De terugreis

Na afscheid van de familie te hebben genomen door alle kindjes mee te nemen naar het strand en een leuke fundag te hebben. Viertien kinderen en volwassenen op en in de auto met bagage er nog in en het paste. Na driekwartier rijden over een bushweg vallen ze er een voor een uit zeiknat van het zweet en kan de strandfun beginnen.


Zaterdag wil ik gaan rijden richting huis en krijg sávonds te horen dat het zaterdag schoonmaakdag (cleaningday) is. Ja cleaningday and so what?

Elke twee na laatste zaterdag van de maand is het cleaningday en omdat het de vorige twee na laatste zaterdag een nationale feestdag was is ie verschoven naar deze zaterdag! Ja and so what?

Nou op cleaningday is het niet mogelijk je te verplaatsen met een voertuig of het nu een fiets bus brommer taxi of auto is, iedereen heeft een verplaatsingsverbod. Dit word streng gecontroleerd en wie zich toch verplaatst word opgepakt en vastgezet.

Oh, en wat houd dat dan voor ons in? Nou tussen 9 en 13 uur mogen we niet rijden in gambia. En als we dan eens heel vroeg vertrekken zijn we dan gambia uit voordat het 9 uur is. Ja dat moet lukken.

Zogezegd zo gedaan om 5 uur op, half zes in de auto lekkere koude plaatselijke drank mee. Gemaakt van bloemetjes en mint en een enorme bult suiker en op pad. Zo tegen een uur of 7 komen we bij de boot aan (twee Hollandse veerpondjes uit het jaar nul). Nou dat moet lukken! Aan de overzijde nog even een half uurtje met de auto laten we zeggen met wachten erbij nog een uurtje op de boot dus zijn we tegen half negen aan de grens. Net op tijd!

Jahhh duhh dat zal wel drie boten verder zaten we uit eindelijk op de boot om om half negen te vertrekken en om negen uur aan te komen aan de andere kant, op nog een half uurtje naar de grens. Cleaningday!!!!!!!!!!! Kut van 9 to 1 wachten in de hitte. Alle winkels dicht op enkele eetgelegenheden na. En inderdaad geen bus of auto die rijd en inderdaad veel politie die elke auto die van de boot afrijd gebied te stoppen.

Na een uurtje wachten ofzo moet ik enorm schijten. Ook dit schijnt verboden te zijn tussen 9 en 1. Na veel zoeken vinden we uiteindelijk een plek. Opgelucht loop ik ernaar toe. 50 delassie alstublieft!! Jahaa nu dat weer heb geen zin om vijftig delassie te betalen (wat daar een hoop geld is). En keer weer om. Buba die het heeft aangehoord praat met de man en zegt dat ik toch kan gaan. Ik heb al geen zin meer en wil toch teruglopen. Nee ga nou maar. Uiteindelijk op de plee hoor ik het gesprek tussen buba de toiletman en nog een andere aan. Schijnt dat de toiletman een gemeente werker is en dat buba de compagnie kent waar hij werkt, zijn oom heeft daar een hoge post en het gaat hard op en neer. Dreigementen vallen over ontslag en represailles. Opgelucht kom ik weer van de wc enigszins verbouwereerd over hetgeen allemaal gezegd werd. Cleaningday????? Ik heb niemand zien schoonmaken en langs het water liggen waanzinnige puinhopen afval waar de varkens doorheen lopen te scharrelen!!!

Ook 1 uur word het op een gegeven moment en langzaamaan komt alles weer in beweging. In inderdaad een halfuurtje komen we bij de senegalese grens. Hier neem ik afscheid van buba eten nog wat en rijd senegal in. Had in mijn hoofd om in een dag heel senegal door te rijden om s’morgens vroeg gelijk aan de grens met mauretanie te staan. Dit word nu heel moeilijk gezien de afstand en gedeeltelijk erg slechte wegen. Rond een uur of twaalf passeer ik de laatste grote stad geloof louisanne of zoiets. Bij de politie post word ik eerst doorgelaten en toen hard teruggfloten. Ik wist gelijk oei oei foute boel. Deze agenten zijn gelijk op hun pik getrapt als je hun stopsein negeert of niet ziet. Maarja dacht ik ik heb alles in orde paspoort, laisser passer, carte gris en noem maar op. Na alles bekeken te hebben vraagt hij verzekering verzekering. Verzekering? Dat is toch die carte gris. Nee nee je moest appart een verzekering afsluiten aan de grens had ik die post dan niet gezien. Zeg nee. Affijn uitstappen een hoop geintimideer en ik moest daar maar wachten. Beetje vriendschap gesloten met de hulpjes van die gast die natuurlijk ook in het complot zitten. Uiteindelijk na een hoop vijven en zessen geintimideer en gedreig(om me daar te houden tot maandag en een boete van 65000 plusminus 40 euro). Moet ik 50000 contant afrekenen zonder reçu natuurlijk. Ik word vriendelijk uitgezwaaid door mijn vrienden die in het complot zitten en hun deel van de buit later ook wel op zullen eisen. Poeh poeh ik ken het onderhand wel. Had zo in gambia ook al eens een boete voor rijden zonder gordel. Normaal kost dat 2000 delassie maar ik kreeg korting en hoefde slechts de helft te betalen, na een uur wachten en intimidatie natuurlijk.

Na de ervaring met de politie weer een leuker akkefietje. Een paar jongetjes van een jaar of 16 staan te liften en mogen met me mee rijden ze moeten bijna aan de grens zijn met mauretanie in het plaatsje rosso. Twee achterin en eentje op de bij rijders stoel en weer op weg. Ze leiden mij de stad uit en dan nog ongeveer dertig kilometer. Bij een van de jongens kan ik op hun compound de tent opslaan en willen natuurlijk dat ik mee ga eten en gezellig doen. Bied aan om een bakje koffie te doen en dan toch echt te gaan slapen “ben kapot”. Hele dag gereden van s’morgens zes tot nu 1 uur s’nachts.

Volgende ochtend 6 uur weer verder. Eerst geld en benzine tanken. Nu nog in senegal mogelijk met de mastercard, direct niet meer in mauretanie. Zorg dat ik genoeg bijheb tank de wagen weer vol en rijd naar de grens. Deze wordt gevormd door weer een rivier (de senegal )die mauretanie van senegal scheid. Daar aangekomen de gewoonlijke hektiek en chaos van jongens die je wel wegwijs willen maken in de chaos. Een van hen die ik denk betrouwbaar is geef ik mijn rijbewijs en carte gris om de verzekering te regelen. Geef hem deze en deze word gelijk doorgegeven aan een ander die het gaat regelen. Ok dan maar vertrouwen hebben dat het goed komt. Na een klein kwartier sta ik op de boot en de jongen met de papieren ook. Dat gaat snel. Tot mijn verbazing gaat deze plots de bood af met de boodschap dat ie de verzekering nog moet regelen en later nakomt. Ik sta al op de bood en kan niks doen. Ok maar vertrouwen hebben. Aan de andere kant aangekomen een politie agent die mijn rijbewijs wil carte gris en paspoort. Nou mijn paspoort kan ik hem geven. Maar mijn rijbewijs en carte gris zijn nog aan de andere kant. Na zeker anderhalf uur gewacht te hebben in alle rust begin ik me toch af te vragen waar mijn papieren die nog aan de andere kant zijn blijven. Samen met weer een andere jongen charteren we een sloep (klein bootje) om aan de andere kant te komen. Genietend van het bootreisje want het kon me werkelijk allemaal gestolen worden komen we aan de andere kant na wat zoeken en bellen blijkt het gastje met de papieren al te zijn vertrokken naar de andere kant. Jaja zal wel , dus weer terug in hetzelfde bootje waar de halfste tijd de moter van uitvalt omdat er geen benzine meer in de tank zit. Na een hoop geschut met de tank en het pompje komen we toch aan de andere kant. Het gastje met de papieren blijkt daar inderdaad te zijn, hij heeft de verzekering geregeld. Zie je wel het komt allemaal goed! Daarna moeten nog allerlei andere formaliteiten geregeld worden en betaald ik snap er allemaal geen snars van maar geef toch weer het vertrouwen aan deze jongen die ook mijn verzekering heeft geregeld. Betaal hem en weg is ie weer om hem vervolgens weer een uur niet meer te zien. Ben ondertussen koning geworden van geduld en het me niet druk maken. Nadat hij weer terug is en blijkbaar bijna alles heeft geregeld word ik op het politie kantoor gevraagd te komen. Hier zit een uiterst vriendelijk ogend agent en vraagt mij waar mijn twee hulpjes zijn? Ik ga ze zoeken en breng ze mee niet wetend wat de bedoeling is. We worden appart genomen en er komt een soort van verhoor. Hoeveel geld heb ik de jongens gegeven waarvoor en wanneer. Er word druk gerekend wat het allemaal kost en ze komen tot de conclusie dat ik 3000 scefa teveel heb betaald. Mijn twee hulpen worden erbij gehaald en de ene die teveel gevraagd heeft word flink door de mangel gehaald en moet de 3000 scefa terugbetalen (die ik overigens gelijk weer teruggeef). De agent kijkt vreemd op en ik verklaar hem dat hij er toch ook voor gewerkt heeft. Nou een hoop gedoe voor 1 euro 60. Na nog een uurtje blijkt alles geregeld te zijn. Ik kijk mijn papieren na, Sjit ik mis nog mijn autopapieren. Waar zijn deze nu weer in hemelsnaam. Na een tijdje zoeken vinden we ook deze weer waar blijkt dat het weer verkeerd is ingevuld. Nog een half uurtje later kunnen we dan eindelijk verder de douane door. Heel kinderachtig worden de formaliteiten doorgekeken, alles blijkt te kloppen. We kunnen door! We! Ja we want alle mensen die denken enig aandeel te hebben gehad willen hun provisie. Ik kan ze wegjagen maar besluit er toch een paar tevreden te stellen. Al met al heeft dit grapje me 15 euro buiten de officiële kanalen gekost. Maar mensen mensen wat een toestand voor die paar rotcenten denk dat ik de volgende keer 25 euro uitloof voor degene die me er binnen het uur overheen helpt. No cure no Pay.

Mauretanie door is eigenlijk niet eens zo ver en de agenten en bevolking die ik verder tegenkom zijn bijzonder aardig. Sávonds laat bereik ik de andere grens en besluit te gaan slapen in een auberge die blijkt gesloten te zijn. Echter de guard en twee senegalezen zijn bereid de hut te voorzien van een accu en een peertje en mij te laten overnachten. Uiterst vriendelijke jongelui van een jaar of 20. De accu houdt het niet lang en al gauw lig ik in het pikkedonker, gelukkig kan de deur op slot en waan ik me veilig.

Volgende ochtend wederom 6 uur rij ik richting nouadibou om te gaan tanken heb nog een klein beetje mauretanies geld en wil dit opmaken voordat ik over ga. En of de duivel er mee speelt vergis ik me in de hoeveelheid centen en laat er perongeluk teveel diesel ingooien. Aiiii wat nu? Mobieltje ingeleverd bij een overigens uiterst sympatieke pompbediende en maar eens ergens wat geld gaan halen. Natuurlijk nog niks open en maar weer wachten. Een van de dingen die je in afrika leert is wachten geduld hebben en je nergens over op te winden. De grens met mauretanie en marocco kende ik van de heenreis wat de dingen al weer wat makkelijker maakt en op een beetje onwillige agent na verloopt alles vrij soepel en ben ik er binnen twee uur door. Weer het bizarre stukje niemandsland met de autowrakken en de lugubere sfeer. Andere kant ook geen problemen.

De western sahara is een lange rechte goeie weg en de kilometers wreten dan ook eindelijk onder het asvalt weg. Wel begin ik enigszins vermoeid te raken en dit is funest op zo’n honderden kilometers lange rechte weg. Rond een uur of tien sávonds besluit ik dan ook een hotelletje te pakken om eens goed te slapen en te rusten. Als een blok tot een uur of zeven. Heeeeeeeeeerlijk.

Verder is er eigenlijk niks bijzonders gebeurt in marocco. Op wat kleine dingejes na een boete voor het rijden over doorgetrokken streep “40 euro met reçu”, verdwaald in casablanca en rabat, aardig hotel in marakech en wederom flink oponthoud voor het op de boot gaan bij de douane richting spanje omdat ik zonodig door de scanner heen moest waar normaal nooit geen personenautos doorhoeven wat een camperpaartje die al zestien jaar camperen in marrocco ook nog nooit hebben meegemaakt.

Dan nog een dag rijden naar jos en susanne in spanje waar onderweg mijn pas niet meer bleek te werken na wat gebel gereken en geprobeer blijkt het toch te werken bij een volgende benzine station. Poehee had ik nog bijna vastgezeten in dat regenachtige europa. S’nachts nog aangehouden door wat militairtjes in uniform die het nodig vonden om de auto te onderzoeken op drugs en ze dachten beet te hebben gezien de rotzooi in de auto en allerlei vreemde voorwerpen die ik bij me had. Ze probeerden wat te intimideren, kon er echter alleen maar mee lachen stelletje spaanse pubers, na al mijn ervaringen in afrika met politie en militairen was dit een kinderspelletje.

Bij Jos en Susan kon ik de rust niet vinden om een paar dagen te blijven omdat er zich thuis teveel afspeelt. Na anderhalve dag rust rij ik dan ook weer verder en ben spoedig weer thuis. Net voor Lille raakt een van mijn hogedrukinjectors verstopt en moet ik op vier pitjes verder. Niet zo snel maar we komen vooruit. Dit is overigens het eerste motorische mankement dat ik heb gehad tijdens de race en vervolgens de reis.



Afrika

Prachtige mensen en een enorme diversiteit.

Muziek die door merg en been gaat.

Positieve mensen die hard knokken voor hun bestaan.



Afrika

Een traan voor de armoede.

Een traan voor de corruptie.

Een traan voor de vervuiling.

En een hele dikke traan voor wat er zich thuis afspeelt.



Lieve mensen hier wilde ik het bij laten. Groeten Robert

Van bamako (mali) tot brikama (gambia)

Een lange confusing chat gehad met mijn schat inge de hele nacht door weinig geslapen en de volgende dag op weg naar diema kayes en richting senegal. Het had nogal wat voeten in aarde om bamako te verlaten moest midden in de spits van het ene eind naar het andere van de stad. Heb hier plusminus vier uur over gedaan, vaker draaien omdat ik verkeerde weg gereden was veel eenrichting geen doorkomen aan. Vaker hebben ze tijdens de spits wegen die normaal twee richtingen opgaan veranderd in een eenrichtingsweg om het allemaal wat gemakkelijker te maken. Kortom een grote bende, en ben dan ook blij eindelijk de stad uit te kunnen rijden en een beetje verkoeling te krijgen van de rijwind.

Op weg naar diema duurt het niet lang voordat ik wederom een lifter heb die ook in diema moet zijn. Praat geen woord Frans of engels dus erg gezellig was dit niet. Maar toch goede oude man en goed gezelschap met handen en voeten komen we een heel eind. In diema aangekomen bezoek ik opnieuw het charityproject van pam. Waren daar al een dag geweest (ananda en ik). En had het idee nog niet uitgekeken te zijn. Waarik ook gelijk in kreeg. Pam neemt me mee naar verschillende stammen die verder (60km) de bush in gaan. Hele pure mensen die echt alleen van het land leven en verder geen moderne middelen tot hun beschikking hebben. Hier dan ook geen vervuiling van plastic olie en andere vieze toestanden. Spontane ceremonie s’middags ter ontvangst van ons en sávonds een trouwceremonie ontzettend leuk heb er verschillende videootjes van, zijn wel wat donker zal kijken of ik ze erop kan krijgen. We zijn te gast bij de hoofd van de plaatselijke school en worden opgevangen in zijn huis krijgen hier de heerlijkste rijst die ik ooit heb gehad met kip en vervolgens nog twee levende kippen om mee naar huis te nemen. Aan de poten vastgebonden worden deze achteringegooid. Na een paar dagen bush terug naar diema om daar nog een beetje te helpen met het verslepen van enorme stukken hout met het landrovertje en de lier gaat verbazend goed sta er zelf versteld van net als vele kijkers. Een van de stukken confisceer ik en ben vastbesloten hier nog ooit een beeld uit te gaan hakken.

Zo laten we ook pam weer achter en rijden we verder naar kayes wederom gezelschap van adama die social worker is voor de allerarmsten en een cursus moet doen in kayes. Kayes is slechts 280km en komen daar dan ook vrij vroeg aan zodat ik na de middagdut in het cursuscentrum verder kan naar senegal ook dit bereik ik nog diezelfde dag. Vreemd om senegal in te rijden. Plots weer straatverlichting bushaltes en verlichting in de huizen. Niet alles meer gecentreerd langs de hoofdweg maar de dorpjes een beetje er vanaf. Voor de verandering maar weer eens geslapen op een vakantieparkje, internet gecheckt en volgende ochtend weer verder.

Plan is om richting het zuiden aan de onderkant gambia in te duiken zag dat er wat kleine weggetjes die kant op gaan. Na twee uur cirkelen in de bush en het niet gevonden krijgen vraag ik het maar eens aan een plaatselijke schone die met ontbloot bovenlijf me te woord staat en in mum van tijd staan er weer verschillende dorpsbewoners om me heen waarvan er natuurlijk net weer een die kant op moet. Dus fiets op de wagen en weer een lifter. Deze doet mij nog een oneerbaar voorstel wat ik maar vriendelijk aan de kant schuif. Door een nog onbegaanbaardere bush leid hij ons naar gambia. Ben geen grens tegengekomen en ben dus bang dat we zonder de papieren te regelen voor de auto and so on het land zijn binnengegaan. Aangekomen bij zijn dorp word ik wederom uitgenodigd te blijven eten en overnachten. Ben hier op ingegaan al prefereer ik het wel om in mijn eigen tentje te slapen boven zijn bed. Hartelijke ontvangst en vriendelijke mensen. De volgende ochtend was het ook zeer moeilijk om hem duidelijk te maken dat ik alleen verder wilde en het fijn zou vinden als hij bij zijn eigen familie zou blijven.

Dus verder op weg naar brikama waar de familie sanyang woont. Ook weer niet lang alleen want bij de eerstvolgende politiepost krijg ik twee militairen mee die ook in brikama moeten zijn. Dit blijkt achteraf ook zo zijn voordelen te hebben daar voor en na elk dorpje een politiepost staat waar je je papieren moet laten zien. Wat voor erg veel oponthoudt zorgt. Gelukkig heb ik bij een eerdere post mijn laisser passer kunnen regelen anders had ik waarschijnlijk al eerder in de problemen gezeten. Affijn met deze twee jonge gastjes in vol ornaad passeren we elke post zonder blikken of blozen en kunnen overal doorrijden. De weg is enorm bruut heb het gevoel of alles lostrilt aan de wagen. Zo bruut heb ik het nog niet gehad, en heb toch al wat gekke weggetjes gehad. De koppeling begeeft het ook nog onderweg dus stoppen voor de politieposten is zoiezo een crime. Zo zonder koppeling weten we toch brikama te bereiken waar ik dan ook rechtstreeks naar de eerste beste garage rijd om de koppeling na te laten kijken. Een kleine twee uur verder koppeling gefixt, boebha de broer van lamin al gevonden en 6 euro afgerekend te hebben (normaal een klus van zo’n 250 euro in holland) en had gelukkig voorzien dat deze kapot kon gaan en dus een reserve bij.

Samen met boebha ga ik wat eten laat me het voetbalveld zien waar lamin gespeeld heeft toen hij jong was. Hierna naar zijn familie waar we midden in een geboortefeestje vallen. Iedereen dus bij elkaar gemakkelijk kennismaken met de vrienden en kennissen van Lamin. Oh ja voor degene die het niet weten Lamin is een jongen uit vlissingen die getrouwd was met een goede vriendin van mij uit Eindhoven. Deze laatste is hier gestorven aan malaria in dit dorp. Dus nu een bedankje aan de familie die toender tijd heel veel zorg en zorgen hebben gehad over hera. Vandaar mijn bezoek, na een aantal keren vragen wat de moeder graag zou willen hebben aan boebha blijkt dat ik haar heel blij kan maken met twee zakken rijst van 25 kilo.

Kan het goed vinden met boebha en hij vertelt me van zijn plannen om een ecovillage (een idee waar ik wel warm voor loop) te beginnen voor de toeristen en waar hij natuurlijk geen geld voor heeft. Na een tijdje brainstormen en mogelijkheden aftasten. Het bevalt me hier en besluit een paar stukjes grond te kopen waar ik op kan doen wat ik wil zodat boebha zijn plannen kan verwezelijken. De familie is vrij rijk naar gambiaanse begrippen. D.w.z. ze hebben heel veel land en plantages met mangos en cashewnoten en bouwgrond. Genoeg om van te leven rijst te kopen e.d maar niet om investeringen te doen om zichzelf te storten op de toeristen die hier veel komen. Hebben vele kompounds bezocht met soortgelijke ideeën en wat marktonderzoek gedaan om de mogelijkheden af te tasten en zoals uit de optelsom blijkt moet het allemaal niet heel moeilijk te verwezenlijken zijn. Om mijn geld veilig te stellen stel ik dan ook voor de investeringen om te zetten in land dat ik overneem. Zoals gezegd het bevalt me hier ietwat westers misschien omdat het toch een grote stad is maar voor mij prima omdat het leven in de real bush te veel verschillen met zich meebrengt (al is dat hier ook wel, maar acceptabel). Zoals gezegd het bevalt me hier de wind van de zee geeft het klimaat een behaaglijke temperatuur, de mensen zijn uiterst vriendelijk, en kan de familie volledig vertrouwen. Er moeten zo nog wat dingen geregeld worden voor ik terugga en de tijd begint te dringen. Er staat nog een lange rit voor de boeg en zal waarschijnlijk wat daagjes te laat zijn. Een optie was om de wagen te laten staan en het vliegtuig te pakken maar dit blijkt moeilijk te regelen zijn met het laiser passer en zo nog wat praktische dingen. Dus met de auto terug en dan maar een paar daagjes later thuis. Alhoewel thuis? Ik weet nog niet wat me te wachten staat.

Paar daagjes word anderhalve week maar in deze tijd is het dan ook af. Alle papieren geregeld met plaatselijke autoriteiten en gemeente. Grappig hoe dat hier gaat. Met meetlintje en vragen hoe de buren heten word er een plattegrondje gemaakt. De man die de tax regeld woont in het stadsdeeltje en komt deze persoonlijk innen. Met een ford escort die bijna uit elkaar valt komt de gemeentebeambte alles opnemen. Misschien maak ik de grootste fout in mijn leven maar heb er tot nu toe wel lol in.