblijven op het platteland en de jongeren in de hoofdstad rondzwerven op zoek naar werk en een huis. Familie van Renee in ouaga is welorganised redelijk huisje met douche en toilet, het is er schoon ze hebben te lekker te eten al is het niet overdadig.
Na een dagje rust daar en reunie en kennismaken gaan we verder naar po en tjebele waar zijn moeder verblijft en de rest van de familie woont. Tjebele is dus zo’n dorpje met veelal kleine kinderen en ouderen waar de meeste (jeugd) is weggetrokken. Zijn moeder had net (half jaar geleden) een ongeluk gehad en haar kaak gebroken en alle tanden eruitgeslagen en is nog recovering. Weerzien hier is erg hartelijk en warm maar ook alsof er geen tijd tussen heeft gezeten. Het leven gaat gewoon door er word een beetje gekletst wat is er gebeurd en wat brengt je hier en vevolgens gaat alles gewoon weer verder.
De volgende dagen trekken we een beetje in de omgeving rond bezoeken een natuurpark met olifanten chimps en baboons en ander wild grut als slangen en schorpioenen kaaimannen. Ook in de omliggende dorpen is veel te zien aan traditionele bouw en leef wijzen. Een ceremonie bijgewoond om problemen die er zijn ontstaan tussen twee families uitgezuiverd te krijgen, waarbij muziek en dans ook niet ontbreekt. Kalebassen gemaakt kippetjes gegeten en het eten uit de pot een soort gestampte meel met wat magertjes saus waar ikzelf niet zo kapot van ben. Zie wel dat het hier echt armoe is. Ik zie een jongetje vuur maken en een ander 10 jarige een kip plukken deze wordt gebraden direct op het vuurtje naar wat later blijkt speciaal voor mij en alleen voor mij. Voel je je toch een beetje ongemakkelijk bij. Afscheid wordt gevierd met kalebassen maken ingekleurd met jawel gebrande apenootjes.
Na nog een dag in Ouagadougou word het ook tijd om afscheid te nemen van Renee, ben hier ook wel blij om weer even mijn eigen space en niet de hele dag rekening houden met. Nieuwe mensen ontmoeten en weer eens mijn overdenkingen maken. Ik rijdt in een dag naar sikasso en de volgende dag terug naar bamako. Onderweg kom ik een vrachtwagen tegen die wel heel grappig geparkeerd staat. Neem hier een foto van. Na nogmaals 150 kilometer te zijn gereden en duizenden mensen te zijn gepasseerd treft het toeval dat ik nu net deze chauffeur van die specifieke vrachtauto moet oppikken om hem terug naar bamako te brengen. (zal proberen een fotootje te posten).
Zoals gezegd sleeping camel geeft weer wat rust volgende morgen laisez passé voor de auto geregeld voor senegal. Ambasade van gambia heb je hier niet dus dat zal ik in senegal (Dakar) moeten regelen. Na terug te zijn gekomen bij sleeping camel kom ik een jamaicaan tegen. Spreekt alleen maar engels en is helemaal overstuur hij moet het vliegtuig halen woont in Amsterdam en vertelt me dat zijn saxofoon en zijn geld gister zijn gestolen in een jazzclub waar hij speelde. Nu was het toevallig ook die dag dat er hier in bamako rellen uit waren gebroken tussen politie en de taxichauffeurs, werkelijk half bamako stond in brand (autobanden op de weg en soms ook wagens) heel veel politie en er is zelfs een taxichauffeur doodgeschoten die niet wilde stoppen. Er reed die dag dan ook geen taxi en deze goede jamaicaan horace moest een vliegtuig halen. Nou zo gezegd zo gedaan we waren toch dicht bij de camping, auto gepakt horace erin koffers ophalen en naar het vliegtuig. Nu ja zo gezegd zo gedaan maar het was een crime om het hotel te vinden waar hij zijn koffers had staan. Uiteindelijk gevonden koffers weg!! Horace slaat aan het bellen en heeft het helemaal gehad hier in mali. Uiteindelijk krijgt hij iemand te pakken (een vriend die hem heeft geholpen) Oh hij weet waar de koffers zijn hij heeft ze naar het centrum gebracht omdat ie dacht daarmee behulpzaam te zijn horace kijkt al vreemd op “hoezo behulpzaam je helpt me alleen van de wal in de sloot”. Nu ja niet getreurd waar zijn ze dan dan gaan we ze daar wel ophalen. Aangekomen op de betreffende plek is de vriend niet aanwezig dus maar weer eens bellen. Oh hij heeft autopech en is onderweg maar moet eerst zijn auto nog repareren. Hij komt zo snel mogelijk. Na een uur gewacht te hebben nog maar eens gebeld. Nee nee de auto is nog niet klaar hij denkt om 2 uur daar te kunnen zijn. Maar twee uur is veel te laat bedenken we het inchecken is om twee uur. Dus weer bellen. Nee nee hij kon het echt niet halen maar zou een ander sturen die ook een sleutel had van de betreffende kamer. Wachten wachten ook niet gearriveerd. Ik zeg tegen Horace weet je wat ik denk ze houden je voor de gek. Your bags are gone they are stolen. Hij wil het maar niet geloven eerst zijn sax daarna zijn bagage. Hij belt zijn vrouw gewoon om te zeggen dat het goed gaat en dat hij de volgende vlucht pakt om haar niet ongerust te maken. Lang ons zitten een paar japanners die hij kan verstaan en geeft zijn vrouw aan de japanners om een gesprekje te voeren in hun eigen taal. Laat een foto zien van zijn japanse vrouw. (prachtmeid) Nu zijn vliegtuig heeft hij inmiddels gemist en zijn koffers zijn er nog steeds niet. Na steeds bozer wordende telefoontjes dreigen met de politie weten we de man uiteindelijk over te halen om de sleutel te brengen. Zo houd hij ons bezig tot laat in de avond als we uiteindelijk hem te pakken hebben of althans horace Want horace was de andere kant opgelopen als ik om de man te zoeken. Belt Horace mij Iam at the police station I hit the man on the face and took us both sounds very confused. Oke waar ben je dan welk police station. Piep piep piep. Hij belt me een paar minuten later terug en kan nog net zeggen dat zijn batterij net is opgeraakt. Dat is dus einde verhaal. Sta ik daar in middel of nowere. En welk politie station dan. Vind een bamakaan bereid om met me mee te rijden en stropen zo wat politie bureaus af. Zonder resultaat. Uiteindelijk belanden we terug in de sleeping camel ik en de malinees. Vertel het hele verhaal daar. Blijkt dat deze gast iemand anders ook zo te pakken heeft gehad en dan bedoel ik horace. En ik moet zeggen dat ik nog nooit zo’n goede toneelspeler ben tegengekomen. Zijn verhaal klopte gewoon hij kende Amsterdam op zijn duimpje zijn vrouw de japanners gewoon geloofwaardig. Meestal heb ik wel een soort van tweede zintuig voor dit soort toestanden maar liet me deze keer volledig in de steek. En geloof me dit is de verkorte versie. Gelukkig ben ik niks kwijt op 20 euris voor telefoon eten en wat ander dingen. Een ding geef ik hem mee hij is de beste die ik tot nu toe heb ontmoet.
Jammer is dat je na dit soort ervaringen je geloof in mensen weer wat moet bijstellen en weer wat anders kijkt naar iemand in nood.
Groetjes aan allen die dit willen lezen.
woensdag 24 februari 2010
zaterdag 6 februari 2010
Picture update
Hi Folks
A post in english for our swedish friends and their followers who got redirected to our blog for some pictures.
I made a small selection (227) of pictures and posted them on my facebook page.(notice : You must be a facebook member to see the pictures, sorry for that!)
Here you can see an overal impression of the 'adventure' we had throughout europe and africa. You can find the pictures on my profile under 'foto's', at the bottom left corner of the page.
http://www.facebook.com/home.php?#!/avandeneijnden?v=photos&ref=profile
(if the link doesn't work, try searching for A.j. van den Eijnden, and you'll find my profile)
I hope you enjoy!
Greetz, Aad.
A post in english for our swedish friends and their followers who got redirected to our blog for some pictures.
I made a small selection (227) of pictures and posted them on my facebook page.(notice : You must be a facebook member to see the pictures, sorry for that!)
Here you can see an overal impression of the 'adventure' we had throughout europe and africa. You can find the pictures on my profile under 'foto's', at the bottom left corner of the page.
http://www.facebook.com/home.php?#!/avandeneijnden?v=photos&ref=profile
(if the link doesn't work, try searching for A.j. van den Eijnden, and you'll find my profile)
I hope you enjoy!
Greetz, Aad.
woensdag 3 februari 2010
Segoul
3 februari 2010-02-03
Zittend in de campingbar tikken de laatste uurtjes hier ook weer weg. Het is nu 21 uur en om 24 uur vertrekt Anande naar het vliegveld. Van de Racemodus gaat anande weer in de chillmodus en ik in de Relaxmodus.
Ik ga morgen naar Segoul, er is daar een muziekfestival met Afrikaanse muziek van een week, dus naar wat ik begrepen tot en met zaterdag. Heb ook weer companie in de vorm van een dame van de camping die een lift daarnaartoe wilde. Dus rijd vannacht nadat ik aad heb weggebracht rechtstreeks door. Heb bamako nu wel gezien.
Nog een Visa weten te regelen voor bukina faso, laat waarschijnlijk plan varen om door Algarije heen te gaan (te gevaarlijk te moeilijk en vooral teveel geregel, zonde van mijn tijd die ik hier beter kan besteden, nog zoveel te zien). Sengal en Gambia geen visa nodig dus kan nog alle kanten op.
Hebben geprobeerd om wat foto’s op picasa te zetten maar het is hier nog steeds zo traag, enkele zijn doorgekomen de link staat hiernaast. Als Anande thuis is zal hij de rest updaten. Zal verder geen dagelijks verslag meer uit brengen, zoals ik al zei ga in de relax modus, wat komt dat komt wat gaat dat gaat.
Groetjes Robert
Zittend in de campingbar tikken de laatste uurtjes hier ook weer weg. Het is nu 21 uur en om 24 uur vertrekt Anande naar het vliegveld. Van de Racemodus gaat anande weer in de chillmodus en ik in de Relaxmodus.
Ik ga morgen naar Segoul, er is daar een muziekfestival met Afrikaanse muziek van een week, dus naar wat ik begrepen tot en met zaterdag. Heb ook weer companie in de vorm van een dame van de camping die een lift daarnaartoe wilde. Dus rijd vannacht nadat ik aad heb weggebracht rechtstreeks door. Heb bamako nu wel gezien.
Nog een Visa weten te regelen voor bukina faso, laat waarschijnlijk plan varen om door Algarije heen te gaan (te gevaarlijk te moeilijk en vooral teveel geregel, zonde van mijn tijd die ik hier beter kan besteden, nog zoveel te zien). Sengal en Gambia geen visa nodig dus kan nog alle kanten op.
Hebben geprobeerd om wat foto’s op picasa te zetten maar het is hier nog steeds zo traag, enkele zijn doorgekomen de link staat hiernaast. Als Anande thuis is zal hij de rest updaten. Zal verder geen dagelijks verslag meer uit brengen, zoals ik al zei ga in de relax modus, wat komt dat komt wat gaat dat gaat.
Groetjes Robert
dinsdag 2 februari 2010
D’n twidde van d’n twidde tweeduizentdtien
Na gisteren te zijn aangekomen in een van de grotere steden van Afrika en dat gevierd te hebben met onze mede-niet-afhakers, hebben we wederom prima geslapen onder een aangenaam temperatuurtje van ’n graad of 19. Vandaag stond vooral in het teken van het updaten van het blog en wat benodigde zaken regelen voor mijn vertrek. Na alle opties te hebben doorgenomen heb ik toch besloten om terug te gaan naar Nederland. Ik had er ook voor kunnen kiezen om nog wat langer weg te blijven maar ik denk dat Robert en ik beiden anders om zouden willen gaan met de tijd die we hier nog zouden hebben. Daarnaast ga ik ook terug wegens het feit ik het afgelopen jaar weinig heb gedaan op het gebied van werk en studie. Ik vind het tijd om m’n zaken weer op orde te krijgen. Niets doen is nooit echt mijn ding geweest en ik heb wel weer zin om in een vast ritme. Het temperatuurverschil van een graad of 35 neem ik er gratis en voor niets bij, gelukkig heb ik m’n lief om me op te warmen. Of was het andersom ;) Vanavond komen de zweedse dudes ook nog even langs en wordt het vooral uitwisselen van foto’s en gezellig bieren. Morgen nog een dagje om in te vullen met activiteiten naar keus en tegen 00:00 de auto in op weg naar het vliegveld. Donderdag rond de klok van 15:00 verwacht ik weer op station Eindhoven te staan. Robert vervolgd het avontuur in eerste instantie in z’n eentje, misschien dat Jos hem in een later stadium vergezeld. Vanaf morgen dopen we het blog om tot ‘Verrekte pinda met groen haar’ ;)
Thnx voor het volgen en tot later!
Greetz, Aad.
Thnx voor het volgen en tot later!
Greetz, Aad.
BAMAKO!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
1 febr 2010
Gister avond laat in Diema aangekomen ! Na eerst naar wat later bleek baboon te hebben gegeten kwamen we midden in een feest terecht ter ere van de aankomst van de vrachtwagen met hulpgoederen. Een kleine honderd kinderen dansend en plezier makend At Pams place. Een engelse dame die daar iets goeds probeert te doen voor de plaatselijke bevolking. Computerlessen uitdelen van medicijnen kleren schoolartikelen and so on. Aardige dame en fijne plaats om te zijn. De volgende ochtend meegeholpen met de spullen uit de truck te laden, de mair nog een handje mogen geven, toen weer terug achter in de hobbelige vrachtwagen naar Pams place.
Voor vandaag staan er een kleine 400 km op het program van diema naar bamako. Geheel over asfalt dus dat wordt een eitje. Maar goed ook want ben de lange stukken rijden zo onderhand wel beu. Met de hitte het Afrikaanse landschap en de snelheid waarop hier de dingen gaan kom ik steeds meer in de relaxmode te staan, en daar past geen ralley mentaliteit bij met kilometersvreten en ongeoorloofde snelheden door kleine dorpjes. Daarbij is het hier heel goed opletten op de weg daar van alles van de weg gebruik maakt (ezelkarretjes koeien geiten mensen brommertjes kompleet overladen bussen en vrachtwagens die doodleuk midden op de weg worden geparkeerd als ze het niet meer doen om te wachten op een nieuwe as band of wat er al niet kapot is. Ook s’nachts is het erg opletten geblazen, hetzelfde vee dat ook s’nachts rondloopt. Wagens met koplampen continu op grootlicht afgesteld, Zeker de helft rijdt zonder verlichting En hetzelfde stilstaande verkeer midden op de weg).
Na eerst 40 km door een mierennest heen te zijn gereden komen we in Bamako Aangekomen in Bamako rijden we eigenlijk recht op de camping af waar we wilden zijn (the sleeping Camel) Deze bleek ook nog eens net aan de andere kant van de rivier het hotel te zijn waar de andere verbleven. Onszelf geïnstalleerd in het appartementje samen met de zweden. (superplek om even bij te tanken de was te doen onszelf om te kleden en te douchen. Vanavond is het grote Budapest Bamako feest of wat er van is overgebleven want uiteindelijk zijn er maar een stuk of 50 wagens uiteindelijk naar Bamako gegaan. Na eerst in een club te zijn beland waar een pilsje 7,5 euro kost houden we het voor gezien na de speach van andrew en zoeken we ons eigen barretje ( geholpen door malinees van de camping die we vrij houden met eten en drinken) op waar we nog gezellig nakeuvelen tot een uur of 2.
Bamako: Groooooooooote stad, mierennest, ontzettend veel merchandise, Vrouwen voor een biertje en een pizza, chaggeraars, en een waanzinnige chaos. Not a place to stay too long.
Robert
Gister avond laat in Diema aangekomen ! Na eerst naar wat later bleek baboon te hebben gegeten kwamen we midden in een feest terecht ter ere van de aankomst van de vrachtwagen met hulpgoederen. Een kleine honderd kinderen dansend en plezier makend At Pams place. Een engelse dame die daar iets goeds probeert te doen voor de plaatselijke bevolking. Computerlessen uitdelen van medicijnen kleren schoolartikelen and so on. Aardige dame en fijne plaats om te zijn. De volgende ochtend meegeholpen met de spullen uit de truck te laden, de mair nog een handje mogen geven, toen weer terug achter in de hobbelige vrachtwagen naar Pams place.
Voor vandaag staan er een kleine 400 km op het program van diema naar bamako. Geheel over asfalt dus dat wordt een eitje. Maar goed ook want ben de lange stukken rijden zo onderhand wel beu. Met de hitte het Afrikaanse landschap en de snelheid waarop hier de dingen gaan kom ik steeds meer in de relaxmode te staan, en daar past geen ralley mentaliteit bij met kilometersvreten en ongeoorloofde snelheden door kleine dorpjes. Daarbij is het hier heel goed opletten op de weg daar van alles van de weg gebruik maakt (ezelkarretjes koeien geiten mensen brommertjes kompleet overladen bussen en vrachtwagens die doodleuk midden op de weg worden geparkeerd als ze het niet meer doen om te wachten op een nieuwe as band of wat er al niet kapot is. Ook s’nachts is het erg opletten geblazen, hetzelfde vee dat ook s’nachts rondloopt. Wagens met koplampen continu op grootlicht afgesteld, Zeker de helft rijdt zonder verlichting En hetzelfde stilstaande verkeer midden op de weg).
Na eerst 40 km door een mierennest heen te zijn gereden komen we in Bamako Aangekomen in Bamako rijden we eigenlijk recht op de camping af waar we wilden zijn (the sleeping Camel) Deze bleek ook nog eens net aan de andere kant van de rivier het hotel te zijn waar de andere verbleven. Onszelf geïnstalleerd in het appartementje samen met de zweden. (superplek om even bij te tanken de was te doen onszelf om te kleden en te douchen. Vanavond is het grote Budapest Bamako feest of wat er van is overgebleven want uiteindelijk zijn er maar een stuk of 50 wagens uiteindelijk naar Bamako gegaan. Na eerst in een club te zijn beland waar een pilsje 7,5 euro kost houden we het voor gezien na de speach van andrew en zoeken we ons eigen barretje ( geholpen door malinees van de camping die we vrij houden met eten en drinken) op waar we nog gezellig nakeuvelen tot een uur of 2.
Bamako: Groooooooooote stad, mierennest, ontzettend veel merchandise, Vrouwen voor een biertje en een pizza, chaggeraars, en een waanzinnige chaos. Not a place to stay too long.
Robert
tits and bushes
30 januari
Na alweer een tientje pp te hebben betaald voor de camping (iets wat eigenlijk alleen heeft gemoeten vanaf het moment dat de blauwe pyjama de groep onder zijn hoede heeft genomen) moesten we tanken. (anticlimax ofniet :P). Na een liter of 60 te hebbe betaald konden we weer van start. Helaas was het ook vandaag de bedoeling dat we in konvooi zouden rijden dus dat hebben we maar braaf gedaan. Gelukkig hoefden we niet over een geasfalteerde weg en konden we ook een beetje spelen op de vele zandsporen. Bij de tweede stop was er een groot deel van de auto’s foetsie waaronder de noorse en zweedse dudes. Die laatste hadden weer eens pech met een lekke band en de noren zaten blijkbaar een kilometer of 5 verderop een bakje te doen. Na weer te zijn herenigd met de rest van het konvooi konden we weer verder. Een officiële grensovergang was er niet deze keer, alleen het afgeven van een fiche (persoons en- auto gegevens), was voldoende. Op een gegeven moment begon onze ophanging aan de voorzijde van de auto wat te rammelen en bij het vastdraaien van de beugels voor de schokdempers brak er een boutje af. Geen groot probleem, wel rustig rijden. Na een kilometer of 30 moesten we wederom onze paspoorten controleren. Eenmaal daar kwam de gedachte dat het wel erg lang zou duren voor we in Kayes zouden zijn, gezien de vage zandpaadjes waar we al de hele dag op reden. Na nog een half uurtje rijden besloten we samen met de noren en de zweden om ergens in de bushbush een kamp op te slaan en morgen verder te rijden. Na wat gehannes met een lekker band en het opzetten van de tent, was het tijd voor een drooggevroren maaltijd uit een zakje, wat nog verassend goed smaakte. Daarna toch maar lekker op tijd in bed gaan liggen zodat we de volgende dag een vroege start konden maken. We hadden namelijk besloten om het op een na laatste stage van het roadbook te skippen en meteen door te rijden naar bamako.
Aad
Nou van vroeg opstaan kwam natuurlijk niks, al was ik er om 5 uur al uit om een lekkere ochtend wandeling te maken rondom ons bushkamp. Waanzinnig veel vogels die er vrolijk op los kwetteren zo s’morgens vroeg. Na eventjes lopen verdween jawel de volle maan achter de wolken en ik was ook ineens geheel de weg kwijt. Na het wachten op de maan een uur verder het bushkamp weer gevonden. Best spannend zo midden op de savanne. Na twee bakken koffie poetsen van de achterbak van de wagen (weer helemaal onder de stof) en zo nog wat dingetjes werd de rest ook weer wakker.
Rond een uur of 10 aangereden richting diema en bamako nu toch echt mali inrijdend over een bushweg waar geen eind aan lijkt te komen, langzaam de sfeer de mensen en de behuizing te zien veranderen. Aankomend in Kayes wat moet doorgaan voor een grote stad. Zoeken we de nodige plaatselijke valuta. Waar we de tank weer van vol kunnen gooien kunnen eten en water kopen, want die gaat ook hard. Er staat nog een ritje van 300 km op het program vandaag maar het is inmiddels ook al weer 4 uur dus hurrie up.
Verder valt op dat de mensen hier in Mali een stuk vriendelijker en relaxter zijn dan in mauretanie wat veel Arabische invloeden heeft en streng islamitisch is. En zoals Jonathan said: here the people are proud show off their tits and are happy.
Robert
Na alweer een tientje pp te hebben betaald voor de camping (iets wat eigenlijk alleen heeft gemoeten vanaf het moment dat de blauwe pyjama de groep onder zijn hoede heeft genomen) moesten we tanken. (anticlimax ofniet :P). Na een liter of 60 te hebbe betaald konden we weer van start. Helaas was het ook vandaag de bedoeling dat we in konvooi zouden rijden dus dat hebben we maar braaf gedaan. Gelukkig hoefden we niet over een geasfalteerde weg en konden we ook een beetje spelen op de vele zandsporen. Bij de tweede stop was er een groot deel van de auto’s foetsie waaronder de noorse en zweedse dudes. Die laatste hadden weer eens pech met een lekke band en de noren zaten blijkbaar een kilometer of 5 verderop een bakje te doen. Na weer te zijn herenigd met de rest van het konvooi konden we weer verder. Een officiële grensovergang was er niet deze keer, alleen het afgeven van een fiche (persoons en- auto gegevens), was voldoende. Op een gegeven moment begon onze ophanging aan de voorzijde van de auto wat te rammelen en bij het vastdraaien van de beugels voor de schokdempers brak er een boutje af. Geen groot probleem, wel rustig rijden. Na een kilometer of 30 moesten we wederom onze paspoorten controleren. Eenmaal daar kwam de gedachte dat het wel erg lang zou duren voor we in Kayes zouden zijn, gezien de vage zandpaadjes waar we al de hele dag op reden. Na nog een half uurtje rijden besloten we samen met de noren en de zweden om ergens in de bushbush een kamp op te slaan en morgen verder te rijden. Na wat gehannes met een lekker band en het opzetten van de tent, was het tijd voor een drooggevroren maaltijd uit een zakje, wat nog verassend goed smaakte. Daarna toch maar lekker op tijd in bed gaan liggen zodat we de volgende dag een vroege start konden maken. We hadden namelijk besloten om het op een na laatste stage van het roadbook te skippen en meteen door te rijden naar bamako.
Aad
Nou van vroeg opstaan kwam natuurlijk niks, al was ik er om 5 uur al uit om een lekkere ochtend wandeling te maken rondom ons bushkamp. Waanzinnig veel vogels die er vrolijk op los kwetteren zo s’morgens vroeg. Na eventjes lopen verdween jawel de volle maan achter de wolken en ik was ook ineens geheel de weg kwijt. Na het wachten op de maan een uur verder het bushkamp weer gevonden. Best spannend zo midden op de savanne. Na twee bakken koffie poetsen van de achterbak van de wagen (weer helemaal onder de stof) en zo nog wat dingetjes werd de rest ook weer wakker.
Rond een uur of 10 aangereden richting diema en bamako nu toch echt mali inrijdend over een bushweg waar geen eind aan lijkt te komen, langzaam de sfeer de mensen en de behuizing te zien veranderen. Aankomend in Kayes wat moet doorgaan voor een grote stad. Zoeken we de nodige plaatselijke valuta. Waar we de tank weer van vol kunnen gooien kunnen eten en water kopen, want die gaat ook hard. Er staat nog een ritje van 300 km op het program vandaag maar het is inmiddels ook al weer 4 uur dus hurrie up.
Verder valt op dat de mensen hier in Mali een stuk vriendelijker en relaxter zijn dan in mauretanie wat veel Arabische invloeden heeft en streng islamitisch is. En zoals Jonathan said: here the people are proud show off their tits and are happy.
Robert
boring
29-1/2010
Vandaag hebben we een escorte van politie. Nog nooit is het rijden zo boring geweest rijdend over het asfalt met een gangetje van 80 /90 nergens voor stoppend kachelen we vooruit het landschap langzaam veranderend van woestijn in steppe. Alle leuke dorpjes voorbijrijdend. Gelukkig kregen we de escorte zo ver om ons te laten gaan (wellis waar met een gewapende soldaat op de achterbank van een van de 3 auto’s, maargoed), en konden we na een kilometer of 100 een fatsoenlijke maaltijd verorberen. Deze maaltijd bestond uit heerlijk vers brood, wat ontzettend sterke maar zeer lekkere muntthee en (jawel) vers geitenvlees van de bbq. Daarna zijn we weer op ons gemak achter de rest van het konvooi aangereden wat ons inmiddels weer gepasseerd was. Ondanks de saaie wegen toch nog een ontzettend mooi landschap gezien en na wat nodige ontwijkende manoeuvres, (gezien de achteloos overstekende ezels, koeien en dromedarissen), veilig aangekomen op de camping voor vanavond. Na het opzetten van ons kampement en een bakkie pleur was het tijd voor de dagelijkse meeting. Morgen maken we de grensoversteek naar Mali en kunnen we hopelijk weer bellen/sms’en en misschien even een update doen op het blog. Daarnaast is het in Mali wel mogelijk om bier te scoren, iets wat in Mauritanië een absolute crime is. Nu lekker slapen en morgen weer vroeg van start.
Groetjes van Team (ondertussen weer zonder) Apenootjes.
Hmmmmmmmmmmm Mauretania what can we say? Mauretania sold the fishing rights to the EU for 20.000.000 a year. Local fisherman are only allowed to fish with fisher boats without an engine. What means the seas are empty by the huge EU fisher boats. The only thing Mauritanians have is the fish from the sea and of course some camels and goats. So far for charity!!!!!!
The cars that are running here are the ones we do not want to have because they are old and environmentally not that good. When they break down they strip it till there is only a carcass left the rest they burn together with all the garbage they have, some sand over it and it is gone. So far for environmental friendliness !!!!
Robert
Vandaag hebben we een escorte van politie. Nog nooit is het rijden zo boring geweest rijdend over het asfalt met een gangetje van 80 /90 nergens voor stoppend kachelen we vooruit het landschap langzaam veranderend van woestijn in steppe. Alle leuke dorpjes voorbijrijdend. Gelukkig kregen we de escorte zo ver om ons te laten gaan (wellis waar met een gewapende soldaat op de achterbank van een van de 3 auto’s, maargoed), en konden we na een kilometer of 100 een fatsoenlijke maaltijd verorberen. Deze maaltijd bestond uit heerlijk vers brood, wat ontzettend sterke maar zeer lekkere muntthee en (jawel) vers geitenvlees van de bbq. Daarna zijn we weer op ons gemak achter de rest van het konvooi aangereden wat ons inmiddels weer gepasseerd was. Ondanks de saaie wegen toch nog een ontzettend mooi landschap gezien en na wat nodige ontwijkende manoeuvres, (gezien de achteloos overstekende ezels, koeien en dromedarissen), veilig aangekomen op de camping voor vanavond. Na het opzetten van ons kampement en een bakkie pleur was het tijd voor de dagelijkse meeting. Morgen maken we de grensoversteek naar Mali en kunnen we hopelijk weer bellen/sms’en en misschien even een update doen op het blog. Daarnaast is het in Mali wel mogelijk om bier te scoren, iets wat in Mauritanië een absolute crime is. Nu lekker slapen en morgen weer vroeg van start.
Groetjes van Team (ondertussen weer zonder) Apenootjes.
Hmmmmmmmmmmm Mauretania what can we say? Mauretania sold the fishing rights to the EU for 20.000.000 a year. Local fisherman are only allowed to fish with fisher boats without an engine. What means the seas are empty by the huge EU fisher boats. The only thing Mauritanians have is the fish from the sea and of course some camels and goats. So far for charity!!!!!!
The cars that are running here are the ones we do not want to have because they are old and environmentally not that good. When they break down they strip it till there is only a carcass left the rest they burn together with all the garbage they have, some sand over it and it is gone. So far for environmental friendliness !!!!
Robert
langs het strand
28-1-10
Vandaag weer een aardig stuk over het strand gereden. Het grappige is dat ze dit ook daadwerkelijk zien als een grote weg die ook daadwerkelijk zo op de kaart is aangegeven. Je kunt er dus alleen rijden als het laagwater is en moet dus rekening houden met de getijden om te kijken wanneer je kunt rijden of je moet echt daadwerkelijk duinen gaan rijden wat aanzienlijk langzamer gaat met af en toe scheppen en graven omdat je vastzit. Leuk om zo 200 km langs het strand te kunnen rijden en zo nu en dan een klein vissersdorpje tegen te komen. Na zo’n 40 km zuidwaarts te zijn gereden konden we de verharde weg weer opzoeken wat we ook hebben gedaan omdat ik de auto niet langer bloot wilde stellen aan het zoute zeewater en deels omdat ik de wagen van de zweden niet zo vertrouwde dat ie het zou halen. Waar ik ook gelijk in kreeg. Vrij snel na het opdraaien naar de verharde weg schoten opnieuw de bouten van de steekas af. De steekas bleek ietwat krom en wringt daarom enorm met de bouten en deze breken telkens af. Na eerst een Mercedes uit het zand te hebben getrokken heb ik de zweden zo’n 80 km kunnen trekken tot nouakchott. Leuk om een Toyota achter mijn landrovertje te hebben.
Het gezelschap is veel kleiner dan als aan het begin van de race, er is meer saamhorigheid en gezelligheid. Racedruk is er vanaf. Als je een moeilijkere route wilt is het je eigen keus, samen wordt er gereden door de duinen waarbij elkaar geholpen word. ‘savonds word er gezamenlijk gegeten. Heb vandaag vanaf het strand van een passerende vissersboot al zwemmend een megavis gekocht en schoongemaakt en zonet klaargemaakt. Verser kan het niet dacht ik zo. Heerlijk gegeten met zeven man.
Morgen gaan we een stuk onderweg naar Mali en nemen we afstand van het strand van Mauritanië en gaan we naar kiffa nog net in Mauritanië.
Groetjes van Robert die het wel naar zijn zin heeft.
Vandaag weer een aardig stuk over het strand gereden. Het grappige is dat ze dit ook daadwerkelijk zien als een grote weg die ook daadwerkelijk zo op de kaart is aangegeven. Je kunt er dus alleen rijden als het laagwater is en moet dus rekening houden met de getijden om te kijken wanneer je kunt rijden of je moet echt daadwerkelijk duinen gaan rijden wat aanzienlijk langzamer gaat met af en toe scheppen en graven omdat je vastzit. Leuk om zo 200 km langs het strand te kunnen rijden en zo nu en dan een klein vissersdorpje tegen te komen. Na zo’n 40 km zuidwaarts te zijn gereden konden we de verharde weg weer opzoeken wat we ook hebben gedaan omdat ik de auto niet langer bloot wilde stellen aan het zoute zeewater en deels omdat ik de wagen van de zweden niet zo vertrouwde dat ie het zou halen. Waar ik ook gelijk in kreeg. Vrij snel na het opdraaien naar de verharde weg schoten opnieuw de bouten van de steekas af. De steekas bleek ietwat krom en wringt daarom enorm met de bouten en deze breken telkens af. Na eerst een Mercedes uit het zand te hebben getrokken heb ik de zweden zo’n 80 km kunnen trekken tot nouakchott. Leuk om een Toyota achter mijn landrovertje te hebben.
Het gezelschap is veel kleiner dan als aan het begin van de race, er is meer saamhorigheid en gezelligheid. Racedruk is er vanaf. Als je een moeilijkere route wilt is het je eigen keus, samen wordt er gereden door de duinen waarbij elkaar geholpen word. ‘savonds word er gezamenlijk gegeten. Heb vandaag vanaf het strand van een passerende vissersboot al zwemmend een megavis gekocht en schoongemaakt en zonet klaargemaakt. Verser kan het niet dacht ik zo. Heerlijk gegeten met zeven man.
Morgen gaan we een stuk onderweg naar Mali en nemen we afstand van het strand van Mauritanië en gaan we naar kiffa nog net in Mauritanië.
Groetjes van Robert die het wel naar zijn zin heeft.
mauretanie
27 januari
Na een belachelijk lange nacht slapen (9,5 uur is voor mijn doen erg lang, zeker in deze omstandigheden), werden we gewekt door het vertrouwde geluid van warmlopende motoren en opruim geluiden. Na het opvouwen van de daktent en het klaarmaken van de auto nog snel even een soort van eierkoek naar binnen geschoven (bij gebrek aan brood) en de auto gestart. Vandaag zouden er 3 verschillende groepen zijn. De eerste zou direct door rijden naar het checkpoint van morgen, de stad nouakchott. Deze groep verkoos comfort boven avontuur of moest om andere redenen de beschaving opzoeken. De tweede groep zou via een stuk asfalt en een goed begaanbare zandweg naar het strand rijden om daar kamp op te slaan voor de nacht. Dit waren oa twee wiel aangedreven auto’s en auto’s met mechanische gebreken, zoals de Zweedse jongens. De derde groep, waar wij toe behoorden, was een klein gezelschap van 4 auto’s in totaal die hun geluk gingen beproeven en via een strook van 25 kilometer zand en duinen richting strand zouden rijden. Dat lukte zonder serieuze problemen. Eenmaal op het strand zijn we nog gestopt op een schiereiland en hebben we een warme maaltijd genuttigd op een strandcamping, dat deed goed! Daarna nog een kilometer of 100 over het strand gereden, ook erg gaaf. Wat ik persoonlijk minder gaaf vond was dat Robert besloot dat, toen we even stopten om een foto te maken, hij een stuk wilde lopen. De redenen waarom ik dat niet gaaf vond waren ten eerste; het ons was afgeraden om alleen te zijn. Ten tweede ik bij lange na niet zo goed met de auto uit de voeten kan in de duinen als Robert. En ten derde de andere auto’s met wie we waren op ons aan het wachten waren en van niets wisten. Na ongeveer een kwartier en wat gebakkes later zat robert weer in de auto en konden we de laatste kilometers tot het bivak maken. Helaas kwamen er 3 van de 4 auto’s (de 4e was al doorgereden), ’n kleine kilometer verder vast te zitten. Voordat alle auto’s daar uit waren was het ’n uur later en konden de achtergebleven bijrijders het stuk tot vastere grond, waar de auto’s stonden te wachten, lopen. Eenmaal daar konden we weer instappen en toen waren de laatste 2 kilometers tot het kamp zo gemaakt. Eenmaal in het kamp nog even het blog van gisteren en vandaag getypt en nu ga ik een biertje drinken met de zweden alvorens ik in mijn slaapzak, ongeveer 5 meter van de zee ga liggen en hopelijk erg lekker ga slapen…. Boeit verder niet, jullie lezen dit waarschijnlijk toch pas rond de 30, dan is dit alweer oud nieuws ;).
Adios! Aadje.
Vandaag route door nationaal natuurpark van Mauritanië, flamingo’s, reigers, albatrossen, pelikanen en duizenden zeemeeuwen. Schattige vissersdorpjes lekker eten en waanzinnige zonsondergang tussen zee en woestijn. Als die idioten mij eens lekker lieten wandelen.
Robert
Na een belachelijk lange nacht slapen (9,5 uur is voor mijn doen erg lang, zeker in deze omstandigheden), werden we gewekt door het vertrouwde geluid van warmlopende motoren en opruim geluiden. Na het opvouwen van de daktent en het klaarmaken van de auto nog snel even een soort van eierkoek naar binnen geschoven (bij gebrek aan brood) en de auto gestart. Vandaag zouden er 3 verschillende groepen zijn. De eerste zou direct door rijden naar het checkpoint van morgen, de stad nouakchott. Deze groep verkoos comfort boven avontuur of moest om andere redenen de beschaving opzoeken. De tweede groep zou via een stuk asfalt en een goed begaanbare zandweg naar het strand rijden om daar kamp op te slaan voor de nacht. Dit waren oa twee wiel aangedreven auto’s en auto’s met mechanische gebreken, zoals de Zweedse jongens. De derde groep, waar wij toe behoorden, was een klein gezelschap van 4 auto’s in totaal die hun geluk gingen beproeven en via een strook van 25 kilometer zand en duinen richting strand zouden rijden. Dat lukte zonder serieuze problemen. Eenmaal op het strand zijn we nog gestopt op een schiereiland en hebben we een warme maaltijd genuttigd op een strandcamping, dat deed goed! Daarna nog een kilometer of 100 over het strand gereden, ook erg gaaf. Wat ik persoonlijk minder gaaf vond was dat Robert besloot dat, toen we even stopten om een foto te maken, hij een stuk wilde lopen. De redenen waarom ik dat niet gaaf vond waren ten eerste; het ons was afgeraden om alleen te zijn. Ten tweede ik bij lange na niet zo goed met de auto uit de voeten kan in de duinen als Robert. En ten derde de andere auto’s met wie we waren op ons aan het wachten waren en van niets wisten. Na ongeveer een kwartier en wat gebakkes later zat robert weer in de auto en konden we de laatste kilometers tot het bivak maken. Helaas kwamen er 3 van de 4 auto’s (de 4e was al doorgereden), ’n kleine kilometer verder vast te zitten. Voordat alle auto’s daar uit waren was het ’n uur later en konden de achtergebleven bijrijders het stuk tot vastere grond, waar de auto’s stonden te wachten, lopen. Eenmaal daar konden we weer instappen en toen waren de laatste 2 kilometers tot het kamp zo gemaakt. Eenmaal in het kamp nog even het blog van gisteren en vandaag getypt en nu ga ik een biertje drinken met de zweden alvorens ik in mijn slaapzak, ongeveer 5 meter van de zee ga liggen en hopelijk erg lekker ga slapen…. Boeit verder niet, jullie lezen dit waarschijnlijk toch pas rond de 30, dan is dit alweer oud nieuws ;).
Adios! Aadje.
Vandaag route door nationaal natuurpark van Mauritanië, flamingo’s, reigers, albatrossen, pelikanen en duizenden zeemeeuwen. Schattige vissersdorpjes lekker eten en waanzinnige zonsondergang tussen zee en woestijn. Als die idioten mij eens lekker lieten wandelen.
Robert
26 januari
Vandaag was het tijd om Marokko te verlaten en onze reis voort te zetten in Mauritanië. Na nog een kilometer of wat op de snelweg (wat eigenlijk een twee baans halvegare streep asfalt is),kwamen we aan bij de Marokkaanse grens. Eerst een formuliertje invullen, dan de rij in om het na te laten kijken en een stempel te halen. Goed, dat gedaan, door naar de volgende post om de auto papieren na te laten kijken. Dat ging gelukkig een stuk sneller dan de eerste post en na het geven van een petit cadeau, (in de vorm van 100 dirham, ongeveer 10 euro), aan de gendarmerie konden we niemandsland betreden. Niemandsland is een stuk grond tussen de Marokkaanse en mauretaanse grens wat van geen van beiden is en waar hier en daar nog een verdwaalde landmijn kan liggen. Geen van beide landen doet er ook iets aan want het is een ontzettende teringzooi. Van oude autowrakken tot zo ongeveer iedere verpakking die je in een willekeurige supermarkt tegenkomt, het lag er. Verder lopen er een heleboel onfrisse figuren rond die toch verassend behulpzaam zijn wanneer je vast komt te zitten met je auto(wat we gelukkig niet hadden maar een fordje transit wel). Na een kleine kilometer kwamen we aan bij de rij voor de grens van Mauritanië en ook daar mochten we weer lekker gaan staan wachten in de fokking hete zon. Na ongeveer een uur wachten mocht de hele karavaan b2b-auto’s door en we rekenden onszelf rijk want we hadden verwacht er nog wel even te staan. Helaas bleek die verwachting ook waar te zijn want na een absoluut niet grondige controle van de auto, (ik had makkelijk ‘n krat bier en 3 flessen whisky mee kunnen nemen. Iets wat ons af werd geraden aangezien Mauritanië zo islamitisch als een burka is), en het invullen van het volgende formulier moesten we blijkbaar nog wat stempels halen. Die stempels moesten vervolgens ook weer worden gekeurd op een andere plaats, wat natuurlijk allemaal op z’n elfendertigst verliep. Een dikke anderhalf uur later stonden onze Zweedse vrinden opeens naast ons. Zij waren zo slim geweest om maar gewoon overal waar ze konden langs de rij af te rijden en te doen alsof ze dom waren en dat schoot blijkbaar erg op. Eindelijk waren de stempels binnen en moesten we alleen nog geld wisselen, de auto laten checken en onze paspoorten nogmaals laten verifiëren. Terwijl Robert de controle van de auto en de paspoorten op zich nam, ging ik geld wisselen. Dat was op z’n lichtst gezegd een aparte ervaring. Ik werd door 3 dudes een kantoortje in geleid en daar mocht, of moest ik eigenlijk bijna, aan een tafel gaan zitten. Tegenover me, naast me achter me en half boven me stonden ongeveer 7 van die eerder genoemde dudes mij en de portemonnee nauwkeurig in de gaten te houden. Na de situatie eens grondig in me op te hebben genomen trok in 200 euries uit de portemonnee en wisselde die in voor 68.000 mauretaanse ougiya. toen werd me nog even verzocht om een formuliertje in te vullen waar mijn paspoort voor nodig was maar toen ik zei deze in de auto te hebben laten liggen mocht ik ook gewoon gaan. Goed, opgestaan, de deur uit en onderweg naar de auto was er ’n kerel die wel heel erg graag mijn geld-wissel –bonnetje wilde hebben. Waarschijnlijk zodat hij provisie kon krijgen ofzo. Eenmaal in de auto het bonnetje maar afgeven en toen konden we eindelijk Mauritanië in. Na een kilometer of 60 in karavaan te hebben gereden met nog 5 auto’s, en 1 controle van de gendarmerie later (die mensen hebben echt niets veel beters te doen dan dat), kwamen we aan bij het bivak voor de nacht. Dat was een grote zandvlakte omringd door een paar flinke zandduinen, compleet met ’n stuk of 6 leger pickups met 3 man per auto en dubbele ak-47 op het dak ter bescherming. Ons kon weinig meer gebeuren. Na een potje voetbal en een lekkere warme pasta bereid door de zweedse dudes, hebben we de auto maar eens uitgeveegd en opgeruimd want dat was wel nodig. ‘S avonds nog even gezellig bij het kampvuur gezeten en op tijd de tent in gedoken. Een boekje lezen verveelde al snel en na het sluiten van de ogen duurde het niet erg lang voor ik sliep…
Greetz, Aadje
Niemandsland landmijnen militairen machinegeweren en eindeloos strand en zand hutjes hitte en barre landschappen.
Thats all I have to say
Robert
Vandaag was het tijd om Marokko te verlaten en onze reis voort te zetten in Mauritanië. Na nog een kilometer of wat op de snelweg (wat eigenlijk een twee baans halvegare streep asfalt is),kwamen we aan bij de Marokkaanse grens. Eerst een formuliertje invullen, dan de rij in om het na te laten kijken en een stempel te halen. Goed, dat gedaan, door naar de volgende post om de auto papieren na te laten kijken. Dat ging gelukkig een stuk sneller dan de eerste post en na het geven van een petit cadeau, (in de vorm van 100 dirham, ongeveer 10 euro), aan de gendarmerie konden we niemandsland betreden. Niemandsland is een stuk grond tussen de Marokkaanse en mauretaanse grens wat van geen van beiden is en waar hier en daar nog een verdwaalde landmijn kan liggen. Geen van beide landen doet er ook iets aan want het is een ontzettende teringzooi. Van oude autowrakken tot zo ongeveer iedere verpakking die je in een willekeurige supermarkt tegenkomt, het lag er. Verder lopen er een heleboel onfrisse figuren rond die toch verassend behulpzaam zijn wanneer je vast komt te zitten met je auto(wat we gelukkig niet hadden maar een fordje transit wel). Na een kleine kilometer kwamen we aan bij de rij voor de grens van Mauritanië en ook daar mochten we weer lekker gaan staan wachten in de fokking hete zon. Na ongeveer een uur wachten mocht de hele karavaan b2b-auto’s door en we rekenden onszelf rijk want we hadden verwacht er nog wel even te staan. Helaas bleek die verwachting ook waar te zijn want na een absoluut niet grondige controle van de auto, (ik had makkelijk ‘n krat bier en 3 flessen whisky mee kunnen nemen. Iets wat ons af werd geraden aangezien Mauritanië zo islamitisch als een burka is), en het invullen van het volgende formulier moesten we blijkbaar nog wat stempels halen. Die stempels moesten vervolgens ook weer worden gekeurd op een andere plaats, wat natuurlijk allemaal op z’n elfendertigst verliep. Een dikke anderhalf uur later stonden onze Zweedse vrinden opeens naast ons. Zij waren zo slim geweest om maar gewoon overal waar ze konden langs de rij af te rijden en te doen alsof ze dom waren en dat schoot blijkbaar erg op. Eindelijk waren de stempels binnen en moesten we alleen nog geld wisselen, de auto laten checken en onze paspoorten nogmaals laten verifiëren. Terwijl Robert de controle van de auto en de paspoorten op zich nam, ging ik geld wisselen. Dat was op z’n lichtst gezegd een aparte ervaring. Ik werd door 3 dudes een kantoortje in geleid en daar mocht, of moest ik eigenlijk bijna, aan een tafel gaan zitten. Tegenover me, naast me achter me en half boven me stonden ongeveer 7 van die eerder genoemde dudes mij en de portemonnee nauwkeurig in de gaten te houden. Na de situatie eens grondig in me op te hebben genomen trok in 200 euries uit de portemonnee en wisselde die in voor 68.000 mauretaanse ougiya. toen werd me nog even verzocht om een formuliertje in te vullen waar mijn paspoort voor nodig was maar toen ik zei deze in de auto te hebben laten liggen mocht ik ook gewoon gaan. Goed, opgestaan, de deur uit en onderweg naar de auto was er ’n kerel die wel heel erg graag mijn geld-wissel –bonnetje wilde hebben. Waarschijnlijk zodat hij provisie kon krijgen ofzo. Eenmaal in de auto het bonnetje maar afgeven en toen konden we eindelijk Mauritanië in. Na een kilometer of 60 in karavaan te hebben gereden met nog 5 auto’s, en 1 controle van de gendarmerie later (die mensen hebben echt niets veel beters te doen dan dat), kwamen we aan bij het bivak voor de nacht. Dat was een grote zandvlakte omringd door een paar flinke zandduinen, compleet met ’n stuk of 6 leger pickups met 3 man per auto en dubbele ak-47 op het dak ter bescherming. Ons kon weinig meer gebeuren. Na een potje voetbal en een lekkere warme pasta bereid door de zweedse dudes, hebben we de auto maar eens uitgeveegd en opgeruimd want dat was wel nodig. ‘S avonds nog even gezellig bij het kampvuur gezeten en op tijd de tent in gedoken. Een boekje lezen verveelde al snel en na het sluiten van de ogen duurde het niet erg lang voor ik sliep…
Greetz, Aadje
Niemandsland landmijnen militairen machinegeweren en eindeloos strand en zand hutjes hitte en barre landschappen.
Thats all I have to say
Robert
Abonneren op:
Posts (Atom)